Roger Waters: Różnice pomiędzy wersjami

Z Nonsensopedii, polskiej encyklopedii humoru
M (Drobne.)
 
(Nie pokazano 30 wersji utworzonych przez 22 użytkowników)
Linia 1: Linia 1:
[[Plik:Waters-stavanger-05.jpg|thumb|250px|Waters, <s>piękny i młody</s> piękny i stary]]
{{sdu}}
{{popr}}


{{cytat|Nigdy nie było Pink Floyd! To zawsze byłem tylko ja!|'''Roger Waters''' po kilku głębszych}}
[[Grafika:Roger Waters concert.jpg|thumb|right|200px|Waters, <s>piękny i młody</s> <s>Piękny</s> i stary]]
{{cytat|Nigdy nie było pierdolonego Pink Floyd! To zawsze byłem tylko ja!|'''Roger Waters''' po kilku głębszych}}


'''Roger Waters''' (ur. [[6 września]] [[1943]]) – Brytol, muzyk, despota i człowiek o głębokich problemach psychicznych. Ludzie znają go z tego, że wył i grał na basie w [[Pink Floyd]].
'''Roger Waters''' (ur. [[6 września]] [[1943]]) – brytyjski muzyk, despota i człowiek o głębokich problemach psychicznych. Ludzie znają go z tego, że wył i grał na basie w [[Pink Floyd]].


== Dzieciństwo ==
== Dzieciństwo ==
Urodził się w Great Bookham, gdziekolwiek to jest, ale dorastał w [[Cambridge]]. Jego ojciec był komunistą, ale mimo poglądów poszedł na [[II Wojna Światowa|wojenkę]] i zginął pod Anzio. Mimo iż Rożerek miał wtedy 5 miesięcy, zapamiętał to sobie i rozpaczał nad tym przez czterdzieści lat. W szkole poznał [[Syd Barrett|Syda Barreta]], [[Nick Mason|Nicka Masona]] i [[Rick Wright|Ricka Wrighta]] i założył z nimi Pink Floyd. Poznał też [[David Gilmour|Davida Gilmoura]], ale olał go i nie zaprosił do zespołu. No i dorósł.
Urodził się w Great Bookham (gdziekolwiek to jest) ale dorastał w [[Cambridge]]. Jego ojciec był komunistą, ale mimo poglądów poszedł na [[II wojna światowa|wojenkę]] i zginął pod Anzio. Mimo, iż Rożerek miał wtedy 5 miesięcy, zapamiętał to sobie i rozpaczał nad tym przez czterdzieści lat. W szkole poznał [[Syd Barrett|Syda Barreta]], [[Nick Mason|Nicka Masona]] oraz [[Richard Wright|Ricka Wrighta]] i założył z nimi Pink Floyd. Poznał też [[David Gilmour|Davida Gilmoura]], ale olał go i nie zaprosił do zespołu. No i dorósł.


== Z Pink Floyd ==
== Z Pink Floyd ==
Gdy Floydzi wydali pierwszą płytę, zarobił sporo siana. Potem Barrett postradał zmysły i Waters z kumplami zdecydował się jednak dołączyć Gilmoura. Gdy już nie było Syda, który się rządził, Waters mógł rozwinąć skrzydła i wziął za mordę członków zespołu. Jego kompozycje były świetne, więc mieli jeszcze więcej forsy. Potem komponował już zupełnie wszystko, a reszta tylko to wykonywała. Mimo tego wszyscy go kochali.
Gdy Floydzi wydali pierwszą płytę, zarobił sporo [[pieniądze|siana]]. Potem Barrett postradał zmysły i Waters z kumplami zdecydował się jednak dołączyć Gilmoura. Gdy już nie było Syda, który się rządził, Waters mógł rozwinąć skrzydła i wziął za mordę członków zespołu. Jego kompozycje były świetne, więc mieli jeszcze więcej forsy. Potem komponował już zupełnie wszystko, a reszta tylko to wykonywała, jednak mimo tego wszyscy go kochali.


Potem, na koncercie z trasą do płyty ''[[Animals]]'', dostał pierdolca i postanowił nagrać ''[[The Wall]]'', w którym przelał wszystkie swoje myśli na muzykę; ból po stracie ojca (mimo iż od tamtego czasu minęło już z trzydzieści lat) czy nienawiść do zespołów stadionowych. W 1979 wyrzucił Wrighta jak sam mówi – „niechcący”. Jego apodyktyczność wkurzała pozostałych członków zespołu i wywalił ich z Pink Floyd po nagraniu ''[[The Final Cut]]''. A potem wyrzucił samego siebie.
Potem, na koncercie z trasą do płyty ''[[Animals]]'', oszalał i postanowił nagrać ''[[The Wall (album)|The Wall]]'', w którym przelał wszystkie swoje myśli na muzykę: ból po stracie ojca (mimo, iż od tamtego czasu minęło już z trzydzieści lat) czy nienawiść do zespołów stadionowych. W 1979 wyrzucił Wrighta, jak sam stwierdził – „niechcący”. Jego apodyktyczność wkurzała pozostałych członków zespołu i wywalił ich z Pink Floyd po nagraniu ''[[The Final Cut]]''. A potem wyrzucił samego siebie.


== Po Pink Floyd ==
== Po Pink Floyd ==
Gdy Pink Floyd skończyło działalność, Waters nagrał solową płytę, która była całkiem niezła, ale wiadomo – to nie to samo. Doznał ostrego wkurzenia gdy dowiedział się że Gilmour, Wright i Mason zreaktywowali zespół. W 1989 zagrał koncert w Berlinie, dzięki któremu wszyscy myślą, że ''The Wall'' to mur berliński. Pogrywał tak i pogrywa sobie do dziś. I chyba jeszcze trochę pogra.
Gdy Pink Floyd skończyło działalność, Waters nagrał solową płytę, która była całkiem niezła, ale wiadomo – to nie to samo. Doznał ostrego wkurzenia gdy dowiedział się że Gilmour, Wright i Mason reaktywowali zespół. W 1990 roku zagrał koncert w [[Berlin]]ie, dzięki któremu wszyscy myślą, że ''The Wall'' to [[mur berliński]]. Pogrywał tak i pogrywa sobie do dziś. I chyba jeszcze trochę pogra.


== Zobacz też ==
<br clear="all">
{{Pink Floyd}}
* [[Pink Floyd]]
* [[Another Brick in the Wall]]
* [[David Gilmour]]
* [[Richard Wright]]
* [[Syd Barrett]]


{{Pink Floyd}}
[[Kategoria:Angielscy muzycy|Waters, Roger]]
[[Kategoria:Basiści|Waters, Roger]]
{{DEFAULTSORT:Waters, Roger}}
[[Kategoria:Angielscy muzycy]]
[[Kategoria:Basiści]]
[[Kategoria:Pink Floyd]]

Aktualna wersja na dzień 00:24, 10 kwi 2023

Waters, piękny i młody piękny i stary

Nigdy nie było Pink Floyd! To zawsze byłem tylko ja!

Roger Waters po kilku głębszych

Roger Waters (ur. 6 września 1943) – brytyjski muzyk, despota i człowiek o głębokich problemach psychicznych. Ludzie znają go z tego, że wył i grał na basie w Pink Floyd.

Dzieciństwo[edytuj • edytuj kod]

Urodził się w Great Bookham (gdziekolwiek to jest) ale dorastał w Cambridge. Jego ojciec był komunistą, ale mimo poglądów poszedł na wojenkę i zginął pod Anzio. Mimo, iż Rożerek miał wtedy 5 miesięcy, zapamiętał to sobie i rozpaczał nad tym przez czterdzieści lat. W szkole poznał Syda Barreta, Nicka Masona oraz Ricka Wrighta i założył z nimi Pink Floyd. Poznał też Davida Gilmoura, ale olał go i nie zaprosił do zespołu. No i dorósł.

Z Pink Floyd[edytuj • edytuj kod]

Gdy Floydzi wydali pierwszą płytę, zarobił sporo siana. Potem Barrett postradał zmysły i Waters z kumplami zdecydował się jednak dołączyć Gilmoura. Gdy już nie było Syda, który się rządził, Waters mógł rozwinąć skrzydła i wziął za mordę członków zespołu. Jego kompozycje były świetne, więc mieli jeszcze więcej forsy. Potem komponował już zupełnie wszystko, a reszta tylko to wykonywała, jednak mimo tego wszyscy go kochali.

Potem, na koncercie z trasą do płyty Animals, oszalał i postanowił nagrać The Wall, w którym przelał wszystkie swoje myśli na muzykę: ból po stracie ojca (mimo, iż od tamtego czasu minęło już z trzydzieści lat) czy nienawiść do zespołów stadionowych. W 1979 wyrzucił Wrighta, jak sam stwierdził – „niechcący”. Jego apodyktyczność wkurzała pozostałych członków zespołu i wywalił ich z Pink Floyd po nagraniu The Final Cut. A potem wyrzucił samego siebie.

Po Pink Floyd[edytuj • edytuj kod]

Gdy Pink Floyd skończyło działalność, Waters nagrał solową płytę, która była całkiem niezła, ale wiadomo – to nie to samo. Doznał ostrego wkurzenia gdy dowiedział się że Gilmour, Wright i Mason reaktywowali zespół. W 1990 roku zagrał koncert w Berlinie, dzięki któremu wszyscy myślą, że The Wall to mur berliński. Pogrywał tak i pogrywa sobie do dziś. I chyba jeszcze trochę pogra.

Zobacz też[edytuj • edytuj kod]