Jan Paweł II

Ten artykuł dotyczy papieża. Zobacz też hasła o innych osobach o tym imieniu.

Ten artykuł dotyczy papieża. Zobacz też Lolek.

Twój papież tańczy

Plik:Niepublikowane materiały papież

Jan Paweł II lubił rozrywkę

Plik:Kroniki motocyklowe

Jan Paweł II o swoich niecodziennych pasjach

Karol Cię widzi!

Plik:Papiezhardkor.jpg

Niektórzy mijają się z powołaniem (lub zbyt pochopnie mu ulegają)

Ktoś się pomylił i krzyknął: Niech żyje łupież.

Jan Paweł II o Janie Pawle II

No proszę państwa... w jaki sposób Bóg może Aleksandrowi zapłacić? Moi ukochani, zadajmy sobie to pytanie raz jeszcze. I spróbujmy na tak postawione pytanie odpowiedzieć, mianowicie... w jaki sposób Bóg może Aleksandrowi zapłacić, skoro wiadomo, że nie ma u Niego Aleksandra na liście?

Jerzy Kryszak jako Jan Paweł II

W ZSRR dajesz błogosławieństwo tłumowi papieży.

Radziecka inwersja o Janie Pawle II

Serdetschnje posdrawjam Polakuf.

Benedykt XVI w zastępstwie Jana Pawła II

Szablon:Tpolski duchowny katolicki, arcybiskup Krakowa, kardynał, papież, aktor, dramaturg, pedagog, podróżnik, filozof, przedstawiciel Kościoła Katoliciego, narciarz, taternik, kajakarz, mistyk, piłkarz, koneser kremówek, atleta.

Przed pontyfikatem

Młodość

W młodości Karol Wojtyła nawet nie myślał o kapłaństwie chciał być odkrywcą , chodził na długie spacery, grał w gry zespołowe i w teatrze, , zostawał ministratem aby mieć kontakt z małymi dziećmi, a nawet zdobywał górskie szczyty.Kiedy do liceum przybył z wizytą Adam Stefan Sapieha po jego mowie spytał się jego katechety na jaki kierunek studiów sie wybiera on odpowiedział kardynałowi ,,idzie na polonistykę" na co kardynał ,,szkoda że nie na teologię"

Kapłaństwo

Po tygodniu od czasu, gdy został subdiakonem, awansował na diakona, a potem zarzucił węzełek na ramię, wyszedł na drogę i ruszył spacerem przed siebie, bo wszystkie drogi prowadzą do Rzymu. Po drodze nawracał milicjantów, potem polizei'ów, potem police'ów, potem polizia'ów, a na koniec taryfę, bo taksówkarz nie wyhamował przed Watykanem.

Pontyfikat

Wybór na papieża

16 października 1978 na zwołanym po śmierci Jana Pawła I drugim konklawe w ósmym głosowaniu kard. Karol Wojtyła został wybrany na papieża i przybrał imię Jana Pawła II. Według szacunków, jego kandydaturę poparło 103 kardynałów, na 111 głosujących. Wynik wyboru ogłoszono o godzinie 18.44. Formalna inauguracja pontyfikatu miała miejsce w trakcie mszy św. na placu Św. Piotra 22 października 1978[13]. Jan Paweł II był pierwszym papieżem z Polski, jak również pierwszym po 455 latach (od czasu pontyfikatu Hadriana VI) biskupem Rzymu, niebędącym Włochem oraz mając 58 lat został wybrany najmłodszym papieżem od czasu wyboru Piusa IX w 1846, który w chwili wyboru miał 54 lata. Wielokrotnie sam przywoływał spełnione proroctwo Juliusza Słowackiego z wiersza „Słowiański papież”.

Głównym wykładnikiem pontyfikatu Wojtyły, były pielgrzymki[13]. Z tego też powodu został on wkrótce potem nazwany: "papież-pielgrzym"[16]. Swoją pierwszą podróż apostolską odbył w styczniu 1979 do Meksyku (gdzie otworzył Konferencję Biskupów Ameryki Łacińskiej) i do kilku państw Ameryki Łacińskiej[13]. Pokreślił tam również, że politycy, krajów w większości katolickich, przy okazji sprawowania władzy powinni pamiętać o prawach człowieka, wolności religijnej i godności ludzkiej[23]. Po powrocie do Rzymu, w marcu wydał swoją pierwszą encyklikę – Redemptor hominis, w której podkreślił nauki głoszone w krajach odwiedzonych podczas pielgrzymki, a także rozszerzył nauki o sprawiedliwość społeczną[13].

W czerwcu tego samego roku udał się w pierwszą pielgrzymkę do Polski, gdzie podczas tej wizyty padły słynne[24] później słowa: „Wołam, ja, syn polskiej ziemi, a zarazem ja, Jan Paweł II, papież. Wołam z całej głębi tego Tysiąclecia, wołam w przeddzień Święta Zesłania, wołam wraz z wami wszystkimi: Niech zstąpi Duch Twój! Niech zstąpi Duch Twój i odnowi oblicze ziemi. Tej ziemi!”[25], które pochodzą z Biblii[26]. Głoszone przez niego nauki walnie przyczyniły się do późniejszych transformacji ustrojowych w europejskich państwach bloku wschodniego[13]. Podczas trzeciej pielgrzymki papież udał się do Irlandii i USA, gdzie skrytykował postawy kapitalistyczne i wyzyskiwanie biednych państw przez bogate[13]. Odwiedził wówczas także siedzibę ONZ[16].

W listopadzie odbył swoją ostatnią podróż w 1979 i odwiedził Turcję. Spotkał się wówczas z patriarchą Cerkwi prawosławnej[23]. Uważa się, że był to pierwszy krok w stronę budowania ekumenizmu[23].

Na ten okres przypada także ostre upomnienie Kongregacji Nauki Wiary dla niemieckiego księdza teologa, Hansa Künga (za głoszenie nauk niezgodnych z doktryną Kościoła) oraz wydanie kolejnej papieskiej encykliki – Dives in misericordia[13].

Zamachy na Jana Pawła II

Tablica upamiętniająca zamach na Jana Pawła II Information icon.svg Osobny artykuł: Zamach na Jana Pawła II. Information icon.svg Osobny artykuł: Zamach Juana Fernandeza Krohna. 13 maja 1981 roku, podczas audiencji generalnej na placu Św. Piotra w Rzymie o godzinie 17:19, Jan Paweł II został postrzelony przez tureckiego zamachowca Mehmeta Alego Agcę[16]. Jak ustalili śledczy, chwilę wcześniej Ali Ağca mierzył w jego głowę, jednak Jan Paweł II schylił się wtedy do małej dziewczynki (Sara Bartoli) i wziął ją na ręce. Zamachowiec opóźnił oddanie strzału prawdopodobnie dlatego, że dziewczynka którą papież trzymał na rękach, lekko przysłoniła go, co uniemożliwiło zamachowcowi dokładne wycelowanie. Ranny papież osunął się w ramiona stojącego za nim sekretarza, Stanisława Dziwisza. Ochrona przewiozła Jana Pawła II do polikliniki Gemelli, gdzie poddano papieża sześciogodzinnej operacji. Papież wierzył, że swoje ocalenie nie zawdzięczał tylko szczęściu – wyraził to słowami: "Jedna ręka strzelała, a inna kierowała kulę."[16]. Zamach miał miejsce 13 maja, podobnie jak pierwsze objawienie Matki Boskiej w Fátimie w roku 1917[27]. Jan Paweł II spędził na rehabilitacji w szpitalu 22 dni. Potem wielokrotnie cierpiał z powodu różnorodnych dolegliwości, będących następstwem postrzału, lecz nigdy nie ukrywał swoich niedomagań przed wiernymi, ukazując wszystkim oblicze zwykłego człowieka, poddanego cierpieniu.

Dokładnie rok później papież udał się do Fatimy, by podziękować Niepokalanemu Sercu Maryi za uratowanie go od śmierci[27]. Został wówczas zaatakowany bagnetem przez Juana Maríę Fernándeza y Krohn, lecz nie odniósł poważnych obrażeń[27].

Lata 1981–1989 Jeszcze odbywając rekonwalescencję, papież wydał kolejną encyklikę – Laborem exercens, w której zaapelował o godziwe traktowanie pracowników, niekonsumpcjonistyczny system sprawowania rządów i nowy ład społeczno-ekonomiczny[13]. W tym samym czasie w Polsce zawiązał się Związek Zawodowy „Solidarność”, z którym papież sympatyzował[27]. W grudniu 1981 prezes Rady Ministrów Wojciech Jaruzelski wprowadził stan wojenny, co doprowadziło do represji wobec członków "Solidarności"[27]. W tym okresie Jan Paweł II często prowadził prywatne rozmowy z władzami polskimi i radzieckimi[27].

W 1982 roku papież odbył pierwszą w historii pielgrzymkę do Wielkiej Brytanii, gdzie doszło do spotkania z głową Kościoła anglikańskiego – królową Elżbietą II[13]. Rok później, podczas wizyty w Afryce Środkowej, papież apelował o pokój w państwach ogarniętych wojną domową. W 1986 roku papież odwiedził zlaicyzowaną Holandię, gdzie został chłodno przyjęty przez postępowych katolików[13].

Z punktu widzenia religijnego i ekumenicznego przełomowy był rok 1986, kiedy to papież modlił się w Asyżu wspólnie z przywódcami wielkich religii o pokój na świecie (27 października)[16]. Oprócz tego był pierwszą głową Kościoła katolickiego, który odwiedził synagogę (Rzym)[16]. Na okres lat osiemdziesiątych przypada także zaangażowanie papieża w sprawy doktrynalne. Podobnie jak w przypadku Hansa Künga, cofnięto zezwolenia na działalność naukową lub udzielono upomnień od Kongregacji Nauki Wiary. Upomniano m.in. Charlesa Currana, Edwarda Schillebeeckxa (za głoszenie poglądów niezgodnych z doktryną wiary), Gustavo Gutiérreza i Leonardo Boffa (za popieranie teologii wyzwolenia)[13]. Jednocześnie, w 1988 Jan Paweł II ekskomunikował konserwatywnego arcybiskupa Marcela Lefebvre'a (od którego pochodzi ruch lefebrystów)[13].

W 1982 roku nadał status prałatury personalnej instytucji Opus Dei[13].

Jesień Ludów w Europie Wschodniej Information icon.svg Osobny artykuł: Jesień Ludów. Zdaniem historyków papież, popierając ideę niezależnych, wolnych związków zawodowych, walnie przyczynił się do upadku systemów komunistycznych w państwach bloku wschodniego[13]. Zapoczątkowały to wydarzenia w Polsce z roku 1989: w kwietniu nastąpiło zalegalizowanie związków zawodowych, a w czerwcu odbyły się pierwsze częściowo wolne wybory[27]. Po tych wydarzeniach, podobne zmiany ustrojowe rozpoczęły się w innych państwach, m.in.: aksamitna rewolucja na Czechosłowacji, Trójkątny Stół na Węgrzech czy Okrągły Stół w Bułgarii. W tym czasie, ówczesny przywódca ZSRR, Michaił Gorbaczow odwiedził Jana Pawła II w Watykanie, jako pierwszy władca tego kraju w historii[27]. Dwa lata później, kiedy Gorbaczow był już prezydentem, Związek Radziecki rozpadł się[27].

Lata 1989–2000 Jeszcze w roku 1990, dzięki dobrym relacjom z Gorbaczowem, Stolica Apostolska nawiązała stosunki dyplomatyczne z Federacją Rosyjską[13]. Zarazem jego ustalenia z prezydentem USA Billem Clintonem, doprowadziły do ustalenia w 1994 roku stanowiska ws. wspólnego działania Stanów Zjednoczonych i Watykanu, na rzecz pokoju na świecie[13]. Zaowocowało to kolejnym wystąpieniem przed Zgromadzeniem Ogólnym Narodów Zjednoczonych (w 1995), gdzie Jan Paweł II zaapelował o "uwolnienie przyszłości polityki i ludzi od obciążenia cynizmem"[16]. Ponadto, ze względu na dobre stosunki z wyznawcami judaizmu, w 1993 Stolica Apostolska uznała państwo Izrael[16].

Lata 90. były kolejną dekadą naznaczoną licznymi pielgrzymkami, choć z powodu operacji stawu biodrowego w 1994, papież musiał nieco ograniczyć swoją działalność misyjną[13]. Jeszcze w 1992 odbył podróż do Afryki, gdzie senegalskim Domu Niewolników na Gorée modlił się o przebaczenie dla handlarzy czarnoskórej ludności, którzy sprzedawali niewolników do pracy przy zbiorach kawy i bawełny[16]. W latach 1995-1996 odbył też pielgrzymki do państw Ameryki Środkowej i Centralnej, a także na Filipiny – największego katolickiego państwa Azji[13].

Początek dekady to także starania papieża o pokój na świecie – zwłaszcza w ogarniętych wojnami domowymi państwach afrykańskich oraz sytuacji na Bałkanach[13]. Niektóre papieskie działania pozostawały jednak bez odpowiedzi, jak choćby apele o zaprzestanie wojen w Zatoce Perskiej oraz o zniesienie embarga na Kubę[27]. Prawdopodobnie dzięki takiemu stanowiku, kiedy w 1998 wizytował ten kraj został ciepło przyjęty przez komunistycznego prezydenta Fidela Castro, co doprowadziło do większej akceptacji kubańskiego Kościoła katolickiego przez władze[27].

W tym czasie Jan Paweł II zadbał także o reformę Kościoła[28]. Jeszcze pod koniec lat 80. zreformował Kurię Rzymską a w 1992 wydał nowy Katechizm Kościoła Katolickiego[28]. Siedem lat później poparł działania na rzecz ochronę środowiska naturalnego, uznając, że niszczenie środowiska może być grzechem ciężkim[28].

Jubileusz Roku 2000 Information icon.svg Osobny artykuł: Wielki Jubileusz Roku 2000. Od początku pontyfikatu planem Papieża było wprowadzić Kościół w nowe tysiąclecie[16]. Z okazji roku milenijnego, postanowił uczcić to wprowadzając obchody Roku Jubileuszowego. Obchody poprzedziły jedne z ważniejszych wydarzeń pontyfikatu pod względem dialogu z innymi religiami[29]. W marcu 2000 papież odbył pielgrzymkę do Ziemi Świętej i spotkał się w Jerozolimie z premierem Izraela Ehudem Barakiem[29]. W trakcie pielgrzymki papież odwiedził m.in. instytut Jad Waszem, poświęcony ofiarom Holocaustu, a także modlił się przy Ścianie Płaczu[29].

Lata 2000–2005

Papież Jan Paweł II podczas audiencji generalnej w dniu 29 września 2004 na placu Św. Piotra w Rzymie W ostatnich latach pontyfikatu, Jan Paweł II musiał ograniczyć swoją aktywność, ze względu na stan zdrowia[30]. Postępująca choroba Parkinsona oraz przebyte w latach 90. operacje, znacznie nadszarpnęły zdrowie papieża i zmusiły do mniejszej ilości pielgrzymek, jednak pomimo tego nie rozważał możliwości rezygnacji[30]. Od 2003 roku jego stan nie pozwolił mu już poruszać się w pozycji stojącej, więc pokazywał się publicznie wyłącznie siedząc[30].

Od 14 marca 2004 roku pontyfikat Jana Pawła II jest uznawany za najdłuższy, po pontyfikacie św. Piotra i bł. Piusa IX. Był papieżem przez 26 i pół roku (9666 dni). Długość jego pontyfikatu podkreśla także kontrast z papiestwem jego poprzednika Jana Pawła I, który papieżem był jedynie 33 dni. Osobistym sekretarzem Jana Pawła II przez cały pontyfikat był Stanisław Dziwisz, od 2006 kardynał. Jego drugim osobistym sekretarzem był natomiast Mieczysław Mokrzycki.

Pielgrzymki Information icon.svg Osobny artykuł: Podróże apostolskie Jana Pawła II.

Papież na lotnisku w Gdyni – 11 czerwca 1987

Jan Paweł II w Sejmie Rzeczypospolitej Polskiej w 1999 roku

Liczba podróży apostolskich Jana Pawła II Charakterystycznym elementem pontyfikatu Jana Pawła II były podróże zagraniczne. Odbył ich 104, odwiedzając wszystkie zamieszkane kontynenty[7]. W wielu miejscach, które odwiedził, nigdy przedtem nie postawił stopy żaden papież. Był m.in. pierwszym papieżem, który odwiedził Wielką Brytanię (od roku 1534 Kościół Anglii nie uznaje władzy zwierzchniej Stolicy Apostolskiej) jest też pierwszym w historii papieżem, który odwiedził Biały Dom[31] oraz jest też pierwszym papieżem, który odwiedził Sejm RP[32]. Mimo wielu zabiegów nie udało mu się jednak odbyć pielgrzymki do Rosji, prawdopodobnie ze względu na niechęć ze strony patriarchatu moskiewskiego, który zarzuca Watykanowi prozelityzm[33].

Jan Paweł II jako papież najwięcej razy odwiedził m.in. Polskę (8 razy), USA (7 razy), Francję (7 razy) oraz z spotkaniami z młodzieżą na Światowych Dniach Młodzieży (9 razy).

Podróże apostolskie do Polski:

I pielgrzymka (2–10 czerwca 1979) II pielgrzymka (16–23 czerwca 1983) III pielgrzymka (8–14 czerwca 1987) IV pielgrzymka (1–9 czerwca, 13–16 sierpnia1991) V pielgrzymka (22 maja 1995) VI pielgrzymka (31 maja–10 czerwca 1997) VII pielgrzymka (5–17 czerwca 1999) VIII pielgrzymka (16–19 sierpnia 2002) Jan Paweł II odbył także blisko 100 podróży na terenie Włoch (najważniejsze z nich):

20–22 maja 1985 – Mediolan 8–10 maja 1993 – Sycylia 5 września 2004 – Loreto Information icon.svg Zobacz więcej w artykule Podróże apostolskie Jana Pawła II, w sekcji Podróże apostolskie papieża Jana Pawła II na terenie Włoch. Beatyfikacje i kanonizacje Information icon.svg Osobny artykuł: Beatyfikowani i kanonizowani przez Jana Pawła II. Podczas swojego pontyfikatu, Jan Paweł II beatyfikował i kanonizował o wiele więcej osób niż jakikolwiek poprzedni papież. Ogłosił błogosławionymi w sumie 1338 ludzi, a świętymi 482 osoby, podczas 51 uroczystości[6].

Nominacje kardynalskie Information icon.svg Osobny artykuł: Kardynałowie z nominacji Jana Pawła II. Jan Paweł II kreował 231 kardynałów, na dziewięciu konsystorzach[10]. Mianował także jednego kardynała in pectore – jego nazwisko nigdy nie zostało ujawnione[10].

Ostatnie lata Choroba i śmierć Wikinews-logo.svg Zobacz wiadomość w serwisie Wikinews na temat śmierci Jana Pawła II.

Tłumy wiernych oczekujących w kolejce, aby oddać hołd zmarłemu Janowi Pawłowi II, przechodząc obok jego ciała wystawionego w Bazylice św. Piotra na Watykanie (5 kwietnia 2005) Jan Paweł II od 1992 r. cierpiał na postępującą chorobę Parkinsona. Mimo licznych spekulacji i sugestii ustąpienia z funkcji, które nasilały się w mediach zwłaszcza podczas kolejnych pobytów papieża w szpitalu, pełnił ją aż do śmierci. W lipcu 1992 przeszedł operację w celu usunięcia guza nowotworowego na jelicie grubym[34]. Jego długoletnie zmagania z chorobą i ze starością były osobistym przykładem głoszonych na ten temat poglądów, w których podkreślał godność ludzkiego cierpienia i odnosił je do męki Chrystusa. 13 maja 1992 papież, w 11. rocznicę zamachu, ustanowił Światowy Dzień Chorego.

Nagłe pogorszenie stanu zdrowia papieża rozpoczęło się 1 lutego 2005. Przez ostatnie dwa miesiące życia Jan Paweł II wiele dni spędził w szpitalu i nie udzielał się publicznie. Przeszedł grypę oraz zabieg tracheotomii, wykonany z powodu niewydolności oddechowej[34].

W czwartek 31 marca tuż po godzinie 11, gdy Jan Paweł II udał się do swej prywatnej kaplicy, wystąpiły u niego silne dreszcze, ze wzrostem temperatury ciała do 39,6 °C. Był to początek wstrząsu septycznego połączonego z zapaścią sercowo-naczyniową. Czynnikiem wywołującym była infekcja dróg moczowych w osłabionym chorobą Parkinsona i niewydolnością oddechową organizmie[34].

Uszanowano wolę papieża, który chciał pozostać w domu. Podczas mszy przy jego łożu, którą Jan Paweł II koncelebrował z przymkniętymi oczyma, kardynał Marian Jaworski udzielił mu sakramentu namaszczenia. 2 kwietnia, w dniu śmierci, o godzinie 7:30 rano, papież zaczął tracić przytomność, a późnym porankiem przyjął jeszcze watykańskiego sekretarza stanu kardynała Angelo Sodano. Później tego samego dnia doszło do gwałtownego wzrostu temperatury. Około godziny 15.30 bardzo słabym głosem papież powiedział: „Pozwólcie mi iść do domu Ojca”. O godzinie 19 wszedł w stan śpiączki, a monitor wykazał postępujący zanik funkcji życiowych. Osobisty lekarz papieski Renato Buzzonetti stwierdził śmierć papieża Jana Pawła II o godzinie 21:37 czasu miejscowego, a elektrokardiograf wyłączono po 20 minutach od tej chwili. Zmarł po zakończeniu Apelu Jasnogórskiego, w pierwszą sobotę miesiąca i wigilię Święta Miłosierdzia Bożego, w 9666. dniu swojego pontyfikatu[. W ciągu ostatnich dwóch dni życia nieustannie towarzyszyli mu wierni z całego świata, śledząc na bieżąco wiadomości dochodzące z Watykanu oraz trwając na modlitwie w jego intencji[35].

Po otrzymaniu zgody kardynała kamerlinga Eduarda Somalo 3 kwietnia 2005 zabalsamowane ciało Jana Pawła II umieszczono na katafalku, ubrano w ozdobne szaty papieskie i wystawiono na widok publiczny w Sali Klementyńskiej Pałacu Apostolskiego. Następnego dnia zostały przeniesione do Bazyliki Świętego Piotra, gdzie były dostępne dla delegacji państwowych i pielgrzymów przybyłych na obrzędy pogrzebowe.

Galeria

• B69yO.jpg

  Papież to był zawsze wyluzowany gość

• JP II wielki.jpg

  Jan Paweł 2 był WIELKIM człowiekiem