Jelcz: Różnice pomiędzy wersjami

Z Nonsensopedii, polskiej encyklopedii humoru
M (Ciąg dalszy korekt.)
M (→‎Ciekawostki: podmianka, replaced: {{Ciężarówki}} → {{Komunikacja miejska}})
Linia 48: Linia 48:


{{Przypisy}}
{{Przypisy}}
{{Komunikacja miejska}}
{{Ciężarówki}}
{{KMWarszawa}}
{{KMWarszawa}}
{{KWR}}
{{KWR}}

Wersja z 14:43, 18 gru 2017

Jeden z nowszych modeli Jelcza – 043
Podróba Szrotoplana – Vecto

Jadę Jelczem poprzez knieje
silnik płonie, silnik grzeje
miażdżę kołem ściółkę w lesie
warkot się po lesie niesie

Fani Jelcza

Jelcz – producent nowoczesnych[potrzebne źródło] autobusów.

Typy autobusów

  • 043 – najnowocześniejszy z Jelczy, zawsze ma numerek innej linii niż tej, którą jeździsz. Potocznie nazywany ogórkiem.
  • Jelcz PR110 - jeden z siedmiu cudów techniki - piękny dwunastometrowy szrot. Tak zwana Peera. Jeździła wszędzie, tu i tam, nawet u Twojego sąsiada pod oknem. Też bardzo trwały produkt. 10 lat bez remontów i na złom.
  • 120M – starszy, ale i tak szrotowaty. Wróg numer jeden babć autobusowych[1] Pseudonim kwadrat.
  • M11 – czarna rozpacz. Dosłownie. Nieudolna próba wyprodukowania własnego Ikarusa. Zwany MiGiem.
  • M121 – starsza wersja M11. Podobno pierwszy niskowejściowy Jelcz! Tak zwany gniot.
  • M122MB – wygląda jak Mercedes O405N. Jedną z różnic są niewygodne siedzenia. Występuje w Gdyni i w Łodzi. MKM-y nazywają go jelczedes. Ciekawe dlaczego?
  • Vero – z serii: Co to jest? Pseudo-złomo-autobus, nadający się tylko na jazdę po wsiach.
  • Libero – to samo co Vero. Wsiobus w wersji większej.
  • Salus – ninja, nikt go nie widział.
  • Mastero – nawet w Afryce by się uśmiali.
  • Vecto – z przodu wygląda jak Szrotoplan, ale to Jelcz. Może ukradli plany konstrukcji? był podobno pierwszym niskopodłogowym autobusem. Trwałość konstrukcji, to nie jest jego dobra strona.
  • Tantus – patrząc nań, wciąż się zastanawiasz, kiedy ten przegub pierdyknie i ludzie wysypią się na asfalt. MKM-y nazywają go Odkurzaczem.

Jak rozpoznać Jelcza

Wsiobus

Jelcze mają kilka wspólnych cech, niezależnie od modelu, daty produkcji czy przydatności do zużycia. Każdy Jelcz:

  • Skrzypi bardziej niż inne autobusy,
  • Niektóre są dziurawe,
  • Nie wygląda jak Ikarus,
  • Większość nie posiada tajemniczego, nieznajomego, gadającego pana.
  • Po naciśnięciu gazu przez kierowca, z tyłu wydobywa się bardzo ekologiczny smród.
  • Jego hamowanie trwa w nieskończoność.
  • Jest pojemny – nawet Twoja teściowa się pomieści.
  • Nowoczesny design – nad wyraz inny, lepszy chociażby od Solarisów.
  • Jeździ nim pełno babć.

Podbite regiony

W Polsce panuje jedna, jedyna zasada: JELCZ JEST WSZĘDZIE. A najwięcej poza miastem stołecznym (tu od zawsze królowały Ikarusy i Berliety).

Wygląd

Wnętrze Jelcza

Z zewnątrz Jelcz to prostopadłościan na kółkach, przeszklony w górnej połowie i na przodzie ma wielki napis „Jelcz” zamiast loga. W każdym miejscu widać rdzę, z wyjątkiem dykt z numerami linii, które udają wyświetlacze. Niektóre mają stopnie w drzwiach, co ułatwia opanowywanie autobusu przez niektóre pasażerki i pasażerów. Podczas drogi czasem wybuchają czy odpadają im koła. Bądź gotowy na wszystko, co może się dziać szrotowatemu autobusowi.

Ciekawostki

  • Wieś, w której to produkowano nazywa się Jelcz-Laskowice.
  • Aby zmylić pasażerów ze Stolnicy uważających: „Co z jamnikiem to dobre”, ZTM ponaklejał jamniki na wszystkie Jelcze.
  • W niektórych miejscowościach dla Jelczy powstają lub powstawały osobne linie. Często o małej liczbie przystanków, by nie zużywać drogocennych drzwi.
  • Wszystkie przedsiębiorstwa komunikacyjne w Polsce zamiast zamawiać dobrych, nowoczesnych 043, zamawiają znacznie gorsze i bardziej szrotowe wersje od Vero w górę.

Przypisy

  1. Wysokopodłogowiec

Szablon:KWR