King Diamond: Różnice pomiędzy wersjami
M (Allah thumbright!) Znacznik: przez API |
M Znacznik: edytor źródłowy |
||
(Nie pokazano 1 wersji utworzonej przez jednego użytkownika) | |||
Linia 2: | Linia 2: | ||
{{cytat|I don't wanna be your '''diamond king'''|[[Udo Dirkschneider]] śpiewa, że nie chce być czyimś '''Kingiem Diamondem'''}} |
{{cytat|I don't wanna be your '''diamond king'''|[[Udo Dirkschneider]] śpiewa, że nie chce być czyimś '''Kingiem Diamondem'''}} |
||
{{cytat|Moim wzorem kapłana jest [[Anton Szandor LaVey]] – skromny, uczciwy...|'''King Diamond''' o swoich wzorach}} |
{{cytat|Moim wzorem kapłana jest [[Anton Szandor LaVey]] – skromny, uczciwy...|'''King Diamond''' o swoich wzorach}} |
||
'''King Diamond''' (właśc. Kim Bendix Petersen, ur. 14 czerwca 1956 w Kopenhadze) – duński kastrat wykonujący muzykę [[szatan]]istyczną<ref>Nie mylić z [[Satanizm|satanistyczną]]</ref>, lider [[Mercyful Fate]] i własnego zespołu, który oryginalnie nazwał King Diamond. Prywatnie smakosz [[kot|kocich]] udek i znawca sztuki sakralnej. Uważa przy tym, że miejsce sztuki jest w muzeum, dlatego chce zamknąć wszystkie [[kościół|kościoły]]. |
|||
== Biografia == |
== Biografia == |
||
Linia 16: | Linia 16: | ||
== Dyskografia == |
== Dyskografia == |
||
* |
* '''Fatal Portrait''' (''Fatalny portret'', 1986) – pierwszy album po rozwiązaniu Mercyful Fate. I w zasadzie to samo, co tamże, z tym, że kilka utworów opowiada historię człowieka, którego prześladują duchy, mówiące „Jonasz” w losowych momentach jego życia. |
||
* |
* '''Abigail''' (''Abigail'', 1987) – tutaj z kolei młoda para o wdzięcznym nazwisku La'Fey<ref>Wystarczy zmienić jedną literkę...</ref> przybywa do starego domu, należącego do rodu La'Feyów. Prześladuje ich rodzinny duch. W tle latają zmartwychwstałe martwe płody i zabójstwo żony La'Feya. |
||
* |
* '''Them''' (''[[Oni]]'', 1988) – album opowiada o Kingu Diamondzie i jego chorej psychicznie babci. Rzeczona babcia widzi duchy zamordowanych dzieci – tytułowych ''Onych'', ale nikt poza wnuczkiem jej nie wierzy. Okazuje się, że dzieci zamordował Amon. Tak, ten [[Re (bóg)|Amon]]. A dom jest jego świątynią. |
||
* |
* '''Conspiracy''' (''Konspiracja'', 1989) – dorosły King wraca do Domu Amona i rozprawia się z duchami. |
||
* |
* '''The Eye''' (''Oko'', 1990) – tu z kolei opowiada się o czasach krucjat. W tle mamy gwałty na zakonnicach. |
||
* |
* '''The Spider's Lullabye''' (''Pajęcza pożegnajka'', 1995) – tu z kolei mamy do czynienia z morderczymi pająkami, które wyzwoliła starożytna klątwa. Prawie jak u Kinga, tyle że [[Stephen King|tego drugiego]]. |
||
* |
* '''The Graveyard''' (''Cmentarz'', 1996) – King przybywa do posiadłości nieśmiertelnego majora, gdzie zakochuje się w córce tegoż. Majorowi się to nie podoba, co kwituje krótkim ''sku{{cenzura3}}łaś się, kochanie'' i postanawia ją zabić. Ostatecznie i major i córka kończą dwa metry (wg Angoli siedem stóp) pod ziemią. |
||
* |
* '''Voodoo''' (''Wóda'', 1998) – tu z kolei o hawajskich obrządkach pseudoreligijnych. |
||
* |
* '''House of God''' (''Dom Boży'', 2000) – tu z kolei mamy wilkołaki i mumie w jednym. |
||
* |
* '''Abigail II: The Revenge''' (''Abigail II: Zemsta'', 2002) – powrót nieumarłego płodu. Tym razem jednak ów płód objawia się kilkaset lat wcześniej i robi sieczkę z mózgu swojej imienniczce. |
||
* |
* '''The Puppet Master''' (''Lalkarz'', 2003) – tu z kolei mamy do czynienia z psychopatyczną żoną tytułowego lalkarza, która zabija i zjada bezdomnych. Niehigieniczne. |
||
* |
* '''Give Me Your Soul...Please''' (''Daj mi swoją duszę... Proszę!'', 2007) – proszę, proszę, PROSZĘ!!! Albo zawsze możesz dostać [[wpierdol]]. |
||
{{Przypisy}} |
{{Przypisy}} |
Aktualna wersja na dzień 23:59, 24 lut 2017
I don't wanna be your diamond king
- Udo Dirkschneider śpiewa, że nie chce być czyimś Kingiem Diamondem
Moim wzorem kapłana jest Anton Szandor LaVey – skromny, uczciwy...
- King Diamond o swoich wzorach
King Diamond (właśc. Kim Bendix Petersen, ur. 14 czerwca 1956 w Kopenhadze) – duński kastrat wykonujący muzykę szatanistyczną[1], lider Mercyful Fate i własnego zespołu, który oryginalnie nazwał King Diamond. Prywatnie smakosz kocich udek i znawca sztuki sakralnej. Uważa przy tym, że miejsce sztuki jest w muzeum, dlatego chce zamknąć wszystkie kościoły.
Biografia[edytuj • edytuj kod]
Zanim jeszcze Kim stał się Kingiem, był piłkarzem. Gdy pewnego razu dostał piłką w głowę, objawił mu się Rogaty i kazał mu grać metal i śpiewać metal. Pojawił się jednak jeden mały problem: nie było jeszcze wtedy metalu! Częściowym rozwiązaniem problemu okazało się amatorskie pogrywanie na gitarze w hardrockowym zespole Brainstorm. Szybko jednak chęć bawienia się w muzyka zemściła się na Petersenie. Jedna ze strun pękła i uderzyła go w w część ciała poniżej brzucha. Prawdopodobnie temu zawdzięczamy niezwykły głos wokalisty.
Po przygodach z gitarą, Petersen opuścił Brainstorm i przeszedł do metalowego Black Rose, gdzie jednak czekała go tylko bida z nędzą[2].
Przełom nastąpił dopiero w 1980, gdy dołączył do kolejnego zespołu Brats, który szybko zdominował przy użyciu skórzanego pejczyka i przemianował na Mercyful Fate. Zespół śpiewał o Szatanie, a sam Petersen przyjął pseudonim King Diamond, bo babcia chciała go wydziedziczyć za szarganie nazwiska występami w szatanistycznym zespole, a do tego jeszcze pomalowany jak debil.
W tamtym okresie twórczość Kinga Diamonda koncentrowała się na śpiewaniu szatanistycznych piosenek, pisaniu szatanistycznych piosenek oraz prawdopodobnie też uczeniu się na pamięć szatanistycznych piosenek. Ponadto wokalista prowadził dialogi z czaszką oraz słyszał głosy w głowie. Gdy te głosy zaczęli słyszeć też fani za pomocą nagłego pojawienia się ich w piosence Melissa, King Diamond zorientował się, że coś jest nie tak i rozwiązał zespół. Stało się to przyczyną założenia własnego zespołu, przez który przewinęli się przez lata tacy ludzie jak Snowy Shaw, Mikkey Dee czy Mike Wead. Tamże Kind Diamond robił w zasadzie to samo, ale już bez tekstów, których nigdy nie nagrywał.
W 1992 na skutek morderczych napadów zombie-fanów, zdecydowano się reaktywować Mercyful Fate, które gra do dziś, choć tym ważniejszym zespołem nadal pozostaje King Diamond.
Dyskografia[edytuj • edytuj kod]
- Fatal Portrait (Fatalny portret, 1986) – pierwszy album po rozwiązaniu Mercyful Fate. I w zasadzie to samo, co tamże, z tym, że kilka utworów opowiada historię człowieka, którego prześladują duchy, mówiące „Jonasz” w losowych momentach jego życia.
- Abigail (Abigail, 1987) – tutaj z kolei młoda para o wdzięcznym nazwisku La'Fey[3] przybywa do starego domu, należącego do rodu La'Feyów. Prześladuje ich rodzinny duch. W tle latają zmartwychwstałe martwe płody i zabójstwo żony La'Feya.
- Them (Oni, 1988) – album opowiada o Kingu Diamondzie i jego chorej psychicznie babci. Rzeczona babcia widzi duchy zamordowanych dzieci – tytułowych Onych, ale nikt poza wnuczkiem jej nie wierzy. Okazuje się, że dzieci zamordował Amon. Tak, ten Amon. A dom jest jego świątynią.
- Conspiracy (Konspiracja, 1989) – dorosły King wraca do Domu Amona i rozprawia się z duchami.
- The Eye (Oko, 1990) – tu z kolei opowiada się o czasach krucjat. W tle mamy gwałty na zakonnicach.
- The Spider's Lullabye (Pajęcza pożegnajka, 1995) – tu z kolei mamy do czynienia z morderczymi pająkami, które wyzwoliła starożytna klątwa. Prawie jak u Kinga, tyle że tego drugiego.
- The Graveyard (Cmentarz, 1996) – King przybywa do posiadłości nieśmiertelnego majora, gdzie zakochuje się w córce tegoż. Majorowi się to nie podoba, co kwituje krótkim skułaś się, kochanie i postanawia ją zabić. Ostatecznie i major i córka kończą dwa metry (wg Angoli siedem stóp) pod ziemią.
- Voodoo (Wóda, 1998) – tu z kolei o hawajskich obrządkach pseudoreligijnych.
- House of God (Dom Boży, 2000) – tu z kolei mamy wilkołaki i mumie w jednym.
- Abigail II: The Revenge (Abigail II: Zemsta, 2002) – powrót nieumarłego płodu. Tym razem jednak ów płód objawia się kilkaset lat wcześniej i robi sieczkę z mózgu swojej imienniczce.
- The Puppet Master (Lalkarz, 2003) – tu z kolei mamy do czynienia z psychopatyczną żoną tytułowego lalkarza, która zabija i zjada bezdomnych. Niehigieniczne.
- Give Me Your Soul...Please (Daj mi swoją duszę... Proszę!, 2007) – proszę, proszę, PROSZĘ!!! Albo zawsze możesz dostać wpierdol.
Przypisy
- ↑ Nie mylić z satanistyczną
- ↑ Na szczęście dachowce były darmowe
- ↑ Wystarczy zmienić jedną literkę...