Użytkownik:Amadea

Witajcie

Mówiłam to już dużo razy, naprawdę dużo, lecz czas, aby usłyszeli to inni – Nonsensopedia jest zżerana od środka. Nie ma już wolnego słowa. Nie ma już zwykłego, ludzkiego honoru.
Nie jestem święta, wiem. Zdarzało mi się zachować dziecinnie, nie przeczę, ale nie zasłużyłam na mieszanie mnie z błotem. Nikt tutaj nie zasłużył. Nie taki był sens tego portalu. Mieliśmy żyć jak społeczność, ale... tak nie jest.
Nie wiedziałam, że do obowiązków szanującego się admina należy obmawianie ZA PLECAMI innych userów – nie wiedziałam, że mogę zostać zrównana z ziemią za coś tak głupiego jak przeklinanie. Opanujmy się, to do niczego nie prowadzi. Okazuje się, że każde moje słowo może zostać wykorzystane przeciwko mnie. I nie tylko ja zostałam tak potraktowana. Są tutaj również osoby, które dostały śmiechu warte reprymendy, a ich cel – „naprostowanie” ich – wywołuje u mnie obrzydzenie. To jest to, co mają robić admini? Wchodzić z butami w czyjeś życie osobiste, bez pytania, bez zaproszenia?! Tak, Nonsa jest zabijana od środka. Jak myślicie, o kim mówię? Tak.
O naszym kochanym adminie bez skazy, ideale.
Jest na Nonsie osoba, która powiedziała piękne zdanie: „Nie ma ideałów”. I ma rację. Zaplątaliśmy się w mieszaninę słów, oskarżeń, pochopnych wyroków – otwórzmy oczy. Nie ma ideałów, nie ma ludzi bez skazy.
Nie mam zamiaru się „reflektować”. Owszem, to, co powiedziałam było chamskie, ale nie czuję się w obowiązku przepraszać. Czemu? Bo nie mówiłam tego do admina, nie. Ja to mówiłam do człowieka. Ale tam, głęboko, chyba już go nie ma, nie dziwię się więc, że nie odpowiedział. Nie mówię, iż nie powinno się za coś takiego przeprosić – powinno, ale ja też chciałabym przeprosin za zmieszanie mnie z błotem. Nie łapcie mnie za słówka. Może i nie powiedziano tego wprost, ale wyszłam na głupie i niewychowane dziecko. A nie zasłużyłam. Możecie myśleć inaczej, tego już nie zmienię.

Dziękuję niektórym osobom za zachowanie trzeźwego umysłu, za to, że zrozumieli.
Nie będę sypała nickami, oni sami wiedzą, że chodzi o nich.

I powtórzę – obudźcie się! Już późna godzina, ale może jeszcze da się coś zdziałać. Ja sama postaram się już w to nie mieszać – nie przywykłam, i nie mam zamiaru przywyknąć, do mieszania mnie z błotem. I powtórzę jeszcze jedno – nie przeproszę.

Do widzenia! Wrócę, kiedy będę miała do czego.