Perhydrol

tutaj

I'm lovin' it!

Skinhead o perhydrolu

Perhydrol (właśc. Nadtlenek wodoru, H₂O₂) – substancja chemiczna, nadtlenek. W warunkach normalnych ciecz. Groźniejsza odmiana monotlenku diwodoru. Roztwór o stężeniu 3% znany jest pod nazwą „woda utleniona”. Młot na początkujących chemików, którzy nigdy nie wiedzą, czy przypadkiem wodór nie jest tu na II stopniu utlenienia.

Właściwości i zastosowanie

Perhydrol ma właściwości bielące. Nie wykluczone, że to właśnie nadtlenek wodoru doprowadził Michaela Jacksona do stania się pierwszym na świecie chodzącym manekinem. Ten magiczny płyn jest marzeniem niejednego murzynka. Niestety, Mikołaj jest bezradny, albowiem perhydrol trzeba trzymać z dala od dzieci. Kolejny raz biurokracja pokazała potrzebującym ludziom wała.

Każdy medal ma dwie strony. Perhydrol ma też swoją ciemną stronę. Nie, nie, on zawsze wybiela, ale czasem wybielanie może stać się zjawiskiem negatywnym dla otoczenia. Któż z nas nie widział 20-letniego wieś-drivera, w kurtce a'la Dave Gahan z postawionymi na żel bielutkimi włosami? Rekiny dożynkowych dyskotek, którzy wyrywają lachony na teksty: Sialala, choć na siano za remizę! to także poszkodowane ofiary przedawkowania perhydrolu. Ba, można rzec, że Perhydrole to najbardziej zaawansowane formy żelusi.

Perhydrol w chemii

Bądź, co bądź, nadtlenek wodoru to pełnoprawny odczynnik chemiczny. Bardziej ciekawi świata używają go do produkcji takich materiałów wybuchowych jak przykładowa Matka Szatana. Nazwa mówi sama za siebie…

Za to z młodymi jest inaczej. Oprócz udawania trędowatego perhydrolu używa się do doświadczeń:

• Wytrysk Ludwika – jaka nazwa, takie doświadczenie. Do butelki z wąską szyjką wlewa się płyn do mycia naczyń i roztwór jodku potasu. Następnie szybko dodaje się perhydrol. Fajny efekt, ale trzeba szybko zmyć plamy na suficie bo wyglądają paskudnie…
• Wywoływanie ducha – eksperyment z serii Plum!–Puffff…!. Do łyżeczki perhydrolu w erlenmajerce wrzuca się parę kryształków nadmanganianu potasu. W momencie styku dwóch substancji, pomimo małej ilości substratów, powstaje sporo białego dymu. Podwójna radocha dla eksperymentatora, albowiem widzowie zaczynają panikować, jakby to co najmniej gaz pruski był, a to ino zwyczajna para wodna z tlenem…