Immanuel Kant: Różnice pomiędzy wersjami
(rozbudowa) |
|||
| (Nie pokazano 48 wersji utworzonych przez 35 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
[[ |
[[Plik:Immanuel Kant.jpg|thumb|180px|Immanuel Kant za młodu]] |
||
{{cytat|Niebo gwiaździste nade mną, a w środku same kanty.|'''Immanuel''' o sobie}} |
|||
| ⚫ | '''Immanuel Kant''' (ur. [[22 kwietnia]] [[1724]] |
||
{{cytat|O kant dupy to rozbić!|Student w trakcie czytania dzieł '''Kanta'''}} |
|||
==Kantowskie zdanie== |
|||
| ⚫ | '''Immanuel Kant''' (ur. [[22 kwietnia]] [[1724]] w [[Kaliningrad|Królewcu]], zm. [[12 lutego]] [[1804]]) – niemiecki [[filozof]] najbardziej znany z faktu nieopuszczania swojej rodzinnej mieściny w trakcie swojego całego żywota. Typowy no-life tamtych czasów. Autor wielu trudnych słów, takich jak [[imperatyw kategoryczny]], które przychodziły mu do głowy, gdy całymi dniami grał w ówczesne odpowiedniki dzisiejszego Sapera. Jest na ustach wielu, głównie za sprawą przekleństw studentów filozofii, którzy nie mają pojęcia, o co właściwie geniuszowi chodziło. Typowy wyznawca myśli filozoficznej Kanta przejawia symptom całkowitego poddawania w wątpliwość każdego istniejącego zjawiska i odpowiada na każde pytanie pytaniem. Przykład: |
||
:– Czy uważasz, że dzisiejszy obiad był dobry? |
|||
'''Kantowskie zdanie''' - które łatwiej będzie zrozumień bez wewnątrztekstowych odnośników - (wymyślone przez samego Kanta, w celu określonym w dalszej, określnej części zdania) jest to taki (przysłowiowy) typ zdania złożonego, funkcjonującego w języku niezależnie od tego jaki to język (ponieważ zależy od języka, z którego wykonywany jest przekład albo od języka w którym powstaje (a nie od różnic między językami)), chociaż (chociaż nie na tym etapie) może być rozbite - inaczej: rozmienione na drobne bez utraty związków logicznych, a nawet z założonym wzmocnieniem obecności przedmiotu badania, który (typ, nie etap) posiada odzwierciedlenie - czyli reprezentację w rozumieniu analogiczności interdyscyplinarnej - w złożoności (wieloelementowych modeli ludzkiego systemu dedukcji) przekładającej się bezpośrednio na szczegółowość ścisłej (w rozumieniu ścisłości między dwoma, a nie większą liczbą przedmiotów) hierarchi, ergo podrzędności i nadrzędności, czyli - nie pomijając, że jest to zdanie posiadające zdania składowe, czyli ujmujące pojedyncze stosunki w parach ustosunkowujących się do siebie przedmiotów - zdanie złożone posiadające swój kształt tylko w przypadku, kiedy składa się na nie (tzn. przekazuje tylko te powiązania, które mają zastosowanie w powiązaniach sąsiednich) ustanowiona hierarchicznie struktura ściśle selekcjonowanych wzajemnych (czyli dwustronnych, tzn. posiadających tę samą zależność w dwóch kierunkach, chociaż niekoniecznie o tej samej wartości) warunkowań, jeśli dotyczą tego, co znajduje się w punkcie kulminacyjnym zdania (czyli jest osią, którą rozwija się zmniejszając wartość poszczególnych wobec niej przedmiotów) w ten sposób, że nie wykluczają się w obrębie tego zdania, czyli zawierają konsekwentą łączność z tematem, do którego prowadzą (przez system powiązań) wytyczonymi przez selektywność ich właściwości drogami, ergo warunkują metodę w sposób uzdatniający przepływ jednostki informacyjnej z początku zdania na jego koniec, więc stanowią i - jednocześnie (ale nie jednobrzmiąco) - strzegą przepustowości zdania, czyli klarowności wywodu, którego zdanie złożonego jest elementem w ten sam sposób, w jaki zdanie pojedyncze jest elementem zdania złożonego na płaszczyźnie odpowiednio zmiejszonej liczby pojęć wyjściowych i docelowych, a to oznacza, że podrzędność jest jednocześnie podrzędnością nadrzędności, a nadrzędność jest nadrzędnością podrzędności, czyli sposób jest metodyczny (a więc metoda jest metodyczna), ponieważ te same schematy relacji przenosi na każdy poziom, aż do pojedynczego stosunku między pojęciami włącznie. |
|||
Odpowiada najpierw: |
|||
{{stubbiog}} |
|||
:– To zależy od tego, co rozumiesz przez dobry. |
|||
[[Kategoria:Filozofowie]] |
|||
Zaś potem: |
|||
:– To zależy od tego, co rozumiesz przez obiad. |
|||
Często też podaje przykład [[krzesło|krzesła]], jako podmiotu, a nie przedmiotu i cytuje: „żeby opisać krzesło, należy wczuć się w krzesło i myśleć, że się jest krzesłem. Opisać się z tej perspektywy, a nie z perspektywy człowieka, który widzi krzesło”. A potem dodaje „A co rozumiesz przez widzi?”. |
|||
== Język twórczości Kanta == |
|||
Znawcy estetyki transcendentalnej i kantyzmu w ogóle, rzecz jasna za wyjątkiem krytyków owej doktryny filozoficznej (których na szczęście nie jest współcześnie wielu), nie powinni mieć zbyt wielu problemów z przyznaniem, iż najbardziej charakterystyczną cechą całej filozofii kantowskiej był bez wątpienia jej niezwykle prosty i przejrzysty język, którego stroniąca od zbyt skomplikowanych sformułowań struktura oparta była w głównej mierze na krótkich i łatwych do zrozumienia zdaniach, będących narzędziem wyrażania myśli odnoszących się zarówno do problematów filozofii transcendentalnej – chociażby krytycznego novum w refleksjach nad epistemologicznymi zagadnieniami prądów intelektualnych późnego niemieckiego oświecenia, jak i zagadnień koncentrujących się na analizie transcendentalnej jedności apercepcji, co najwyraźniej zarysowuje się w wydanej w Królewcu, rodzinnym mieście Kanta, bardzo ciepłą i słoneczną wiosną roku 1781 ''Krytyce czystego rozumu'', a więc dzieła, które w którym Kant jako pierwszy zdobył się na rozważania na temat wspomnianych uprzednio zagadnień, badając na przykład warunki i możliwości ludzkiego poznania, a które to dzieło po dziś dzień ze względu na swoją przejrzystość, jasność i prostotę uznawane jest za jedno z najbardziej przystępnych dzieł klasycznych literatury mieszczącej się w obrębie europejskiej późnonowożytności i wywarło niemały wpływ nie tylko na charakter późniejszej myśli filozoficznej, ale także na pokrewne dziedziny rozmaitych nauk, skupiających się na rozpatrywaniu przeróżnych problemów powiązanych z ludzkim (jako takim) poznaniem i innymi rzeczami. Tak. |
|||
== Zobacz też == |
|||
* [[Arthur Schopenhauer]] |
|||
* [[Fryderyk Nietzsche]] |
|||
{{stub|fil|kat|Kant, Immanuel}} |
|||
[[Kategoria:Niemieccy filozofowie|Kant, Immanuel]] |
|||
[[pt:Immanuel Kant]] |
|||
[[de:Immanuel Kant]] |
|||
[[en:Immanuel Kant]] |
|||
[[es:Immanuel Kant]] |
|||
[[fi:Immanuel Kant]] |
|||
[[fr:Emmanuel Kant]] |
|||
[[it:Immanuel Kant]] |
|||
[[ja:イマヌエル・カント]] |
|||
Aktualna wersja na dzień 22:58, 9 lut 2022
Niebo gwiaździste nade mną, a w środku same kanty.
- Immanuel o sobie
O kant dupy to rozbić!
- Student w trakcie czytania dzieł Kanta
Immanuel Kant (ur. 22 kwietnia 1724 w Królewcu, zm. 12 lutego 1804) – niemiecki filozof najbardziej znany z faktu nieopuszczania swojej rodzinnej mieściny w trakcie swojego całego żywota. Typowy no-life tamtych czasów. Autor wielu trudnych słów, takich jak imperatyw kategoryczny, które przychodziły mu do głowy, gdy całymi dniami grał w ówczesne odpowiedniki dzisiejszego Sapera. Jest na ustach wielu, głównie za sprawą przekleństw studentów filozofii, którzy nie mają pojęcia, o co właściwie geniuszowi chodziło. Typowy wyznawca myśli filozoficznej Kanta przejawia symptom całkowitego poddawania w wątpliwość każdego istniejącego zjawiska i odpowiada na każde pytanie pytaniem. Przykład:
- – Czy uważasz, że dzisiejszy obiad był dobry?
Odpowiada najpierw:
- – To zależy od tego, co rozumiesz przez dobry.
Zaś potem:
- – To zależy od tego, co rozumiesz przez obiad.
Często też podaje przykład krzesła, jako podmiotu, a nie przedmiotu i cytuje: „żeby opisać krzesło, należy wczuć się w krzesło i myśleć, że się jest krzesłem. Opisać się z tej perspektywy, a nie z perspektywy człowieka, który widzi krzesło”. A potem dodaje „A co rozumiesz przez widzi?”.
Język twórczości Kanta[edytuj • edytuj kod]
Znawcy estetyki transcendentalnej i kantyzmu w ogóle, rzecz jasna za wyjątkiem krytyków owej doktryny filozoficznej (których na szczęście nie jest współcześnie wielu), nie powinni mieć zbyt wielu problemów z przyznaniem, iż najbardziej charakterystyczną cechą całej filozofii kantowskiej był bez wątpienia jej niezwykle prosty i przejrzysty język, którego stroniąca od zbyt skomplikowanych sformułowań struktura oparta była w głównej mierze na krótkich i łatwych do zrozumienia zdaniach, będących narzędziem wyrażania myśli odnoszących się zarówno do problematów filozofii transcendentalnej – chociażby krytycznego novum w refleksjach nad epistemologicznymi zagadnieniami prądów intelektualnych późnego niemieckiego oświecenia, jak i zagadnień koncentrujących się na analizie transcendentalnej jedności apercepcji, co najwyraźniej zarysowuje się w wydanej w Królewcu, rodzinnym mieście Kanta, bardzo ciepłą i słoneczną wiosną roku 1781 Krytyce czystego rozumu, a więc dzieła, które w którym Kant jako pierwszy zdobył się na rozważania na temat wspomnianych uprzednio zagadnień, badając na przykład warunki i możliwości ludzkiego poznania, a które to dzieło po dziś dzień ze względu na swoją przejrzystość, jasność i prostotę uznawane jest za jedno z najbardziej przystępnych dzieł klasycznych literatury mieszczącej się w obrębie europejskiej późnonowożytności i wywarło niemały wpływ nie tylko na charakter późniejszej myśli filozoficznej, ale także na pokrewne dziedziny rozmaitych nauk, skupiających się na rozpatrywaniu przeróżnych problemów powiązanych z ludzkim (jako takim) poznaniem i innymi rzeczami. Tak.
Zobacz też[edytuj • edytuj kod]
To jest tylko zalążek artykułu z dziedziny filozofii. Jeśli zastanawiasz się, czemu białe nie jest czarne – rozbuduj go.
