Waltornia

Waltornia (z ros. Róg, łac. Waldenhornus) – aerofon, z grupy dętych powykręcanych. Armatopodobny przestrach dla dzieci o skąpych zdolnościach muzycznych. W gwarze muzycznej waltornia oznacza najładniej brzmiący, ale za to najczęściej kiksujący instrument w całej orkiestrze symfonicznej, o niepozornym rondycznym wyglądzie, wykonany z tandetnej blachy. Inne nazwy: ślimak, róg z bebechami, sedes. Dlatego więc jest pozwijana, gdyż cała nie zmieściła by się do syrenki owego muzyka. Żeby ją wyczyścić, w czasie grania wkłada się do niej rękę, i to dlatego waltorniści wyglądają jakby rękoma grzebali w kominie. Warto dodać że waltornista grający na waltorni to rogacz, bo gra na rogu inaczej waltorni.

Kolejnym aspektem gry na waltorni jest duża możliwość trafienia do wojska na stanowisko sapera. Rogacze są chyba najczęściej przyjmowanymi saperami ze względu na wyuczoną do perfekcji umiejętność godzenia się z największymi błędami życiowymi ( np. wybór instrumentu, ciągłe porażki na scenie, śmiesznie małe pieniążki). W odróżnieniu od saperów "ujeżdżacze sedesów" nie mylą się tylko raz, jak to o saperach się mówi, tylko ciągle, zawsze, bez przerwy. Wielu waltornistów "rzuca muzykę" także na rzecz bycia hydraulikiem- również bardzo zbliżonego zawodu, jednak bezstresowego na tyle, że życie zmienia się w sielankę, bo zostaje wyeliminowany element saperstwa ( wyjdzie albo nie wyjdzie).

Skala instrumentu:
-można grać dół -chrumkanie
-można grać średnicę -kruczenie
-można grać górę -kwiczenie
ISTNE ZOO!, ale to właśnie to nadaje orkiestrze czegoś tam.

Waltorniści często mają tendencję manipulacji mową ciała używając tzw. Pokerface. Im bardziej doświadczony muzyk, tym lepiej radzi sobie z ukrywaniem nieustających kiksów, kruków, chrumków, kwiczeń i najgorszego gatunku błędów- czyli świń/warchlaków (połączenie kiksa i kwiczenia).

To jest tylko zalążek artykułu z dziedziny muzyki. Jeśli wytrzymasz 10 minut w słuchawkach – rozbuduj go.