Programowanie na kartce
Programowanie na kartce – nowoczesny paradygmat programowania, w którym podstawowym narzędziem pracy jest kartka A4 (koniecznie w kratkę!) oraz długopis z czarnym wkładem. Tak napisany program można skompilować przy pomocy kompilatora biologicznego składającego się z zestawu: oczy, mózg, dłoń. Paradygmat szeroko stosowany przez studentów pierwszego roku na wiodących polskich uczelniach, stających w rankingach w szranki z MIT i Harvardem.
Programowanie na kartce ma na celu odsiewać najsłabsze jednostki, które bez pomocy komputera nie potrafią zaimplementować nawet głupiego B-drzewa. Należy dodać że ta metoda programowania jest o wiele trudniejsza od tradycyjnej, gdyż komputer sam nie poprawi zrobionych przez nas błędów.
Cechy
Na podstawie wieloletnich[1] badań nad programowaniem na kartce, eksperci wysnuli następujące wnioski:
- programowanie na kartce nie przynosi żadnych namacalnych korzyści;
- u ludzi stosujących ten paradygmat zaobserwowano zwiększony poziom kortyzolu;
- a także ból nadgarstka oraz dolnej części pleców.
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Spowodowanych wielokrotnym zaliczaniem jednego przedmiotu