Immanuel Kant: Różnice pomiędzy wersjami
| (Nie pokazano 46 wersji utworzonych przez 34 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
[[ |
[[Plik:Immanuel Kant.jpg|thumb|180px|Immanuel Kant za młodu]] |
||
{{cytat|Niebo gwiaździste nade mną, a w środku same kanty.|'''Immanuel''' o sobie}} |
|||
| ⚫ | '''Immanuel Kant''' (ur. [[22 kwietnia]] [[1724]] |
||
{{cytat|O kant dupy to rozbić!|Student w trakcie czytania dzieł '''Kanta'''}} |
|||
==Kantowskie zdanie== |
|||
| ⚫ | '''Immanuel Kant''' (ur. [[22 kwietnia]] [[1724]] w [[Kaliningrad|Królewcu]], zm. [[12 lutego]] [[1804]]) – niemiecki [[filozof]] najbardziej znany z faktu nieopuszczania swojej rodzinnej mieściny w trakcie swojego całego żywota. Typowy no-life tamtych czasów. Autor wielu trudnych słów, takich jak [[imperatyw kategoryczny]], które przychodziły mu do głowy, gdy całymi dniami grał w ówczesne odpowiedniki dzisiejszego Sapera. Jest na ustach wielu, głównie za sprawą przekleństw studentów filozofii, którzy nie mają pojęcia, o co właściwie geniuszowi chodziło. Typowy wyznawca myśli filozoficznej Kanta przejawia symptom całkowitego poddawania w wątpliwość każdego istniejącego zjawiska i odpowiada na każde pytanie pytaniem. Przykład: |
||
:– Czy uważasz, że dzisiejszy obiad był dobry? |
|||
'''Kantowskie zdanie''' - które łatwiej będzie zrozumień bez wewnątrztekstowych odnośników - (wymyślone przez samego Kanta, w celu określonym w dalszej, określnej części zdania) jest to taki (przysłowiowy) typ zdania złożonego, funkcjonującego w języku niezależnie od tego jaki to język (ponieważ zależy od języka, z którego wykonywany jest przekład albo od języka w którym powstaje (a nie od różnic między językami)), chociaż (chociaż nie na tym etapie) może być rozbite - inaczej: rozmienione na drobne bez utraty związków logicznych, a nawet z założonym wzmocnieniem obecności przedmiotu badania, który (typ, nie etap) posiada odzwierciedlenie - czyli reprezentację w rozumieniu analogiczności interdyscyplinarnej - w złożoności (wieloelementowych modeli ludzkiego systemu dedukcji) przekładającej się bezpośrednio na szczegółowość ścisłej (w rozumieniu ścisłości między dwoma, a nie większą liczbą przedmiotów) hierarchi, ergo podrzędności i nadrzędności, czyli - nie pomijając, że jest to zdanie posiadające zdania składowe, czyli ujmujące pojedyncze stosunki w parach ustosunkowujących się do siebie przedmiotów - zdanie złożone posiadające swój kształt tylko w przypadku, kiedy składa się na nie (tzn. przekazuje tylko te powiązania, które mają zastosowanie w powiązaniach sąsiednich) ustanowiona hierarchicznie struktura ściśle selekcjonowanych wzajemnych (czyli dwustronnych, tzn. posiadających tę samą zależność w dwóch kierunkach, chociaż niekoniecznie o tej samej wartości) warunkowań, jeśli dotyczą tego, co znajduje się w punkcie kulminacyjnym zdania (czyli jest osią, którą rozwija się zmniejszając wartość poszczególnych wobec niej przedmiotów) w ten sposób, że nie wykluczają się w obrębie tego zdania, czyli zawierają konsekwentą łączność z tematem, do którego prowadzą (przez system powiązań) wytyczonymi przez selektywność ich właściwości drogami, ergo warunkują metodę w sposób uzdatniający przepływ jednostki informacyjnej z początku zdania na jego koniec, więc stanowią i - jednocześnie (ale nie jednobrzmiąco) - strzegą przepustowości zdania, czyli klarowności wywodu, którego zdanie złożonego jest elementem w ten sam sposób, w jaki zdanie pojedyncze jest elementem zdania złożonego na płaszczyźnie odpowiednio zmiejszonej liczby pojęć wyjściowych i docelowych, a to oznacza, że podrzędność jest jednocześnie podrzędnością nadrzędności, a nadrzędność jest nadrzędnością podrzędności, czyli sposób jest metodyczny (a więc metoda jest metodyczna), ponieważ te same schematy relacji przenosi na każdy poziom, aż do pojedynczego stosunku między pojęciami włącznie.Prekursor pojedynczo złożonego zdania nadrzednego, autot tezy zwiazku przyczynowo skutkowego wymarcia dinozaurów ze wzrostem wydobycia ropy naftowej na bliskim wschodzie na początku XII w.Jego nowatorsko konserwatywne poglądy przyczyniły sie do rozkwitu handlu narkotykami w czeskich haremach. |
|||
Odpowiada najpierw: |
|||
{{stubbiog}} |
|||
:– To zależy od tego, co rozumiesz przez dobry. |
|||
[[Kategoria:Filozofowie]] |
|||
Zaś potem: |
|||
:– To zależy od tego, co rozumiesz przez obiad. |
|||
Często też podaje przykład [[krzesło|krzesła]], jako podmiotu, a nie przedmiotu i cytuje: „żeby opisać krzesło, należy wczuć się w krzesło i myśleć, że się jest krzesłem. Opisać się z tej perspektywy, a nie z perspektywy człowieka, który widzi krzesło”. A potem dodaje „A co rozumiesz przez widzi?”. |
|||
== Język twórczości Kanta == |
|||
Znawcy estetyki transcendentalnej i kantyzmu w ogóle, rzecz jasna za wyjątkiem krytyków owej doktryny filozoficznej (których na szczęście nie jest współcześnie wielu), nie powinni mieć zbyt wielu problemów z przyznaniem, iż najbardziej charakterystyczną cechą całej filozofii kantowskiej był bez wątpienia jej niezwykle prosty i przejrzysty język, którego stroniąca od zbyt skomplikowanych sformułowań struktura oparta była w głównej mierze na krótkich i łatwych do zrozumienia zdaniach, będących narzędziem wyrażania myśli odnoszących się zarówno do problematów filozofii transcendentalnej – chociażby krytycznego novum w refleksjach nad epistemologicznymi zagadnieniami prądów intelektualnych późnego niemieckiego oświecenia, jak i zagadnień koncentrujących się na analizie transcendentalnej jedności apercepcji, co najwyraźniej zarysowuje się w wydanej w Królewcu, rodzinnym mieście Kanta, bardzo ciepłą i słoneczną wiosną roku 1781 ''Krytyce czystego rozumu'', a więc dzieła, które w którym Kant jako pierwszy zdobył się na rozważania na temat wspomnianych uprzednio zagadnień, badając na przykład warunki i możliwości ludzkiego poznania, a które to dzieło po dziś dzień ze względu na swoją przejrzystość, jasność i prostotę uznawane jest za jedno z najbardziej przystępnych dzieł klasycznych literatury mieszczącej się w obrębie europejskiej późnonowożytności i wywarło niemały wpływ nie tylko na charakter późniejszej myśli filozoficznej, ale także na pokrewne dziedziny rozmaitych nauk, skupiających się na rozpatrywaniu przeróżnych problemów powiązanych z ludzkim (jako takim) poznaniem i innymi rzeczami. Tak. |
|||
== Zobacz też == |
|||
* [[Arthur Schopenhauer]] |
|||
* [[Fryderyk Nietzsche]] |
|||
{{stub|fil|kat|Kant, Immanuel}} |
|||
[[Kategoria:Niemieccy filozofowie|Kant, Immanuel]] |
|||
[[pt:Immanuel Kant]] |
|||
[[de:Immanuel Kant]] |
|||
[[en:Immanuel Kant]] |
[[en:Immanuel Kant]] |
||
[[es:Immanuel Kant]] |
|||
[[fi:Immanuel Kant]] |
|||
[[fr:Emmanuel Kant]] |
|||
[[it:Immanuel Kant]] |
|||
[[ja:イマヌエル・カント]] |
|||
Aktualna wersja na dzień 22:58, 9 lut 2022
Niebo gwiaździste nade mną, a w środku same kanty.
- Immanuel o sobie
O kant dupy to rozbić!
- Student w trakcie czytania dzieł Kanta
Immanuel Kant (ur. 22 kwietnia 1724 w Królewcu, zm. 12 lutego 1804) – niemiecki filozof najbardziej znany z faktu nieopuszczania swojej rodzinnej mieściny w trakcie swojego całego żywota. Typowy no-life tamtych czasów. Autor wielu trudnych słów, takich jak imperatyw kategoryczny, które przychodziły mu do głowy, gdy całymi dniami grał w ówczesne odpowiedniki dzisiejszego Sapera. Jest na ustach wielu, głównie za sprawą przekleństw studentów filozofii, którzy nie mają pojęcia, o co właściwie geniuszowi chodziło. Typowy wyznawca myśli filozoficznej Kanta przejawia symptom całkowitego poddawania w wątpliwość każdego istniejącego zjawiska i odpowiada na każde pytanie pytaniem. Przykład:
- – Czy uważasz, że dzisiejszy obiad był dobry?
Odpowiada najpierw:
- – To zależy od tego, co rozumiesz przez dobry.
Zaś potem:
- – To zależy od tego, co rozumiesz przez obiad.
Często też podaje przykład krzesła, jako podmiotu, a nie przedmiotu i cytuje: „żeby opisać krzesło, należy wczuć się w krzesło i myśleć, że się jest krzesłem. Opisać się z tej perspektywy, a nie z perspektywy człowieka, który widzi krzesło”. A potem dodaje „A co rozumiesz przez widzi?”.
Język twórczości Kanta[edytuj • edytuj kod]
Znawcy estetyki transcendentalnej i kantyzmu w ogóle, rzecz jasna za wyjątkiem krytyków owej doktryny filozoficznej (których na szczęście nie jest współcześnie wielu), nie powinni mieć zbyt wielu problemów z przyznaniem, iż najbardziej charakterystyczną cechą całej filozofii kantowskiej był bez wątpienia jej niezwykle prosty i przejrzysty język, którego stroniąca od zbyt skomplikowanych sformułowań struktura oparta była w głównej mierze na krótkich i łatwych do zrozumienia zdaniach, będących narzędziem wyrażania myśli odnoszących się zarówno do problematów filozofii transcendentalnej – chociażby krytycznego novum w refleksjach nad epistemologicznymi zagadnieniami prądów intelektualnych późnego niemieckiego oświecenia, jak i zagadnień koncentrujących się na analizie transcendentalnej jedności apercepcji, co najwyraźniej zarysowuje się w wydanej w Królewcu, rodzinnym mieście Kanta, bardzo ciepłą i słoneczną wiosną roku 1781 Krytyce czystego rozumu, a więc dzieła, które w którym Kant jako pierwszy zdobył się na rozważania na temat wspomnianych uprzednio zagadnień, badając na przykład warunki i możliwości ludzkiego poznania, a które to dzieło po dziś dzień ze względu na swoją przejrzystość, jasność i prostotę uznawane jest za jedno z najbardziej przystępnych dzieł klasycznych literatury mieszczącej się w obrębie europejskiej późnonowożytności i wywarło niemały wpływ nie tylko na charakter późniejszej myśli filozoficznej, ale także na pokrewne dziedziny rozmaitych nauk, skupiających się na rozpatrywaniu przeróżnych problemów powiązanych z ludzkim (jako takim) poznaniem i innymi rzeczami. Tak.
Zobacz też[edytuj • edytuj kod]
To jest tylko zalążek artykułu z dziedziny filozofii. Jeśli zastanawiasz się, czemu białe nie jest czarne – rozbuduj go.
