San Marino

San Marino

San Marino
Flaga
Stolica	San Marino (łatwo zapamiętać)
Król	Della Valle za strzelenie nam gola na meczu
Hymn	Chain of Lights
Ludność	mało ich tam
Waluta	euro (a nie są w UE, cwaniaki)

San Marino – mały, ledwie widoczny na mapie (powierzchnia: 61,6 km²), kraj oblany ze wszystkich stron Włochami, ze stolicą w San Marino, miastem oblanym ze wszystkich stron San Marinem.

Historia

Początki

Biorąc pod uwagę, że San Marino powstało w 301 roku n.e., można spokojnie stwierdzić, że było, jest i będzie. Państewko założył... San Marino. Nie miał jakiegoś dobrego pomysłu na nazwę, więc nazwał je swoim imieniem. Na początku było ostoją prześladowanych chrześcijan, ale z czasem zaczęli się tam osiedlać zwykli ludzie (oczywiście, najpierw musiały się skończyć prześladowania).

Trwanie

San Marino, trwało przez kolejne wieki jako włoskie miasto-państwo. Wokół kraju działy się różne historie. Najpierw rozrastało się Imperium Rzymskie. Rzymianie podbili Galów, Hiszpanów, a nawet Brytów, a Sanmaryńczycy po prostu się temu przyglądali.

Okupacje

W trakcie trwania państwa możemy wyróżnić okresy czterech krótkich okupacji:

• 1503 – psychol znany jako Valentino ogłasza się Wszechokupantem San Marino. Przez kilka miesięcy lata jak opętany po całym kraiku.
• 1739 – kardynał Alberoni ogłasza inkwizycję na terenie San Marino. Sanmaryńczycy pokazują mu język. Alberoni obraża się i jedzie do papieża Klemensa XII, który każe go wrzucić do dołu kloacznego. Tak się złożyło, że papież lubił San Marino. Okupacja trwała tak krótko, że nie wszyscy mieszkańcy San Marino zorientowali się, że miała miejsce.
• 1944 – w trakcie II wojny światowej niemieckie wojska zadeptały San Marino, niszcząc je niemal całe. Władze kraju oburzyły się i wysłały do Hitlera list z żądaniem zadośćuczynienia za atak na neutralne państwo. Hitler przeprosił. Powiedział, że żołnierze nie zauważyli, że przeszli przez San Marino.
• 2010 – Włosi spiesząc się na strzelnicę przejęli chwilowo kontrolę nad państwem po tym, jak na terytorium San Marino znalazło się 5 pojazdów wojskowych i 30 żołnierzy.

Stosunek innych krajów do San Marino

San Marino zawsze było powszechnie szanowanym krajem. Uznał je m.in. Napoleon Bonaparte, uważając je za godnego konkurenta w walce o podbicie Europy. Wiele krajów zadziwia fakt, iż San Marino potrafiło przeżyć przez tyle lat, nie będąc podbitym. Udało im się ominąć nawet zjednoczenie Włoch!

Perspektywy na przyszłość

San Marino musi obawiać się swojego najgroźniejszego i jedynego sąsiada – Włoch. Włosi chcą w najbliższym czasie zaanektować San Marino, twierdząc iż to małe nie wiadomo co wygląda jak pryszcz na naszym obliczu! Sanmaryńczycy rozważają trzy możliwości wyjścia z sytuacji. Mogą albo wejść do Unii Europejskiej i NATO, albo podbić Włochy, a tym samym prawie całą Europę (atak na jednego członka NATO to atak na wszystkich członków paktu) albo po prostu przyłączyć się do Włoch, co nie byłoby zauważone ani przez Włochów, ani przez Sanmaryńczyków, a już na pewno nie przez kartografów.

Reprezentacja

San Marino to jedna z najsilniejszych drużyn Europy, dobrze wyselekcjonowana kadra (barmani, rzeźnicy i bankierzy) oraz trener (nauczyciel WF-u) stanowią niezrównany zespół, dlatego też porażka z Polską 10:0 była dla sanmarińczyków ogromnym zaskoczeniem i spadkiem w rankingu FIFA na 203 miejsce. Taktyka San Marino polega głównie na darciu ryja jak im coś nie wyjdzie, traceniu goli i wmawianiu sobie, że robią to specjalnie. Sposób ten zawiódł tylko raz kiedy to 28 kwietnia 2004 roku piłkarze z Liechtensteinu ogromnym wysiłkiem zapracowali na zaszczytny tytuł jedynego zespołu na świecie, któremu udało się przegrać z reprezentacją San Marino.

10 września 2013 reprezentacja San Marino w wielkim rewanżu ośmieszyła reprezentacje Polski, dla której był to trzeci mecz o życie w eliminacjach mundialu, po zaciętym meczu przegrywając 1–5. Gol zdobyty przez zawodowego bankiera pracującego jako sprzedawca kafelków został okrzyknięty „szmatą roku 2013”. Strzelec bramki stał się bohaterem narodowym San Marino i wrócił do pracy.

Gospodarka

Gospodarka San Marino opiera się na znaczkach pocztowych.

Bezrobocie

Ciężko powiedzieć, żeby bezrobocie w San Marino istniało. W końcu jeżeli całą pracę odwalają za nich mieszkający tam Polacy, to czy bezrobocie może istnieć?

Finanse

San Marino produkuje tak duże nadwyżki budżetowe, że pieniądze leżą na wysypiskach śmieci. Jest ich dużo, ale i tak nikt ich nie ruszy, bo tracą na wartości. Co prawda walutą San Marino jest euro, ale to właśnie przez San Marino traci na wartości.

Turystyka

Tor Formuły 1 zajmuje mniejszą część tego wielkiego kraju

Aż 3,15 mln osób przepływa rocznie przez San Marino. Zostawiają sporo pieniędzy, co martwi Sanmaryńczyków, którzy pieniędzy mają zdecydowanie za dużo. Największymi atrakcjami turystycznymi jest dziewięć sanmaryńskich zamków. Około 2500 osób rocznie gubi się w ich korytarzach. Średni czas odnalezienia zgubionego turysty to 4–5... tysięcy lat. Łatwo się domyśleć, że znajduje się trupy.

Demografia

W San Marino mieszka raptem 29000 osób:

• 22000 Sanmaryńczyków, nierobów;
• 5000 Włochów, przygodnych handlarzy ulicznych;
• 1000 pracujących Polaków.
• 1000 – reszta.

Językami urzędowymi są włoski, dialekt emilijski (z oczywistych względów) i język polski. Największe użycie notuje ten ostatni, gdyż Polacy, mimo iż są najmniejszą grupą etniczną w San Marino, do urzędów chodzą najczęściej.

Polityka

Władzę w San Marino określa się jako „kolegialną dyktaturę elekcyjną”. Co pół roku obywatele wybierają dwóch kapitanów-regentów, którzy nieustannie kłócą się o to, jak działać. Nazwa funkcji wzięła się od marynistycznych skojarzeń z państwem (a San Marino nie ma dostępu do morza...).

Sport

Jeśli chodzi o sport, to San Marino ma niewielu sportowców. Ma reprezentację w piłce nożnej (zajmującą ostatnie miejsce w Rankingu FIFA), dwóch slalomistów, jednego pływaka, jednego rajdowca i jednego tenisistę. Jeśli chodzi o obiekty, to dużą część kraju zajmuje tor Formuły 1 San Marino jest tak małe, że nawet tor Formuły 1, gdzie odbywa się (czasami) Grand Prix San Marino, znajduje się we Włoszech.

Zobacz też

• Andora
• Monako
• Watykan
• Włochy