Napoleon Bonaparte: Różnice pomiędzy wersjami
M (Przywrócono poprzednią wersję, jej autor to Artur21. Autor wycofanej wersji to 178.37.116.62.) |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
[[Plik:Napoleon.jpg|thumb|140px|right|Napoleon w pełnej krasie...]] |
|||
'''aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaallllllllllllllleeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee''' |
|||
[[Plik:Napoleon cake 02.JPG|thumb|140px|right|... i z profilu]] |
|||
{{cytat|Ale piździ!|Napoleon podczas zajmowania Moskwy, wrzesień 1812}} |
|||
{{cytat|Dał nam przykład '''Bonaparte''', jak zwyciężać mamy...|Fragment hymnu Polski, skrzętnie omijany przed meczami [[Reprezentacja Polski w piłce nożnej|polskich piłkarzy]]}} |
|||
{{cytat|'''Napal Leon''', '''bo na parte'''rze zimno.|[[Babcia|Babka]] o '''Napoleonie Bonaparte'''}} |
|||
'''Napoleon Bonaparte''' (pierwotnie [[Język włoski|wł]]. '''Napoleone Buonaparte'''), '''Napoleon I''' (ur. [[15 sierpnia]] [[1769]] w Ajaccio na [[Korsyka|Korsyce]], zm. [[5 maja]] [[1821]], o 17:49, w Longwood na Wyspie Świętej Heleny) – [[Francja|francuski]] cesarz, geniusz taktyki, gracz w [[Toto-Lotek|Lotka]] i król [[Włochy|Włoch]]. Kawaler Orderu Orła Białego oraz niedoszły laureat [[Nagroda Nobla|nagrody Nobla]]<ref>Za działania na rzecz szerzenia pokoju, rzecz jasna.</ref>. Nielubiany przez większość<ref>Sól w oku krajów przez niego pokonanych.</ref>, dlatego też<ref>I nie tylko!</ref> ubóstwiany w [[Polska|Polsce]] geniusz myśli wojennej. |
|||
[[Plik:Napoleon_z_wasikiem.jpg|thumb|140px|right|Dowód że Napoleon to przodek Hitlera]] |
|||
== Biografia == |
|||
=== Młodość === |
|||
[[Plik:Lechprzywodca.jpg|thumb|140px|right|Jedno z rodzeństwa]] |
|||
Urodzony w ubogiej rodzinie, syn [[adwokat]]a Carlo Maria Buonapartego i jego żony, brat swojego licznego rodzeństwa: czterech braci (Józefa, Ludwika, Lucjana i Hieronima) i trzech sióstr (Karoliny, Pauliny i Elizy). Tak liczne rodzeństwo przy dosyć małym budżecie rodzinnym szybko obudziło w młodym Napoleonie żyłkę taktyczną, umiał m.in.: jako pierwszy dobiec do jedzenia, skutecznie podbić za pomocą armii [[resorak]]ów pobliski [[zamek]], trafić wszystkie liczby na sprawdzianie z [[Matematyka|matematyki]], napisać poprawnie wypracowanie z [[Język polski|polskiego]]<ref>Nie ważne skąd, po co i czy w ogóle znał polski, ale na pewno znał go lepiej, niż przeciętny polski [[uczeń]].</ref> oraz pędzić [[bimber]]. Na boku uczył za pieniądze (bezskutecznie) tych umiejętności swoje rodzeństwo oraz sąsiadów. |
|||
=== Wojsko === |
|||
Dzięki <s>projekcji</s> protekcji gubernatora swojej wysepki został w [[1779]] roku zapisany do szkoły wojskowej w <s>[[Tanie wino|Château de Jabol]]</s> Brienne-le-Château. Jako, że Napoleon zamiast przygłupich kolegów wolał książki, szybko zyskał sobie opinie samotnika. Oczywiście samotników nikt nie lubi, więc można gdybać, iluż to koleżków Napoleona „nagle sobie o nim przypomniało i go polubiło” po objęciu przez niego funkcji cesarza. Po pięciu latach przeniósł się z nauką do l'École Militaire w [[Paryż]]u, gdzie w [[1786]] roku zakończył naukę jako [[podporucznik]]. Po kilka latach został [[porucznik]]iem, po czym trafił na kilkanaście miesięcy do [[Więzienie|więzienia]]. Po wydostaniu się z kicia szybko zdobył angaż i po raz kolejny wykazał, że ma łeb na karku, za co został [[generał]]em dywizji. Młody, zdolny, utalentowany i zapewne bogaty szybko znalazł sobie adoratorkę, którą była owdowiała hrabina Józefina de Beauharnais. Aby być bardziej francuskim generałem, Napoleon Buonaparte zmienił nazwisko na Bonaparte. |
|||
=== Kampanie === |
|||
[[Plik:992480206 1c6afe0b21.jpg|thumb|140px|right|Marzenia jednego z następców Napoleona, [[Nicolas Sarkozy|Nicolasa Sarkozy'iego]]]] |
|||
Jak w dobrej grze strategicznej tak i w życiu Napoleona były kampanie. Oczywiście były te gorsze, jak i te lepsze i bardziej efektywne. Napoleon w mgnieniu oka podbił [[Egipt]] i [[Malta|Maltę]], niedługo później również w mgnieniu oka stracił armię, kontrolę nad Kairską ludnością, [[Anglicy]] wzięli sobie z powrotem Maltę a wojska [[Turcja|tureckie]] zaczęły ingerencję. Napoleon nie pchał się na siłę w bagno, więc szybko powrócił do Paryża, gdzie za zasługi wojenne został dowódcą wojskowym Paryża, a syf w Egipcie to ''co złego to nie ja''. |
|||
Na uwagę zasługuje również fakt, że Napoleon dowodził polskimi dziarskimi chłopakami z [[Legiony Polskie|Legionów Polskich]] pod dowództwem równie dziarskiego generała [[Jan Henryk Dąbrowski|Jana Henryka Dąbrowskiego]]. |
|||
=== Rządy === |
|||
[[Plik:1318424520 e2662c0208.jpg|thumb|140px|right|Jak klocki [[Lego]] przez dzieci, tak Napoleon był uwielbiany przez lud]] |
|||
Wykorzystując fakt posiadania porządnej armii, Napoleon dokonał [[Zamach stanu|zamachu stanu]] obalił ówczesną władzę i mianował się „pierwszym sekretarzem konsulem”. Wg nowo ustalonej ustalonej [[Konstytucja|konstytucji]] miał sprawować tę funkcję dziesięć lat, lecz jak się łatwo domyślić, raz zdobytej władzy porzucić nie chciał. |
|||
Pomimo nadmiaru [[Pieniądze|kasy]] Bonaparte nie popadł w nałóg alkoholowy, więc jego mózg stale się rozwijał i jak zwykle dobrze służył. Napoleon postanowił zjednoczyć sobie arystokrację oraz duchowieństwo, aby najwyższe warstwy społeczeństwa uświadomiły ogół, że dyktatura Napoleona jest fajna i cacy. Za jego panowania wielu biskupów dostało należne im <s>łapówki</s> podwyżki pensji, powstało mnóstwo kościołów, szkół kościelnych. |
|||
Napoleon wprowadził również szereg reform, usprawniających działanie [[Państwo|państwa]], między innymi wprowadził nieodpłatny obowiązek nauki dla wszystkich płci i stanów społecznych, ponieważ chciał, aby wśród całego narodu znalazł się choć jeden, który sprytem i inteligencją by mu dorównywał. Zaostrzył walkę z korupcją i rozbojami, aby jego młode talenty mogły się [[Szkoła|szkolić]] w spokoju. |
|||
Wśród sukcesów gospodarczych należy również wymienić wprowadzenie podatku na jak zwykle szybko schodzące papierosy i alkoholi<ref>Nie tylko w dzisiejszej Polsce można się dorobić fortuny na sprzedaży i opodatkowaniu alkoholi...</ref> oraz sprzedaż [[Stany Zjednoczone Ameryki Północnej|Stanom Zjednoczonym]] terytoriów Luizjany. |
|||
== Cesarz == |
|||
[[Plik:3899600374 226221aa40.jpg|thumb|140px|right|Cesarz, że aż miło spojrzeć]] |
|||
Aby ostatecznie pokazać, że nikt mu fiknąć nie może, Napoleon koronował się na cesarza [[2 grudnia]] [[1804]]. Oczywiście Anglicy nie mogli znieść tego faktu, więc rozsiewali plotki o rzekomym wyrwaniu przez nowego cesarza korony z rąk [[Papież|papieskich]] i samodzielnej koronacji. |
|||
Jednak w życiu genialnego dowódcy nieważne są zaszczyty, lecz bitwy, więc z pełnym rozmachem objął terenem walki połowę Europy. Bił się z Portugalczykami, Anglikami, Szwedami, Włochami, Austriakami, Hiszpanami i Prusakami i [[Rosjanie|Moskalami]].<ref>Uff...</ref> Oczywiście, ze wszystkimi bez większych problemów wygrał, jednak problemy sprawiali mu Rosjanie, którzy rozgrzani [[Wódka|wódką]] na swoich własnych, mroźnych terenach szybko postanowili sobie odebrać Moskwę i wypędzić Francuzów tam, gdzie żaby zimują. Nękany przez okrutne zimno, oddziały Kozaków i regularną armię rosyjską Napoleon zmuszony był do opuszczenia [[Rosja|Kraju Rad]]. W Kraju Rad nieporadnie poległo wielu najznamienitszych napoleońskich wojaków. Pomimo końcowych niepowodzeń Bonaparte zdobył od groma terytoriów. |
|||
=== Wszystko zaczyna się sypać === |
|||
[[Plik:3847730934 60d1126c16.jpg|thumb|140px|right|Chcesz powiedzieć, że przegraliśmy?!]] |
|||
Napoleon skutecznie tłumił niemieckie bunty dopóki, dopóty antynapoleońska koalicja złożona z Austrii, Prus, Rosji i Szwecji nie rozłożyła go w bitwie pod Lipskiem. Rok później, [[31 marca]] [[1814]] roku, rozpoczęła się okupacja Paryża, w wyniki której genialny Bonaparte był debilnie zmuszony do abdykacji. Oddał władzę w ręce syna, Napoleona II, jednak rozochoceni Anglicy zażądali od niego pełnej kapitulacji, której Napoleon I dokonał [[11 kwietnia]] [[1814]] roku. Zesłano go na wyspę Elbę, położoną w pobliżu włoskiego wybrzeża. |
|||
=== Promyk nadziei === |
|||
Napoleon uciekł z Elby [[26 lutego]] [[1815]] roku i powrócił do Francji [[1 marca]] [[1815]], rozpoczynając tym samym słynne „100 dni Napoleona”. W ciągu tych stu dni Napoleon ruszył z powrotem w wir walki, jednak dzięki opieszałości i zdradzie swoich żołnierzy szybko przegrał.<ref>Jak zwykle, geniusz przegrał z głupotą motłochu.</ref> Klęskę przypieczętowała przegrana w bitwie pod Waterloo. |
|||
== Śmierć == |
|||
[[Plik:NapoleonBon.PNG|thumb|140px|right||Upadek wodza]] |
|||
[[Plik:2511496681 4e36caf4f8.jpg|thumb|140px|right|Czas obalić Napoleona!]] |
|||
Wielkiego i świetlistego Napoleona zesłano na małą, zapyziałą Wyspę Świętej Heleny. Jako, że wyspa była położona 1900 [[Kilometr|km]] od wybrzeża [[Afryka|Afryki]], a Napoleon był geniuszem taktycznym a nie fizycznym, pozostał tam już do końca swoich dni. |
|||
== Konkluzja == |
|||
Potęga ludzkiego umysłu pokonała niemalże pół [[Europa|Europy]], jednak przegrała ze zdradą własnych dowódców, dlatego Napoleon Bonaparte jest idealnym poparciem przysłowia „umiesz liczyć, licz na siebie”. |
|||
{{przypisy}} |
|||
== Zobacz też == |
|||
* [[Księstwo Warszawskie]] |
|||
[[Kategoria:Władcy Francji|Bonaparte, Napoleon]] |
|||
<!--- [[nn:Napoleon]] ---> |
|||
[[pt:Napoleão Bonaparte]] |
|||
[[cs:Napoleon]] |
|||
[[da:Napoleon]] |
|||
[[de:Napoleon Bonaparte]] |
|||
[[el:Ναπολέοντας Βοναπάρτης]] |
|||
[[en:Napoleon Bonaparte]] |
|||
[[es:Napoleón Bonaparte]] |
|||
[[fi:Napoleon Bonaparte]] |
|||
[[fr:Napoléon Bonaparte]] |
|||
[[he:נפוליאון בואנחרטה]] |
|||
[[it:Napoleone Bonaparte]] |
|||
[[ja:ナポレオン・ボナパルト]] |
|||
[[ko:나폴레옹 보나파르트]] |
|||
[[nl:Napoleon Bonaparte]] |
|||
[[no:Napoleon]] |
|||
[[ru:Наполеон Буонапарте]] |
|||
[[sk:Napoleon Bonaparte]] |
|||
[[th:จักรพรรดินโปเลียน]] |
|||
[[zh:拿破仑‧波拿巴]] |
|||
[[zh-tw:拿破輪]] |
|||
Wersja z 16:35, 9 gru 2012
Ale piździ!
- Napoleon podczas zajmowania Moskwy, wrzesień 1812
Dał nam przykład Bonaparte, jak zwyciężać mamy...
- Fragment hymnu Polski, skrzętnie omijany przed meczami polskich piłkarzy
Napal Leon, bo na parterze zimno.
- Babka o Napoleonie Bonaparte
Napoleon Bonaparte (pierwotnie wł. Napoleone Buonaparte), Napoleon I (ur. 15 sierpnia 1769 w Ajaccio na Korsyce, zm. 5 maja 1821, o 17:49, w Longwood na Wyspie Świętej Heleny) – francuski cesarz, geniusz taktyki, gracz w Lotka i król Włoch. Kawaler Orderu Orła Białego oraz niedoszły laureat nagrody Nobla[1]. Nielubiany przez większość[2], dlatego też[3] ubóstwiany w Polsce geniusz myśli wojennej.
Biografia
Młodość
Urodzony w ubogiej rodzinie, syn adwokata Carlo Maria Buonapartego i jego żony, brat swojego licznego rodzeństwa: czterech braci (Józefa, Ludwika, Lucjana i Hieronima) i trzech sióstr (Karoliny, Pauliny i Elizy). Tak liczne rodzeństwo przy dosyć małym budżecie rodzinnym szybko obudziło w młodym Napoleonie żyłkę taktyczną, umiał m.in.: jako pierwszy dobiec do jedzenia, skutecznie podbić za pomocą armii resoraków pobliski zamek, trafić wszystkie liczby na sprawdzianie z matematyki, napisać poprawnie wypracowanie z polskiego[4] oraz pędzić bimber. Na boku uczył za pieniądze (bezskutecznie) tych umiejętności swoje rodzeństwo oraz sąsiadów.
Wojsko
Dzięki projekcji protekcji gubernatora swojej wysepki został w 1779 roku zapisany do szkoły wojskowej w Château de Jabol Brienne-le-Château. Jako, że Napoleon zamiast przygłupich kolegów wolał książki, szybko zyskał sobie opinie samotnika. Oczywiście samotników nikt nie lubi, więc można gdybać, iluż to koleżków Napoleona „nagle sobie o nim przypomniało i go polubiło” po objęciu przez niego funkcji cesarza. Po pięciu latach przeniósł się z nauką do l'École Militaire w Paryżu, gdzie w 1786 roku zakończył naukę jako podporucznik. Po kilka latach został porucznikiem, po czym trafił na kilkanaście miesięcy do więzienia. Po wydostaniu się z kicia szybko zdobył angaż i po raz kolejny wykazał, że ma łeb na karku, za co został generałem dywizji. Młody, zdolny, utalentowany i zapewne bogaty szybko znalazł sobie adoratorkę, którą była owdowiała hrabina Józefina de Beauharnais. Aby być bardziej francuskim generałem, Napoleon Buonaparte zmienił nazwisko na Bonaparte.
Kampanie
Jak w dobrej grze strategicznej tak i w życiu Napoleona były kampanie. Oczywiście były te gorsze, jak i te lepsze i bardziej efektywne. Napoleon w mgnieniu oka podbił Egipt i Maltę, niedługo później również w mgnieniu oka stracił armię, kontrolę nad Kairską ludnością, Anglicy wzięli sobie z powrotem Maltę a wojska tureckie zaczęły ingerencję. Napoleon nie pchał się na siłę w bagno, więc szybko powrócił do Paryża, gdzie za zasługi wojenne został dowódcą wojskowym Paryża, a syf w Egipcie to co złego to nie ja.
Na uwagę zasługuje również fakt, że Napoleon dowodził polskimi dziarskimi chłopakami z Legionów Polskich pod dowództwem równie dziarskiego generała Jana Henryka Dąbrowskiego.
Rządy
Wykorzystując fakt posiadania porządnej armii, Napoleon dokonał zamachu stanu obalił ówczesną władzę i mianował się „pierwszym sekretarzem konsulem”. Wg nowo ustalonej ustalonej konstytucji miał sprawować tę funkcję dziesięć lat, lecz jak się łatwo domyślić, raz zdobytej władzy porzucić nie chciał.
Pomimo nadmiaru kasy Bonaparte nie popadł w nałóg alkoholowy, więc jego mózg stale się rozwijał i jak zwykle dobrze służył. Napoleon postanowił zjednoczyć sobie arystokrację oraz duchowieństwo, aby najwyższe warstwy społeczeństwa uświadomiły ogół, że dyktatura Napoleona jest fajna i cacy. Za jego panowania wielu biskupów dostało należne im łapówki podwyżki pensji, powstało mnóstwo kościołów, szkół kościelnych.
Napoleon wprowadził również szereg reform, usprawniających działanie państwa, między innymi wprowadził nieodpłatny obowiązek nauki dla wszystkich płci i stanów społecznych, ponieważ chciał, aby wśród całego narodu znalazł się choć jeden, który sprytem i inteligencją by mu dorównywał. Zaostrzył walkę z korupcją i rozbojami, aby jego młode talenty mogły się szkolić w spokoju.
Wśród sukcesów gospodarczych należy również wymienić wprowadzenie podatku na jak zwykle szybko schodzące papierosy i alkoholi[5] oraz sprzedaż Stanom Zjednoczonym terytoriów Luizjany.
Cesarz
Aby ostatecznie pokazać, że nikt mu fiknąć nie może, Napoleon koronował się na cesarza 2 grudnia 1804. Oczywiście Anglicy nie mogli znieść tego faktu, więc rozsiewali plotki o rzekomym wyrwaniu przez nowego cesarza korony z rąk papieskich i samodzielnej koronacji.
Jednak w życiu genialnego dowódcy nieważne są zaszczyty, lecz bitwy, więc z pełnym rozmachem objął terenem walki połowę Europy. Bił się z Portugalczykami, Anglikami, Szwedami, Włochami, Austriakami, Hiszpanami i Prusakami i Moskalami.[6] Oczywiście, ze wszystkimi bez większych problemów wygrał, jednak problemy sprawiali mu Rosjanie, którzy rozgrzani wódką na swoich własnych, mroźnych terenach szybko postanowili sobie odebrać Moskwę i wypędzić Francuzów tam, gdzie żaby zimują. Nękany przez okrutne zimno, oddziały Kozaków i regularną armię rosyjską Napoleon zmuszony był do opuszczenia Kraju Rad. W Kraju Rad nieporadnie poległo wielu najznamienitszych napoleońskich wojaków. Pomimo końcowych niepowodzeń Bonaparte zdobył od groma terytoriów.
Wszystko zaczyna się sypać
Napoleon skutecznie tłumił niemieckie bunty dopóki, dopóty antynapoleońska koalicja złożona z Austrii, Prus, Rosji i Szwecji nie rozłożyła go w bitwie pod Lipskiem. Rok później, 31 marca 1814 roku, rozpoczęła się okupacja Paryża, w wyniki której genialny Bonaparte był debilnie zmuszony do abdykacji. Oddał władzę w ręce syna, Napoleona II, jednak rozochoceni Anglicy zażądali od niego pełnej kapitulacji, której Napoleon I dokonał 11 kwietnia 1814 roku. Zesłano go na wyspę Elbę, położoną w pobliżu włoskiego wybrzeża.
Promyk nadziei
Napoleon uciekł z Elby 26 lutego 1815 roku i powrócił do Francji 1 marca 1815, rozpoczynając tym samym słynne „100 dni Napoleona”. W ciągu tych stu dni Napoleon ruszył z powrotem w wir walki, jednak dzięki opieszałości i zdradzie swoich żołnierzy szybko przegrał.[7] Klęskę przypieczętowała przegrana w bitwie pod Waterloo.
Śmierć
Wielkiego i świetlistego Napoleona zesłano na małą, zapyziałą Wyspę Świętej Heleny. Jako, że wyspa była położona 1900 km od wybrzeża Afryki, a Napoleon był geniuszem taktycznym a nie fizycznym, pozostał tam już do końca swoich dni.
Konkluzja
Potęga ludzkiego umysłu pokonała niemalże pół Europy, jednak przegrała ze zdradą własnych dowódców, dlatego Napoleon Bonaparte jest idealnym poparciem przysłowia „umiesz liczyć, licz na siebie”.
Przypisy
- ↑ Za działania na rzecz szerzenia pokoju, rzecz jasna.
- ↑ Sól w oku krajów przez niego pokonanych.
- ↑ I nie tylko!
- ↑ Nie ważne skąd, po co i czy w ogóle znał polski, ale na pewno znał go lepiej, niż przeciętny polski uczeń.
- ↑ Nie tylko w dzisiejszej Polsce można się dorobić fortuny na sprzedaży i opodatkowaniu alkoholi...
- ↑ Uff...
- ↑ Jak zwykle, geniusz przegrał z głupotą motłochu.
