Billie Jean

Szablon:Tsingiel-wizytówka Michaela „Białego Murzyna” Jacksona wydany w 1983 roku wraz z Trylerem i już od tego czasu prawdopodobnie najpopularniejszy utwór Wszechświata, a także niewątpliwie jedyny światowy przebój o alimenciarach.

Historia powstania utworu

Utwór, który ma królować na parkietach do końca świata, nie może powstać od ręki (nawet, jeśli polega na graniu w kółko tego samego), o czym Jackson doskonale wiedział. Dlatego świadomie wyciął rok z własnego życiorysu i jesienią 1981 zaczął swoją pracę intelektualną. Rok był potrzebny na:

• wykłócenie się z producentem na temat długości intra;
• przekonanie producenta, że tekst nie dotyczy ówczesnej gwiazdy tenisa;
• skomponowanie „idealnej linii basu” (Wikipedia owe trzy dźwięki na krzyż określa jako największe dokonanie muzyczne Jacksona);
• barykadowanie się przed armią zombie;
• skomponowanie partii smyczkowych (w tym momencie już można zakwestionować sens obecności jakiegokolwiek producenta);
• oczekiwanie na ustanie chronicznej czkawki. Jackson niestety nie przeczytał naszego poradnika, a czkawka nie przeszła do momentu ukończenia nagrań.

Ponadto w wolnych chwilach Jackson zajmował się także byciem sławnym, zwiedzaniem murzyńskich dzielnic biedy celem nauczenia się moonwalku, szukaniem zgubionej rękawiczki z cekinami do pary oraz pisaniem innych słynnych piosenek.

Analiza tekstu

Interpretacja

Każdemu zdarza się w końcu nie wytrzymać, jednakże słono nas to może kosztować, jeśli komuś uda się całą sytuację udokumentować.

Aby historia stała się logiczną całością, należy podsumować wyróżnione w analizie elementy utworu.

Będący mężczyzną podmiot liryczny, przechadzając się ulicą, doznał potężnego swądu w kroczu. Początkowo wykazywał się silną wolą, co w piosence przejawia się jękami pomiędzy zwrotkami. Potrzeba podrapania się jednak zwyciężyła i bohater, mimo woli, poskrobał się we wstydliwe miejsce.

Nie zdawał sobie sprawy, że jest obserwowany i czyjś palec tylko czekał na przycisku migawki aparatu, aby zrobić stosowne zdjęcie. Zdjęcie, którym potem był szantażowany.

Jakiś czas później podmiot liryczny spotyka poznaje kobietę, która przedstawia mu się jako Barbara Janas (28 lat). Pod pretekstem niezobowiązującego spotkania mającego na celu „potańczyć”, zaciąga głównego bohatera do swojego domu, gdzie każe mu tańczyć w hula-hopie służącym jako pomoc do rysowania pentagramu, napominając go, aby tylko nie pozrzucał z półki/komody/kominka kolekcji wyeksponowanych serc. Ten jednak, nie przykładając zbytniej wagi do napomnień, zniszczył część kolekcji. W akcie zemsty kobieta ułożyła spisek, który skutkował szantażem ze wspomnianym zdjęciem oraz sprawą sądową o alimenty, gdzie wielokrotnie padało zdanie Baśka Janas nie jest moją kochanką!.