Rush

Okładka albumu Hemispheres – klient Alior Banku zapomniał się ubrać?

Rush (ang. pośpiech) – kanadyjski zespół muzyczny. Wykonuje rock (w szczególności progresywny) i metal, a czasami jedno z drugim. Przetrwał prawie czterdzieści lat. Na początku członkowie nie mieli pomysłu na rozkręcenie zespołu, więc naśladowali Led Zeppelin, ale im się znudziło. Wydali dwadzieścia albumów studyjnych i z pięćdziesiąt razy tyle koncertowych (z czego o większości zapomnieli).

Niektóre albumy

• Rush (1974) – takie coś. Najambitniejszy tekst z tej płyty to jee, oł jee, bo nie było Nila, który by mógł napisać coś dziwniejszego.
• Fly By Night (1975) – tutaj już jest ciekawiej. Było coś o bijących się psach, z czego jeden był dobry, a drugi już nie bardzo. Reszta brzmi jak Led Zeppelin z odjętymi dragami.
• Caress of Steel (Pieszczenie stali, 1975) – tytuł mówi sam za siebie. Ogólnie to samo co wyżej, tylko więcej darcia mordy. Zły pies stał się dobry i zabił jakiegoś nekromantę, a Nil zapuścił wąsy.
• 2112 (1976) – album złożony z dwudziestominutowej kompozycji tytułowej oraz pięciu krótkich, na które nikt nie patrzy.
• A Farewell to Kings (1977) – Gedi uznał, że chce progresywności, a że reszta nie ma nic do powiedzenia, to mamy przez wszystkich znane Closer to the Heart i pięć innych piosenek, które wszyscy olewają. Płyta dzieli się na części nudne oraz mniej nudne, w których darcie mordy osiągnęło apogeum.
• Moving Pictures (1981) – uważany jest za kontynuację poprzednika, lecz zrobił jeszcze większą furorę i zmoczył majtki kolejnym dziewczynom podbił serca nowych fanów. Męskich, bo kobiet Rush nie obchodzi.
• Power Windows (Okna mocy, 1985) – album powstał miesiąc przed premierą systemu Windows. I sama nazwa przewidziała jego moc.