Akordeon

Akordeon-tandem

Tramwajowy akordeon do posłuchania w Szczecinie

– Witamy w niebie! Oto twoja harfa.
– Witamy w piekle! Oto twój akordeon.

Szatan o akordeonie

Akordeon, cyja, świnia, syntezator marszczony – chałturniczy pomiot urozmaicający sztukę żebractwa. Każdy akordeonista jest chałturnikiem (mimo że jest utalentowany i tak nikt go nie chce słuchać), niezależnie od tego czy gra klasykę, jazz, na fortepianie czy w Gothica.

Akordeon składa się z różnego badziewia ubitego w kupę. Wyrzucając go przez okno można zauważyć, że w środku coś jest. Wbrew wielu plotkom akordeon nie potrzebuje zasilania prądem. Posiada guziki, klawisze lub jedno i drugie, a mimo wszystko da się na tym grać.

Występowanie

Najczęściej spotykane w rękach młodych czereśniaków, którzy nazywani są w późniejszej fazie wirtuozami (przez ludzi nie związanych z muzyką), lub „starymi czereśniakami” (przez muzyków). Akordeony, jeśli nie w rękach, występują głównie w ogłoszeniach na Allegro, gdyż przechowywanie akordeonu w domu grozi niekontrolowanym nagromadzeniem żył wodnych, oraz niebywałym ryzykiem, iż ktoś zobaczy że mamy…

Akordeon jest drugim (po gitarze) najpopularniejszym instrumentem ogniskowym (choć nikt nie umie na nim grać), zwykle leży pod reklamówką z kiełbasą gdyż „każdy go nie słucha”, jednak ze względu na plastikową obudowę nie da się na nim usmażyć kiełbasy.

W środowisku muzycznym akordeon jest podmiotem wielu kretyńskich żartów i anegdot, toteż dzieli podobny los co altówka. Nie potrzebuje jednak litości i świetnie radzi sobie jako instrument solowy.

Rodzaje

Osoba posiadająca umiejętność gry na akordeonie (tu – guzikowy).

Wyróżniamy dwa typy akordeonu:

• klawiszowy („zwykły”), który do złudzenia przypomina stojące bokiem pianino. Podstawową jednak różnicą jest fakt, że mniejszy wstyd grać na pianinie. Warto podkreślić, że jeżeli się zdenerwujesz, to możesz nauczyć się na tym grać, co może narazić Cię na wyśmianie (czyt. dożywotnie wykluczenie społeczne).
• guzikowy (harmoszka, „bajan”), który swym wyglądem przypomina samca jurajskiego jeżowca po menopauzie. Guziki porozmieszczane wbrew pozorom chaotycznie tworzą swoistą deskę rozdzielczą samolotu F-16, w której, jak wiadomo, nie wiadomo, o co chodzi, ale wiemy, że każdy guzik do czegoś służy.

Akordeoniści

Wyróżniamy trzy podstawowe typy akordeonistów:

• z wąsami;
• z dużymi wąsami;
• z bardzo dużymi wąsami.

W dwóch przypadkach, spotykani są również osobnicy bez wąsów:

• kobieta (bardzo młoda, w późniejszej fazie, ona również ma wąsy – ściśle związane z proporcjonalnym wzrostem umiejętności – im większe, tym wąs dłuższy; po nich możemy poznać, czy dany osobnik dobrze gra);
• dziecko (po prostu nie ma jeszcze zarostu, a ponieważ nie ma wąsów, nie może dobrze grać – ma jeszcze czas, żeby nabyć wprost proporcjonalnie jedno i drugie).

Najczęściej akordeonistami są:

• Cyganie (zależność z wąsami ich nie dotyczy albowiem wszyscy osobnicy mimo posiadania warstwy brudu zarostu za chuj nie umieją grać takowych umiejętności nie posiadają,
• Studenci z prowincji ze wschodniej części kraju,
• Twój szwagier/wujek ze wsi/teść, mniej lubiany znajomy,
• 5-letnie japońskie dziecko,
• menel z ciekawą studencką przeszłością.

Plotki

Czasem można spotkać się z opinią, że mimo braku wąsów, dany osobnik potrafi obsłużyć akordeon, choć i tak jest to, rzecz jasna, informacją nieprawdziwą.

Jak wkurwić zdenerwować akordeonistę

• Zacznij rozmowę od słów „mój tata/wujek/dziadek też grał na akordeonie/ma akordeon na strychu”;
• Zapytaj „czy tym pokrętłem się ścisza” i wskaż palcem na regulator paska basowego;
• Zapytaj „czy to nie jest ciężkie”;
• Zapytaj „Mogę na tym zagrać?” – w przypadku jeśli któryś akordeonista będzie na tyle bezmyślny (co mało prawdopodobne) dodaj „Gdzie to się włącza?”
• Zapytaj „czy nosisz kaszkiet i spodnie w kratkę”;
• Pamiętaj o odpowiednim nazewnictwie – „harmoszka”, „muzykant”, „grajek”, „guziczek” itd.