Red Hot Chili Peppers

Trzon zespołu, wokal i bas

Red Hot Chili Pampers Peppers (w skrócie RHCP, a po polsku Czerwone Gorące Papryczki Chili) – kalifornijski, długowłosy zespół grający rock alternatywny, funk, a nawet metal.

Historia

Wczesna historia

Anthony Kiedis poznał Michaela Balzary'ego w szkole, gdzie ten pierwszy był nowy po przeprowadzce, a ten drugi był obyty i grał w szkolnej orkiestrze dętej. Po jakimś czasie, słuchając płyt ojców zdecydowali, że założą zespół. Flea sięgnął po bas, Anthony po wokal i narkotyki. Gitarę i perkusję zajęli Hillel Slovak i Jack Irons. W tym składzie nagrano kilka krążków, póki Slovak się nie zaćpał, a Irons winiąc się za jego śmierć nie wpadł w depresję i nie odszedł.

Po pewnym czasie lekko podłamani przyjaciele zrobili casting na gitarzystę zespołu, który wygrał John Frusciante, młody wtedy funkowiec z bujną czupryną. Skład zespołu dopełnił Chad Smith, siłą. W międzyczasie nagrano parę mniejszych wydawnictw i wymieniono kilka razy nazwę, w ostateczności na obecną.

Jako początkowy image zespołu wybrano nagie torsy (nie zawsze tylko torsy) i brudne spodnie. Dopiero z czasem wizerunek wygrzeczniał.

Lata późniejsze

Po nagraniu Mother's Milk i Blood Sugar Sex Magik grupa zasłynęła nie tylko w Stanach, ale i Europie, a Frusciante opuścił grupę, gdyż nie mógł znieść sławy, a mógł znieść heroinę. Zastąpił go Dave Navarro, prawdziwie amerykański latynos, z którym Peppersi nagrali jedną płytę. W międzyczasie Kiedis zdołał ucharakteryzować się na Iggy'ego Popa, co podniosło zainteresowanie zespołem.

Gdy Navarro opuścił Red Hot Chili Peppers postanowiono ponownie przyjąć Johna, bezdomnego sprzedającego obrazy, aby mieć na heroinę chleb. Po nagraniu Californication, która osiągnęła ogromny sukces, mógł już sobie pozwolić na willę albo i dwie.

W 2002, pod wodzą Ricka Rubina wydano kolejną płytę, którą z powodu lżejszych brzmień porównywano do dokonań Madonny. Wcale nieprzejęci tym faktem członkowie zespołu osiągnęli największy sukces w karierze – rzucili używki.

Reaktywacja

Kolejny raz wzięci pod oko Rubina prawie pięćdziesięcioletni już Peppersi weszli do studia, by nagrać po czteroletniej przerwie kolejny album – Stadium Arcadium. Wydawnictwo przyjęto pozytywnie, piszczeli fani, czy też fanki, puszczano fajerwerki, a grupa zawitała nawet do Polski. Krytycy byli zawiedzeni, bo żaden z Peppersów nie ubrał się na biało-czerwono (oprócz Kiedisa, który na początku koncertu wybiegł w swoim biało-czerwonym szlafroku), nie to co U2.

W 2009 (konkretnie w grudniu) Frusciante odchodził z RHCP. Zastąpił go jakiś nieznany szarpidrut z Ataxii, zużyto 10 kg pomidorów. Wiele fanów się załamało sytuacją zespołu. Przeklinając bogu ducha winnego Johna, który chciał po prosto poużywać życia póki młody, rozwodzą się nad biednym Anthony'm i Flea. Co ciekawe, w swoich esejach o Chadzie nie wspominają. Ale on, jak wiadomo, ma swój Chickenfoot i pieprzy system.

W 2019 (ponownie w grudniu) John wrócił do zespołu, a Josh usunął się w cień. Co ciekawe, wszystkie komentarze dotyczące tego wydarzenia obracają się wokół faktu, że John wrócił, a nikt nie użala się nad biednym, nigdy niedocenianym Joshem.

Aktualny skład

• Antoni Kiedyś – wokal, teksty, wywiady, tatuaże, zwalający z nóg uśmiech. Od kilku lat, ku przerażeniu fanów, wąs.
• Fleja – gitara basowa, szczerbaty uśmiech.
• John Frusciante – najlepszy gitarzysta RHCP. Mimo to nikt nie wie, jak wymówić jego nazwisko.
• Will Ferell Chad Smith – bębny, wyrywanie lachonów.

Dorobek

RHCP, którzy zaczynali od coverowania Hendriksa, Dziś mają w dorobku prawie dziesięć płyt i prawie dziesięć razy więcej składanek.

Teksty

Teksty Papryczek od zawsze poruszały tematykę kobiet, seksu, imprez alkoholowych, Kalifornii, szkół katolickich oraz emocji związanych ze świętami Bożego Narodzenia. Niektóre z nich są dosyć niezrozumiałe bądź ukrywane pod stosem metafor. Dla przykładu w piosence Road Trippin' Anthony śpiewa o podróży z dwoma kosmitami, w „Californication” o pierworodnym jednorożcu, a w Parallel Universe zwierza się Jezusowi, że jest wężem pustynnym oraz królem Kalifornii.

Dlaczego gitarzyści odchodzą?

• Hillel Slovak – zbyt dużo białego proszku doprowadziło do wizyty na cmentarzu, która trwa po dziś dzień.
• John Frusciante (cz.1) – nie poradził sobie ze sławą albumu Blood Sugar Sex Magik.
• Jack Sherman – chciał coś robić, a nie tylko ćpać i imprezować.
• DeWayne McKnight – zbyt funkowy, za mało rockowy.
• Arik Marshall – za mało funkowy, zbyt rockowy.
• Jesse Tobias – odszedł bez przyczyny. Flea i Kiedis po prostu nie mieli kogo wywalić.
• Dave Navarro – był zbyt ładny i fanki zamiast Kiedisa wolały Dave'a, dorabiającego jako model. Anthony nie mógł odpuścić tej zniewagi.
• John Frusciante (cz.2) – postanowił, że jego albumy solowe są sto razy lepsze niż jakieś tam byle Stadium Arcadium.
• Josh Klinghoffer - reszta zespołu wolała go wymienić z powrotem na Johna Frusciante.

Zobacz też

• Stadium Arcadium