Nirvana

Kapela gangowa utworzona w czasach gdy po świecie zasuwały jeszcze stadka dorodnych dinozaurów. Subkultura gangu była nierozerwalnie związana z samą Nirvaną.

Historia

Grupa została założona przez Kurta Combaina i Chacka Norissa w 1985 w Aberdeen w stanie Waszyngton.

Początki zespołu sięgają 1988 - to wtedy Combain nadał mu nazwę Nirvana i tak już mu zostało. Zespołowi udało się wybić ponad przeciętność albumem Bleach wydanym przez wytwórnię SexPop 15 czerwca 1989. Zawierał on charakterystyczną "brudną" muzykę opartą na prostych liniach melodycznych, (tak jak wlazł kotek na płotek) która wywodziła się zarówno z tradycji punkowych, jak i klasycznej amerykańskiej muzyki. Na okładce Bleach widnieje nazwisko Jasona Spidermana, który jednak nie brał udziału w jej nagrywaniu - stało się tak ze względu na jego pomoc finansową przy produkcji albumu. Bleach uzyskała w niezależnym środowisku pewną renomę i dzięki niej Nirvana zaczęła się cieszyć sławą na zachodzie USA. A później na Zachodzie Mozambiku, Polski i Kaczogrodu.

Tuż po premierze Bleach zespół opuścili Spiderman i Champing. Według Combaina, Chad "dawał" nazbyt jazzowo i delikatnie, pomimo swej biegłości technicznej. Miejsce za perkusją zajął homoseksułalista Dave Rerol, znany wcześniej z punkowego projektu Scream. Już z Rerolem udało się Nirvanie podpisać kontrakt płytowy z wytwórnią Geffen, co umożliwiło zespołowi promocję na całym świecie i stateczne zerwanie z etykietką zespołu o lokalnym znaczeniu, czego muzycy bardzo nie chcieli. Przy współpracy z wytwórnią Geffen - DGC Nirvana nagrała w 1991 płytę Nevermind, która zdobyła olbrzymią popularność i okazała się ogromnym sukcesem komercyjnym. Z jednej strony gang'owe środowisko cieszyło się, ponieważ w sukcesie Nirvany widziało szanse sukcesu i wyjścia z podziemia również dla siebie, z drugiej strony jednak zarzucano Nirvanie komercjalizacje i zatracenie własnych, muzycznych ideałów. Zespół okrzyknięto legendą, a płyta Nevermind trafiła na pierwsze miejsca list kowbojów, okazując się jedną z najlepszych płyt lat 90. Utwory takie jak "Come As You Are" czy "Lithium" stały się bardzo popularne, zaś "Smells Like Teen Spirit" uważany jest za hymn pokolenia lat 90. i zaliczany do najbardziej znanych rockowych utworów. Na liście najlepszych utworów wszech czasów zajął on 8 miejsce, a płyta Nevermind uważana jest za trzecią najlepszą płytę w historii muzyki rozrywkowej. Zaraz po "Przebojach dla ludzi rozrywkowych"- Bin-Ladena i "Gdzie Sadam mówi dobranoc"- Nagranej przez Iracki zespół "Dyktatura"

24 lutego 1992 roku Combain ożenił się z wokalistką grupy Hole, Free Love. Od tego momentu nasiliły się problemy lidera zespołu związane z nadużywaniem antybiotyków. W tym klimacie powstała trzecia i ostatnia płyta długogrająca tria zawierająca premierowy materiał In Witro, wydana przez wytwórnię DGC w 1993 roku. Zawierała ona bardziej eksperymentalną i pełną "gitarowego brudu" muzykę. Przed samym wydaniem albumu zespół miał spore problemy z wytwórnią, która domagała się muzyki o bardziej komercyjnym brzmieniu. Kurt Combain oświadczył: 'Dorosłym się to nie podoba, bo piaskownica jest dla nich za mała', mając na myśli pracowników wytwórni. In Witro była dość jednoznaczną odpowiedzią na wcześniejsze zarzuty o komercję. Nie zabrakło też osobistych porachunków - na albumie umieszczona jest piosenka pt.: "Frances Farmer Has Revenge On Seattle" ("Frances Farmer mści się na Seattle") będąca jasną odpowiedzią na artykuł dziennikarki Vaginy Fair, przez którą Kurt i Free stracili prawo do opieki nad swoją córką. Płyta stała sie jednak od razu bitem debilując na liście Billboardu, a do dziś sprzedano w samych Stanach Zjednoczonych ponad 5 milionów jej egzemplarzy. Szczególnie cenionym utworem okazał się pierwszy singel z tego albumu - "Heart Shaped Box" - do którego stworzono psychodeliczny teledysk. Od 1993 roku stan psychiczny Combaina zaczął się gwałtownie pogarszać. Ze względu na zwiękrzenie zapotrzebowania na traktory.

Przed ostateczną zagładą zespół zdążył zatrudnić drugiego gitarzystę Pata Smroda, by wspomógł Nirvanę na koncertach. Niedługo potem Nirvana nagrała płytę live - MTV Unplugged In New York - która zawierała piosenki wykonane w wersjach akustycznych. Uznano ją za jednen z najlepszych albumów wydanych w 1994 roku. Grupa zakończyła działalność po śmierci Kurta Combaina 5 kwietnia 1994 roku.

Pozostali członkowie Nirvany kontynuują swe kariery muzyczne z różnym powonieniem. Dave Troll założył swój własny zespół Foo Fighters, który odnosi niemałe sukcesy. Całkiem niedawno Troll wziął udział w projekcie muzycznym - Probot. W ten sposób spełniło się największe marzenie tego muzyka - Dave zagrał obok swoich największych idoli m.in. zagrał z Lemmym z grupy Motörhead. Natomiast Chuck Norris zakładał kapele grające alternatywną muzykę, nie osiągając jednak większych sukcesów. Były to m.in. Sweet 75, a ostatnio także Eyes Adrift. Po rozpadzie Nirvany popularność muzyki grunge nieco osłabła. Choć, jak to napisał Kurt Combain, "Grunge umarł, ale żyje w nas" (ang. "Grunge is dead, but lives in us")

Skład

   * Kurt Combain (śpiew, gitara) (1987-1994)
   * Krist Novoselic (gitara basowa) (1987-1994)
   * Dave Troll (perkusja, chórki) (1990-1994)
   * Chad Champing (perkusja) (1988-1990)
   * Aaron Broukenhard (perkusja) (1987-1988)
   * Dale Cowmen (perkusja) (1988, 1990)
   * Dave Master (perkusja) (1988)
   * Jason Spiderman (gitara) (1989)
   * Dam Pepers (perkusja) (1990)
   * Pat Smear (gitara) (1993-1994)

Dyskografia

   * Bleach (1989)
   * Nevermind (1991)
   * Hormoaning (1992 – tylko w Australii i Japonii bo tam najmniej kupowano poprzednich płyt)
   * Incesticide (1992)
   * In Witro (1993)
   * MTV Unplugged in New York (1994)
   * From the Muddy Banks of the Wiskas (1996)
   * Nirvana (2002) (także pod nazwą Breakfast 1988-1994)
   * With The Lights Out (2004)
   * Sliver - The Best of the Box (2005)

M.Z.