Bimber: Różnice pomiędzy wersjami
M (Przywrócono przedostatnią wersję, jej autor to Sir Damiinho. Autor wycofanej wersji to 83.14.163.58.) |
|||
Linia 4: | Linia 4: | ||
==Produkcja== |
==Produkcja== |
||
Bimber to wspaniały |
Bimber to wspaniały red bul kuchni ludowej. Aby go upędzić, potrzebna jest studnia, parnik, kilkanaście metrów szlaucha albo też silikonowych rurek, a także składniki czyli węglowodorowa podstawa ([[zboże|zboży]], [[kartofle|bulwa]], jabłka a jeśli chcemy samogon luksusowy to koniecznie biały [[cukier]]), drożdże (do zakupu w każdym sklepie) i woda. Zmieszawszy zostawia się to w wiadrze, korycie lub parniku (zależy od rozmiaru przedsięwzięcia) na kilka dni. Następnie się kilkakrotnie pędzi. Bimbrownictwo jest zakazane prawem tylko w Polsce. Ludy zachodnie są na pędzenie bimbru za głupie i za chaotyczne, zaś co do mieszkańców wschodu i północnego wschodu, to gdyby zakazać pędzenia [[Rosjanie|Ruskim]], [[Finowie|Finom]] albo też [[Białorusini|Baszłamakom]], skończyłoby się to ogólnonarodowym [[powstanie|powstaniem]] i puczem przeciwko panującej aktualnie ekipie. W Polsce radzi się z tym inaczej. Gdy przy produkcji lub konsumpcji kacapnie nas [[policja]] to się mówi, że wesele córki i daje się im butelkę albo dwie. Gdy wyczai nas [[ksiądz]], to można go spławić stwierdzeniem "Pan Jezus na dzbany w Kanie Galilejskiej akcyzy nie naklejał". Jeśli spotkamy podczas procesu technologicznego kogoś z lokalnego ludu, to zazwyczaj nie ma z tym problemu, no chyba że trafiliśmy na wyjątkowego chuja, co zaraz poleci podkablować. |
||
==Piosenki ludowe== |
==Piosenki ludowe== |
Wersja z 21:58, 9 cze 2009
Provided ID could not be validated. Bimber, samogonka, Polski Koniak Wytwarzany Nocą, Wiejska Wódka Wyborowa (ang. BIM beer) – napój wyskokowy na bazie kartofli, rzadziej trocin. Spożywany głownie przez mieszkańców Rosji i Europy wschodniej. Spożycie w innych rejonach jest śladowe. Dawki śmiertelne to ok. 2 promile dla całego świata oraz więcej niż 12,6 promili dla krajów postsowieckich.
Produkcja
Bimber to wspaniały red bul kuchni ludowej. Aby go upędzić, potrzebna jest studnia, parnik, kilkanaście metrów szlaucha albo też silikonowych rurek, a także składniki czyli węglowodorowa podstawa (zboży, bulwa, jabłka a jeśli chcemy samogon luksusowy to koniecznie biały cukier), drożdże (do zakupu w każdym sklepie) i woda. Zmieszawszy zostawia się to w wiadrze, korycie lub parniku (zależy od rozmiaru przedsięwzięcia) na kilka dni. Następnie się kilkakrotnie pędzi. Bimbrownictwo jest zakazane prawem tylko w Polsce. Ludy zachodnie są na pędzenie bimbru za głupie i za chaotyczne, zaś co do mieszkańców wschodu i północnego wschodu, to gdyby zakazać pędzenia Ruskim, Finom albo też Baszłamakom, skończyłoby się to ogólnonarodowym powstaniem i puczem przeciwko panującej aktualnie ekipie. W Polsce radzi się z tym inaczej. Gdy przy produkcji lub konsumpcji kacapnie nas policja to się mówi, że wesele córki i daje się im butelkę albo dwie. Gdy wyczai nas ksiądz, to można go spławić stwierdzeniem "Pan Jezus na dzbany w Kanie Galilejskiej akcyzy nie naklejał". Jeśli spotkamy podczas procesu technologicznego kogoś z lokalnego ludu, to zazwyczaj nie ma z tym problemu, no chyba że trafiliśmy na wyjątkowego chuja, co zaraz poleci podkablować.
Piosenki ludowe
Oto fragment jednej z polskich piosenek ludowych:
Płynie, bimber płynie, po polskiej krainie,
a dopóki płynie, Polska nie zaginie {bis}
Bimber, bimber, bimber dajcie,
a jak nie to spierdalajcie.
Przepis
Przepisem na bimber jest Bitwa pod Grunwaldem (dla niewtajemniczonych 1410), czyli 1-4-10 - 1 kg cukru, 4 litry wody i 10 dag drożdży.