Kaprys

Kaprys - fanatyczna chęć spełnienia własnej zachcianki. Nie ulegnięcie kaprysowi prowadzi do trwałych zaburzeń w psychice chorego, stanami lękowymi, apatią i nerwowością. Sensowność kaprysu jest nieznana aż do czasu spełnienia go. Kaprys zaspokojony może zostać samym faktem posiadania czegoś, nawet jeśli będzie leżało bezużyteczne. Grozi to dewiacją kaprysu, mianowicie zadręczaniem się z powodu ulegnięcia bezsensownemu kaprysowi. Jeśli kaprys jest wyjątkowo silny i jego zaspokajanie jest długotrwałe, a w razie zaprzestania leczenia kaprys powraca - może dojść do pozytywnej dewiacji choroby jaką jest pasja. Kaprysy wywoływane są zwykle obserwacją otoczenia lub krótkim posmakowaniem tego, czego później kaprys dotyczy. Osoby dotknęte kaprysem cechują się nadmierną aktywnością przysadki mózgowej produkującej nadmiar zbędnych myśli, które odkładają się w postaci kaprysu w bliżej niezidentyfikowanych miejscach czaszki. Kaprys można wyleczyć w trojaki sposób - dochodząc do jednej z dwóch powyżej opisanych dewiacji, o ile kaprys jest silny (nie chodzi tu o "mam ochotę na czekoladę" bo jest to kaprys lekki, chodzi tu np o "mam ochotę się przeprowadzić" co można nazwać kaprysem ciężkim). Kaprysów można pozbyć się też zapominając. Jest to niezwykle skomplikowana metoda, jej powodzenie jest niemożliwe do objęcia jakąkolwiek statystyką czy opisem. Zapomnienie cechuje się powrotem stanu czaszki do budowy przed zarażeniem kaprysem, nadmiar myśli ulatnia się w tajemniczy sposób. Rozróżniamy zapomnienia trwałe i nietrwałe. Trwałe cechuje się całkowitym wyleczeniem kaprysu, jest typowe dla kaprysów bezsensownych. Zapomnienie nietrwałe natomiast nie daje gwarancji iż choroba się nie nawróci. Istnieją środowiska badaczy kaprysów które twierdzą, że nie ma trwałych zapomnień. Osoby dotknięte kaprysem czynią czasem dziwne rzeczy, są gotowe zaspokoić kaprys za wszelką cenę, kosztem maksymalnych nakładów, mogą skrajnie stawać się groźne dla otoczenia stojącego na drodze do spełnienia kaprysu.