Wikingowie: Różnice pomiędzy wersjami
M (Przywrócono przedostatnią wersję, jej autor to 黑底屍. Autor wycofanej wersji to 83.21.207.140.) |
(tradycja) |
||
Linia 15: | Linia 15: | ||
3. Wiking, który gotuje bigos. |
3. Wiking, który gotuje bigos. |
||
Tradycją kultywowaną wśród wikingów było przyprawianie sobie rogów w wypadku udowodnionej zdrady małżeńskiej. Z czasem niewierność żon stała się tak powszechna, że wszyscy wikingowie wyruszali na wyprawy z przyprawionymi rogami. Jednocześnie wstyd, który towarzyszył im podczas walki (wrogowie nie mogli powstrzymać się od śmiechu) potęgował dzikość, agresję, okrucieństwo, a jednocześnie obnażał tragizm człowieka odtrąconego, zdradzonego, pozbawionego ogniska domowego, tułającego się po świecie. |
|||
==Zobacz też== |
==Zobacz też== |
Wersja z 14:06, 26 wrz 2009
Jest tu jakaś Kinga która szuka Wikinga??
- Samotny Wiking.
Wikingowie – archaiczne plemię skandynawskich wojowników i łupieżców, obecnie pretekst do nacjonalistycznego black metalu w Szwecji, Norwegii i Finlandii.
Gdy robili się głodni, a w pobliżu nie było żadnych zwierzątek, wpierdalali korę drzewną. Uważa się, że Wikingowie łupili co najwyżej przybrzeżne porty morskie, w rzeczywistości trzymali za mordę spory kawałek Wysp Brytyjskich, a nawet włości szkockich górali. Ich potomkowie, Normanowie, mieli bazy wypadowe na terenie dzisiejszej Turcji i Syrii. Posiadali świetne, szybkie łodzie nazywane drakkarami. Znakiem rozpoznawczym tych łodzi były wyrzeżbione na dziobie głowy różnych potworów np. smoków, gryfów, czy żony wodza. Głównymi rozrywkami Wikingów były: napadanie, rabowanie, mordowanie, gwałcenie, bossowanie, wykonywane zazwyczaj jednocześnie, w dowolnej kolejności. Każdy boss wikingów posiadał swój osobisty toporek. Przed zabójstwem ofiary wymachiwał nim rytualnie nad jej głową , aby po chwili odciąć nim głowę ofiary.
Bossowie wikingów mieli zazwyczaj trzech "kolegów" :
1. Najbardziej śmierdzący wiking
2. Wiking z najdłuższą brodą
3. Wiking, który gotuje bigos.
Tradycją kultywowaną wśród wikingów było przyprawianie sobie rogów w wypadku udowodnionej zdrady małżeńskiej. Z czasem niewierność żon stała się tak powszechna, że wszyscy wikingowie wyruszali na wyprawy z przyprawionymi rogami. Jednocześnie wstyd, który towarzyszył im podczas walki (wrogowie nie mogli powstrzymać się od śmiechu) potęgował dzikość, agresję, okrucieństwo, a jednocześnie obnażał tragizm człowieka odtrąconego, zdradzonego, pozbawionego ogniska domowego, tułającego się po świecie.