Latarnia uliczna
Latarnia uliczna (łac. Curvus fallus, wł. Burdello luminali, cz. Divki naprovadzač) – roślina stojąca jak wryta, zapylana przez kobiety stanu powolnego nocą pod nimi spacerujące bądź stojące. Podobnie jak inne rośliny czerpie energię z ruchu elektronów, jednak w przeciwieństwie do nich zwykle nie potrzebuje do tego słońca, gdyż elektrony pozyskuje dzięki systemowi korzeni zwanym kablami. Najlepiej rośnie na glebach bogatych w asfalt i płyty chodnikowe.
Morfologia
Łodyga wzniesiona, zwykle wykrzywia się pod kątem niemal 90° blisko kwiatu. Pień wąski, kora zazwyczaj czarna. Drewno twarde, odporne na gnicie, czasem również na korozję. Liści nie posiada, lecz ma listy i ogłoszenia przylepione przez okoliczną faunę. Kwiat ma zwykle kształt półkuli, w nocy świeci uwidaczniając niesiony przez wiatr ciężki pyłek, zwany przez ignorantów kurzem.
Krótki rys historyczny
Przed rozpoczęciem rewolucji przemysłowej latarnie były uważane za źródło syfilisu[1] i dlatego intensywnie zwalczane, a wszelkie zapiski o ich występowaniu palone. Jedyne ślady przedindustrialnej ich obecności znaleziono w malowidłach na egipskich piramidach, mylnie uważane za dowód obecności starożytnych kosmitów. Do łask w powróciła oświeceniu, gdy wraz postępem nauki zwiększała się również swoboda obyczajów częściowo wyzwolonych z kościelnych wpływów. A im więcej jest kobiet wyzwolonych tym więcej latarni. Według historyków to dzięki nim kobiety mogły wziąść sprawy w swoje ręce i podjąć samozatrudnienie[2], przyczyniając się tym samym do rozwoju ruchu feministycznego.
Wkład w kulturę
Istnieje powiedzenie: pod latarnią najciemniej i wbrew pozorom nie jest ono sarkazmem. Latarnia bowiem w ciągu daje cień, widoczny zwłaszcza gdy mamy do czynienia z rynkiem po renowacji typu polskiego i jest ona jedyną rośliną w promieniu stu metrów.
