Francisco Franco

Był mały wzrostem, ale wielki duchem

Francisco Franco (właśc. Francisco Paulino Hermenegildo Teódulo Franco y Bahamonde Salgado Pardo, dla bolszewików po prostu Fiut Hiszpanii; ur. 4 grudnia 1892 w Ferrol, zm. 20 listopada 1975 w Madrycie) – hiszpański polityk, bardzo dziwny przypadek, który otrzymał pomoc od pewnego Austriaka, by podczas II wojny światowej siedzieć cicho i liczyć profity gospodarcze.

Historia

Franek urodził się w rodzinie typowo trepowej więc jako, że nie miał lepszego pomysłu na życie to poszedł do wojska. Żył sobie spokojnie siedząc w Maroku i sącząc winko w przerwach między uspokajaniem Arabów. Sielanka jednak skończyła się gdy usłyszał, że w kraju fani żydowskiego Mikołaja palą kościoły i biją wszystkich niefanów. Caudillo, człowiek tak silnie wierzący, że przerażał wszystkie babcie w Madrycie, nie mógł dłużej czekać. Zabrał chłopaków pierwszym pojazdem latającym i zaczął nadziewać komunistów na bagnet, ustanawiając światowy rekord w ilości zrobionych szaszłyków. Po wojnie ogłosił w przemówieniu nagranym ziemniakiem, że demokracja ssie i od teraz Hiszpania staje się totalitarna. Na początku lud był zadowolony, że znowu może nosić medaliki i nikt ich za to nie powiesi, ale z każdym rokiem obok radości narastało przekonanie, że gospodarka jest w tzw. dupie, a fajnie by było mieć telewizor i samochód jak ludzie w innych europejskich krajach. Po pewnym czasie i Franco to zauważył, dlatego zatrudnił ekonomistów, którzy, kto by się spodziewał, wiedzieli lepiej jak zarządzać rynkiem niż wojsko. Cud gospodarczy zapewnił ludziom powszechny dobrobyt i kurę w każdym garnku, o których niewdzięczni Hiszpanie szybko zapomnieli po śmierci Przywódcy Ostatniej Krucjaty, bo z inicjatywy króla (który sam też swój stołek zachował tylko dzięki lasce łasce Francisco) wprowadzili z powrotem najgorszy ustrój świata, a wszelkie wspomnienie o Franku zostało uciszone i zastraszone przez służby bezpieczeństwa nowej republiki.

Dlaczego za Franco było lepiej?

• Kościół katolicki miał ogromne wpływy,
• nie pozwalał na wyzysk klas robotniczych, dając stertę potrzebnych przepisów regulujących system gospodarczy Hiszpanii,
• ale się zmienił, gdy wzrost PKB wynosił ponad -35%,
• przechowywał żywych dyktatorów w ramach wielkiego muzeum,
• było bardzo mało rozwodów, gdyż tylko mogły się odbywać śluby kościelne,
• komunistów na miejscu zabijał,
• jako ostatni uznawał rząd londyński,
• pomimo tego, kochał peerelowskiowski bigos i schabowego,
• za Franco były niższe podatki,
• ratował Żydów, dzięki czemu miał niezłe profity u Amerykanów,
• pomimo kumplowania się z musli i skomplikowanej relacji z pewnym malarzem (celowo się spóźnił na spotkanie, by Austriak postał sobie na dworcu jak pipa), nie popierał ich rasistowskiej polityki.

Zobacz też

• Benito Mussolini
• Hiszpania