Liczba zespolona

Liczba zespolona – w matematyce liczba postaci a+bi, inaczej ABI. Czasem, dla zmylenia przeciwnika, zapisywana jako (d, b) gdzie d (odwrócone b) = a z wcześniejszego wzoru. Założyć przy tym trzeba, że $i={\sqrt {-1}}$, co oczywiście nie ma sensu na zdrowy rozsądek. Dlatego też i nazywana jest jednostką urojoną. Jedynym znanym zastosowaniem liczb zespolonych jest uproszczenie skali ocen w szkołach średnich, na przykład zamiast „1” uczeń może powiedzieć, że dostał 1+5i, czyli tak zwaną szóstkę zespoloną, którą można zapisać również jako 2+4i, jednakże wartość większa jest zawsze urojona, a nauczyciele nierozumiejący teorii nie zapisują jej w dziennikach. W celu usunięcia tej nieścisłości wprowadzono reformę oświaty i nową maturę.

Historia

Liczby zespolone wyznaczone zostały po raz pierwszy przez Pitagorasa, gdzie ${\sqrt {-1}}$ miało oznaczać długość boku kwadratu o polu -1. Pitagoras wynalazł ją, gdyż właśnie taki obszar przegrał w karty z kumplem Sofoklesem i musiał jakoś to wytłumaczyć żonie. Źródła nic nie mówią o tym, na ile wymówka ta była skuteczna.

Przez wiele lat nie robiono z nimi nic ciekawego, a jedynie liczono. Dopiero w XIX wieku studenci z Francji postanowili zorganizować małą imprezę pod pretekstem nierównej walki z liczbami zespolonymi. Domagali się ich usunięcia, uznając że są one w ogóle nie są przydatne i tak naprawdę nie istnieją. Niestety ku udręce przyszłych matematyków protest przegrali.

Teorie

Liczba urojona $i$ doczekała się pierwszych logicznych wzorów. Według polskich matematyków, liczba $i=1$. Jak? Oto wzór: $1^{4}=1$ Proste, prawda? To dawno już odkryto. Teraz zaczynają się schody. Jeżeli ${-1}=i^{2}$, a $(-1)^{2}=(-1)*(-1)=1$ to w takim wypadku $i^{4}=1$. I tak dochodzimy do ostatecznego twierdzenia: $1^{4}=i^{4}=1$. Czyli $i=1$ lub $i=-1$. Jasne?

Teoria nie została do końca potwierdzona, ponieważ naukowiec, który to odkrył, prawdopodobnie wcześniej studiował w praktyce teorię stożka.