Nonźródła:Dowcipy o Stirlitzu

Dowcipy o Stirlitzu, bohaterze powieści Juliana Siemonowa Siedemnaście mgnień wiosny oraz serialu telewizyjnego pod tym samym tytułem.

Stirlitz wie, że...

• – Stirlitz, ile jest dwa razy dwa? – zapytał Müller.
  Stirlitz wiedział, wiedział również, że Müller też wie, ale nie wiedział, czy Centrala wiedziała, więc musiał milczeć.

Stirlitz sentymentalny

• Stirlitz wychodzi ze swojego tajnego lokalu. Nagle wazon z kwiatami spada z parapetu i rozbija Stirlitzowi głowę. To znak, że żona powiła syna. Stirlitz ukradkiem ociera ojcowskie łzy. Tęskni. Od siedmiu lat nie był w domu.

• – Gratulujemy urodzenia syna – przeczytał Stirlitz zaszyfrowaną depeszę. Rozczulił się. Przecież już dwanaście lat mija, jak opuścił ojczyznę...

• Stirlitz w Rosji pozostawił żonę, ale pisuje do niej listy. Na wszelki wypadek pisze lewą ręką i po francusku. Na wszelki wypadek ich nie wysyła.

Stirlitz a kwestia żydowska

Stirlitz przeprowadza błyskotliwe rozumowanie

• – Stirlitz, jesteście Żydem! – stwierdził nagle Müller, gdy standartenführer opuszczał jego gabinet.
  – No coś pan, jestem uczciwym Rosjaninem – dumnie odparł Stirlitz.

• – Stirlitz, jesteście Żyd! – stwierdził nagle Müller.
  – No co wy, ja Ruski – odparł Stirlitz.
  – A ja niemiecki – przyznał się Müller.
  (Gra słów: „ruski” po rosyjsku znaczy „Rosjanin” lub „rosyjski”.)

Stirlitz nie wylewa za kołnierz

• Stirlitz był pijany. Siedział przy stole w radzieckim mundurze, w spiczastej czapce „budionnówce” i w ciepłych walonkach. Na stole stała butelka wódki, leżał kawał słoniny i kiszone ogórki. Stirlitz śpiewał rosyjskie pieśni. Naprzeciwko, z opuszczoną głową, siedział Müller i w zamyśleniu spoglądał na Stirlitza. Tego dnia Stirlitz był tak bliski dekonspiracji, jak jeszcze nigdy przedtem...

• Stirlitz wyszedł z piwiarni, upadł twarzą w błoto i zasnął. Za 15 minut obudzi się, wstanie i znowu zacznie ciężko pracować – da o sobie znać latami wypracowywany refleks.

• Stirlitz podniósł głowę z kałuży i zobaczył ludzi w szarych uniformach.
  – Jeśli to Niemcy, to powiem, że jestem Stirlitz, jeśli to nasi, to powiem: „Isajew” – pomyślał szybko.
  Patrol milicji podszedł bliżej.
  – Patrzcie: ten znany aktor Tichonow znowu schlał się jak świnia. No dobra, nie przeszkadzajmy, niech sobie spokojnie leży.

• Stirlitz na popijawie u Müllera mocno przeholował. Następnego dnia, żeby rozwiać wątpliwości, wchodzi do gabinetu Müllera i pyta:
  – Słuchajcie, czy domyśliliście się po wczorajszym, że jestem sowieckim agentem?
  – Nie – przyznał Müller.
  Stirlitz odetchnął z ulgą.

• Stirlitz, wychodząc z baru, poczuł silne uderzenie w potylicę. Szybko odwrócił się – to był asfalt.

• Stirlitz od dwóch dni nie pojawiał się w pracy. Gestapowcy, wysłani na poszukiwania, odnaleźli go w jego willi, nieprzytomnego, leżącego na podłodze pośród pustych butelek po wódce. Na stoliku obok lampy leżał szyfrogram:
  – Zadanie wykonane, możecie się zrelaksować.

• Stirlitz z trudem otworzył oczy i pomyślał:
  – Jeżeli jestem u nich, to się nazywam Standartenführer Stirlitz, a jeżeli u nas, to pułkownik Isajew...
  Rozmyślania przerwał mu pochodzący jakby z niebytu głos:
  – Ale się wczoraj napiliście, towarzyszu Tichonow. (aktor grający Stirlitza)

• Stirlitz jedzie kuszetką na środkowej leżance. Nagle drzwi się otwierają i do przedziału próbuje wejść Müller. Pociąg hamuje tak gwałtownie, że Müller ryje nosem prosto w nogi Stirlitza.
  – Stirlitz, powiedz mi, mój drogi kolego, zmieniasz ty czasem skarpetki?
  – Tak, na wódkę – zainteresował się Stirlitz.
  (W rosyjskim oryginale słowo mieniajesz znaczy „zmieniać” albo „zamieniać”.)

Stirliz to przebiegły lis

• Pod dom Stirlitza podjechał samochód, z którego wyskoczyło trzech gestapowców i zaczęło głośno dobijać się do drzwi.
  – Nikogo nie ma w domu – zawołał do nich z okna Stirlitz.
  Gestapowcy wsiedli do samochodu i odjechali. W ten sposób Stirlitz wodził za nos Gestapo już piąty miesiąc.

• Müller wrócił do swojego gabinetu i zastał Stirlitza klęczącego przed sejfem.
  – Co pan tu robi? – zapytał go Müller.
  – Czekam na tramwaj – odparł Stirlitz.
  – Aha – stwierdził Müller i wyszedł z gabinetu.
  – Jak tramwaj może przejeżdżać przez mój pokój? – zaczął zastanawiać się Müller i szybko ruszył z powrotem, ale Strirlitza już tam nie było.
  – Musiał odjechać – pomyślał Müller.

• Berlin. Kancelaria Rzeszy. Wchodzi Himmler do sekretariatu, łapie sekretarkę za dłoń. Ona się cała rozpływa w skowronkach.
  – Jutro złapie panią za co innego!
  Wychodzi. Nazajutrz wchodząc do sekretariatu łapie ją za pierś.
  – Jutro złapie panią za co innego!
  Wychodzi. Następnego dnia Himmler wchodzi do sekretariatu. Na biurku leży kartka:
  – Za chuja mnie nie złapiesz. Isajew.

• – Jak wy się naprawdę nazywacie?
  – Tichonow – odpowiedział Stirlitz.
  – A wy?
  – Broniewoj.
  – No, Müller, wkopaliście się!

• Gestapo obstawiło wszystkie wyjścia, ale Stirlitz je przechytrzył. Uciekł wejściem.

• Szybkościomierz samochodu Bormanna pokazywał 120 km/h. Obok szedł Stirlitz, udając, że nigdzie się nie śpieszy.

• Stirlitz wszedł do gabinetu Müllera i spytał:
  – Herr Müller, czy chciałby pan pracować jako agent radzieckiego wywiadu? Dobrze płacą.
  Müller zszokowany, podrywa się ze złością, potem przypatruje się podejrzliwie Stirlitzowi. Stirlitz zaczyna wychodzić, ale zatrzymuje się i pyta:
  – Gruppenführer, czy ma pan aspirynę?
  Stirlitz wiedział, że ludzie zawsze pamiętają tylko koniec konwersacji.

• Stirlitz i Kathe spacerują po parku. Nagle padają strzały. Kathe pada. Krew tryska. Stirlitz, polegając na swym instynkcie, momentalnie zaczyna coś podejrzewać.

• Stirlitz z Plejshnerem szli ulicą i omawiali plan przyszłej operacji. Nagle padł strzał i Plejshner z jękiem osunął się na ziemię. Stirlitz obejrzał się w jedną stronę – nikogo, potem w drugą – też nikogo.
  – Pewnie mi się wydawało – pomyślał.

• Stirlitz kopnięciem otworzył drzwi i na palcach, cichutko, zbliżył się do czytającego gazetę Müllera.

• Müller wiedział, że Rosjanie, zamieszawszy cukier, zostawiają łyżkę w szklance z herbatą. Chcąc sprawdzić Stirlitza, zaprosił go do siebie na herbatę. Stirlitz wsypał cukier do szklanki, zamieszał go, wyjął łyżeczkę, położył ją na spodeczku, po czym pokazał Müllerowi język.

• – Stirlitz, powiedzcie proszę...
  – Proszę – odpowiedział Stirlitz, chcąc szybko udzielić odpowiedzi.

• Himmler wzywa jednego ze współpracowników:
  – Powiedzcie dowolną liczbę dwucyfrową...
  – 45.
  – A czemu nie 54?
  – Bo 45!
  Himmler zapisuje w aktach „charakter nordycki” i wzywa następnego:
  – Powiedzcie dowolną liczbę dwucyfrową.
  – 28.
  – A czemu nie 82?
  – Może być i 82, ale lepsza jest 28.
  Himmler zapisuje w aktach „charakter bliski nordyckiemu” i wzywa kolejnego:
  – Powiedzcie dowolną liczbę dwucyfrową.
  – 33.
  – A czemu nie... a, to wy, Stirlitz.

• Stirlitz mozolnie czołgał się plackiem środkiem szerokiej arterii miejskiej. U góry, na przewodach tramwajowych, siedział Müller i udawał, że czyta gazetę...

• Stirlitz zbliżył się do Aleksanderplatz i, żeby nie zwracać na siebie uwagi, plackiem przeczołgał się wpoprzek placu.

• Stirlitz twardo obstawał przy swoim. Tak, jak na początku rozmowy doradził mu Müller.

Stirlitz – bohater

• Stirlitz wchodzi do stołówki SS w Głównym Urzędzie Bezpieczeństwa Rzeszy. Stoi tam już duża kolejka przed okienkiem wydającym posiłki. Nasz bohater bezceremonialne wpycha się na jej czoło i zamawia obiad. Oczywiście słychać liczne protesty SS–manów. Na to Stirlitz pewnie odpowiada:
  – Przecież bohaterowie Związku Radzieckiego obsługiwani są poza kolejnością!

• Podczas uroczystej akademii w dniu urodzin Hitlera dostarczono Stirlitzowi na salę depeszę.
  – Stirlitz, jesteście zwykła dupa! – mogły odczytać zbyt ciekawe oczy.
  Ale tylko Stirlitz wiedział, że właśnie tego dnia otrzymał tytuł Bohatera Związku Radzieckiego.

Stirlitz bliski wpadki

• Tajna narada w Kancelarii Rzeszy. Nad mapą pochylają się Hitler, Himmler i reszta zgrai. Nagle przez tłum przepycha się Stirlitz, pochyla się nad mapą, wyjmuje miniaturowy rosyjski aparat szpiegowski wielkości cegły, ważący 12 kg, i z wysiłkiem fotografuje wszystkie tajne plany.
  – Kto to jest?! – syczy Hitler.
  – Eee... to Stilritz. Ten piekielny rosyjski szpieg – mruczy Himmler.
  – Czemu go nie aresztujesz?
  – Nie ma sensu – wzdycha Himmler. – On i tak zawsze nam ucieka...

• Stirlitz szedł ulicą, kiedy z tyłu rozległy się strzały i tupot podkutych butów.
  – To koniec – pomyślał Stirlitz, wkładając rękę do prawej kieszeni spodni.
  Tak, to był koniec. Pistolet nosił w lewej.

• Gdy Stirlitz szedł korytarzem, oczom jego ukazało się ogłoszenie o czynie społecznym.
  – Wpadłem – pomyślał.
  Skierował się do gabinetu Müllera.
  – Gratuluję poczucia humoru – powiedział.
  – Tak, jestem agentem sowieckim!
  – Dobra, dobra, Stirlitz... Odmaszerować!
  Po chwili Müller wykręcił numer Kaltenbrunerra:
  – Czego to nie wymyśli nasz poczciwy Stirlitz – rzekł ze śmiechem – żeby się wykręcić od roboty...

• – Stirlitz, jakiego koloru mam majtki? – spytał Müller.
  – Czerwone w białe grochy.
  – Wpadliście Stirlitz, o tym wiedziała tylko rosyjska pianistka!
  – Proszę zapiąć rozporek, szefie, inaczej będą o tym wiedzieć wszyscy.

• Do gabinetu Bormanna wchodzi nieznajomy. Staje przed biurkiem i patrząc prosto w oczy Bormanna, wykonuje dziwne gesty. W końcu mówi:
  – Słonie idą na północ, a wołki zbożowe podążają ich śladem.
  Bormann patrzy na przybysza z wyraźnym niesmakiem.
  – Gabinet Stirlitza jest piętro wyżej – odpowiada.

• Stirlitz wolnym krokiem zbliżył się do lokalu kontaktowego. Zapukał umówione 127 razy. Nikt nie otworzył. Po namyśle wyszedł na ulicę i spojrzał w okno. Tak, nie mylił się. Na parapecie stały 63 żelazka – znak wpadki.

• – Wpadliście Stirlitz – rzekł Müller. – Pański paszport śmierdzi rosyjską wódką.
  – Nie wiem dlaczego... Może gdy Kaltenbrunner stawiał pieczątkę, zbyt głęboko oddychał?

• – W kancelarii Rzeszy pojawił się sowiecki szpieg – stwierdził Himmler, głęboko wpatrując się w oczy Müllera.
  – Wiem, to Stirlitz – odpowiedział Müller z zimna krwią.
  – Dlaczego go wiec nie aresztujesz???
  – Nie ma sensu. I tak się wykręci.

• Müller sprężystym krokiem wkroczył do gabinetu Stirlitza. Od razu rzucił mu się w oczy ogromny stos pustych butelek po mocnych alkoholach. Na łożu, w towarzystwie trzech śpiących kobiet, leżał pijany Stirlitz. Müller podszedł do stołu. Tam w kałużach rozlanej wódki, zmieszanej z popiołem od papierosów, leżała depesza w języku rosyjskim:
  – Zadanie wykonane! Spocznij!
  – Spóźniłem się – pomyślał Müller.

• W dniu Święta Majowego Stirlitz założył czapkę czerwonoarmisty, chwycił czerwony sztandar i przemaszerował się po korytarzach Biura Bezpieczeństwa Rzeszy, śpiewając Międzynarodówkę i inne rewolucyjne pieśni. Jeszcze nigdy nie był tak blisko wpadki.

• Stirlitz szedł przez Reichstag pijany w trzy dupy i w rozchełstanym mundurze. Dziś, 23 lutego, w dniu Armii Radzieckiej, chciał wyglądać jak prawdziwy radziecki oficer.

• Stirlitz chodził przez cały dzień z rozpiętym rozporkiem, z którego wystawały czerwone gacie. W ten oto sposób Stirlitz obchodził święto 1 maja.

• Telegram: Stirlitz, jeśli nie zapłacicie za energię elektryczną, wyłączymy wam radiostację.

• Stirlitza przesłuchuje gestapo. Zadali mu pytanie, na które nie znał odpowiedzi. Pobili go i wrzucili do celi. Stirlitz siedzi i się modli:
  – Panie Boże, spraw, żebym wiedział, o co pytają. Bo inaczej mnie zabiją!

• – Gdzie pan się tak dobrze nauczył prowadzić samochód, Stirlitz? – spytał Müller.
  – Na kursach NKWD – odpowiedział Stirlitz.
  – Chyba nie powiedziałem nic tajnego – pomyślał.

• Esesmani poszli się kąpać. Stirlitz zdejmuje mundur, a pod mundurem ma czerwony podkoszulek z sierpem i młotem. Müller pyta:
  – Skąd macie taką koszulkę, Stirlitz?
  – A, to żona podarowała mi w Dzień Armii Radzieckiej – odpowiedział Stirlitz i pomyślał:
  – Czy aby nie powiedziałem za dużo?

• Stirlitz szedł ulicami Berlina, coś jednak zdradzało w nim szpiega: może czapka-uszatka, może przypięty do piersi rosyjski order, a może ciągnący się za nim spadochron?

• Gdy Stirlitz był u Müllera w gabinecie, ten nagle krzyknął:
  – Stirlitz, ty masz czerwone majtki!
  – Jak wie, że mam czerwone majtki, to wie, że jestem komunistą – pomyślał Stirlitz.
  – Tak, jestem komunistą!
  – Co ty mi tu pieprzysz, Stirlitz? Zapnij lepiej rozporek! – powiedział Müller.

Stirlitz i towarzysze broni

• – Stirlitz to sowiecki agent – rzekł Müller do Schellenberga.
  – Musimy go zdemaskować. Jak wejdzie, proszę go uderzyć polanem w głowę. Jeśli jest Rosjaninem, zaraz się wygada.
  Po chwili wszystko przebiegło według zaplanowanego scenariusza:
  – Ach, j... twoju mat! – zaklął Stirlitz.
  – Ubit! – rozkazał Müller.
  – Ciszej, towarzysze – syknął Schellenberg – Niemcy dokoła!

• Stirlitz dzwoni do Schellenberga i melduje:
  – Parteigenosse Schellenberg, w tajnym sejfie Bormanna odkryłem dwie butelki Stolicznej.
  – A co wy, Isajew, myślicie, że tylko wy tęsknicie za ojczyzną?

• Stirlitz codziennie po powrocie do domu miał zwyczaj, upewniwszy się, że jest sam, otwierać drzwiczki ukrytego za obrazem sejfu, z którego wyciągał harmonię i butelkę wódki. Nalewał szklankę, wypijał i pięć minut grał na harmonii. Potem odkładał wszystko na miejsce i zamykał sejf. Tego wieczora jednak sejf był pusty. Po chwili wahania Stirlitz wykręcił numer Müllera.
  – Wy, Stirlitz? – raczej dla formalności spytał Müller. – Pewnie telefonujecie w sprawie harmonii i wódki?
  – Tak.
  – Nic z tego! Nie tylko wy tęsknicie za ojczyzną...

• Stirlitz spacerował po lesie. Podszedł do rozłożystego dębu i, zerwawszy z niego największą kwitnącą gałązkę, złupał z niej korę. Było niestety za późno. Wysłany przez Centralę nowy radiotelegrafista Siergiej już nie oddychał...

• W kawiarni Elefant Stirlitz miał się spotkać z łącznikiem. Nie ustalono niestety żadnego znaku rozpoznawczego. Na szczęście łącznikowi zwisały spod marynarki szelki spadochronu.

• – Heil Hitler! – pozdrowił Stirlitz Bormanna.
  – Nie przesadzajcie, Isajew! – warknął Bormann.

• Stirlitz usłyszał pukanie do drzwi. Otworzył je. Za drzwiami stał kotek.
  – Chcesz mleczka, głuptasku? – spytał czule Stirlitz.
  – Sam jesteś głupi! Jestem z Centrali – odrzekł kotek.

• Hitler, Goebbels i Göring przeglądają plany wojenne. Nagle do gabinetu wchodzi Stirlitz ze skrzynką pomarańczy. Stawia skrzynkę na ziemi, robi zdjęcia planom wojennym i wychodzi.
  – Kto to był? – pyta Hitler.
  – To? Stirlitz, radziecki szpieg – odpowiada Göring.
  – To czemu go nie aresztowaliście?! – pyta Wódz III Rzeszy.
  – E tam, znów by powiedział, że on tylko te pomarańcze przyniósł.

Stirlitz i znani

• Kwiecień 1945 roku. Klęska Niemiec widoczna jak na dłoni... Hitler włóczy się po Kancelarii Rzeszy i wszędzie widzi ten sam obrazek: oficerowe piją na umór i nikt nie zwraca uwagi nawet na swojego führera. Ale zachodząc w jeden z korytarzy napotyka Stirlitza, który siedzi za stołem i pracuje. Spostrzegłszy głowę III Rzeszy, Stirlitz pręży się, zamaszyście wyciąga rękę i wykrzykuje:
  – Hail Hitler!
  W odpowiedzi Hitler zmęczonym głosem odpowiada:
  – Maksymie Maksymowiczu, chociaż ty jeden nie robiłbyś sobie ze mnie jaj...

• Hitler dzwoni do Stalina:
  – Czy wasi ludzie nie brali z mojego sejfu tajnych dokumentów?
  – Zaraz to wyjaśnię – odparł generalissimus i zadzwonił do Stirlitza:
  – Isajew, braliście z sejfu Hitlera tajne dokumenty?
  – Tak jest, towarzyszu Stalin.
  – Odłóżcie je tam natychmiast! Ludzie się denerwują!

• Po wojnie porucznik Hans Kloss spotyka się ze swoim byłym szefem, sturmbannführerem Stirlitzem, wspominają dawnych towarzyszy broni:
  – A co tam u Richarda Sorge, szefie? – zapytał Kloss.
  – Niestety, zginął. Nie wrócił z Centrali w Moskwie – ze smutkiem odparł Stirlitz.

• Stirlitz i Kloss uciekają przed Niemcami. Wpadają w ciemną uliczkę, z której nie ma wyjścia. Kloss zdążył się schować do śmietnika, a Stirlitza złapali Niemcy. Kiedy go prowadzili i przechodzili obok śmietnika, Stirlitz kopnął śmietnik i powiedział:
  – Kloss, wyłaź. Już po wszystkim. Złapali nas!

Stirlitz po wojnie

• Stirlitz wiedział, że wojna już się skończyła, tylko nie wiedział jeszcze – gdzie.

• Stirlitz jest już w Rosji, pije piwo pod kioskiem i krzywi się do sąsiada:
  – Rozwodnione.
  A sąsiad na to:
  – Trzeba było gorzej szpiegować, pilibyśmy Heinekena.

• Ronald Reagan i Leonid Breżniew postanowili zamienić się sekretarkami. Po pewnym czasie była sekretarka Reagana pisze do Stanów:
  – Ludzie tutaj są bardzo mili, uczynni i tacy gościnni... Jednego tylko nie rozumiem – nie wiedzieć czemu mojemu szefowi nie spodobała się moja nowa minispódniczka. Musiałam ją w końcu przedłużyć. Rachel.
  Była sekretarka Breżniewa pisze:
  – Bardzo mi się tu podoba, wszyscy dookoła cały czas się uśmiechają i są tacy przyjacielscy. Jedno mnie tylko lekko niepokoi: szef tak bardzo kazał skrócić mi moją sukienkę, że czasem boję się, że mogą spod niej wyłazić jajca. Stirlitz.

Stirlitz i pieriestrojka

• W ostatnich latach praca stała się piętnaście razy bardziej skomplikowana. Przecież Związek Radziecki rozpadł się na niezależne państwa...

• – Stirlitz, w jakiej walucie wypłacają Panu honorarium? – spytał Müller.
  – W kuponach – Stirlitz dobrze wiedział, że kurs na Ukrainie już się stabilizuje, podczas gdy w Moskwie dalej trwa kryzys władzy.

• Borys Jelcyn ogłosił swój impachement – tego rodzaju męta Stirlitz nie znał.

• Stirlitz chciał bardzo dużo powiedzieć, ale Chasbułatow nie dał mu dojść do głosu. (deputowany do Rady Najwyższej Rosyjskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej, znany z tego, że nie dopuszczał innych do głosu)

• Do zdemolowanego gabinetu wchodzą Stirlitz i Gorbaczow.
  – Wandale – pomyślał Gorbaczow.
  – Pierestrojka – pomyślał Stirlitz.

Stirlitz i kalambury

W języku rosyjskim kawały o Stirlitzu oparte na grze słów występują w dużej ilości, ale większość jest nieprzetłumaczalna (ze względu na różnicę w budowie języka lub zakresie znaczeniowym poszczególnych słów).

• Stirlitz zaatakował znienacka. Znienacko bronił się tak, jak umiał. A Umiał to też był nie lada zawodnik...

• W pokoju był półmrok. Stirlitz wszedł weń ostrożnie. Półmroka nikt potem już nigdy nie widział.

• Stirlitz posłał Müllera do diabła. Następnego dnia diabła odwiedziło Gestapo.

• Stirlitz migiem uciekł przez okno. Mig szybko nabrał wysokości i skrył się w chmurach.

• Stirlitz w końcu odzyskał przytomność i natychmiast zasnął.

• Stirlitz ukradkiem karmił niemieckie dzieci. Od ukradka dzieci puchły i umierały.

• Stirlitz spacerował po dachu kancelarii Rzeszy. Nagle poślizgnął się, upadł i tylko cudem zahaczył o wystający gzyms, unikając upadku z dużej wysokości. Następnego dnia cud znacznie posiniał i obrzękł.

Przemyślenia Stirliza

• Stirlitz ustalił spotkanie z łącznikiem z centrali w Cafe Elefant w Berlinie. W umówiony dzień niedbałym krokiem wszedł do lokalu, zasiadł przy stoliku i zamówił wódkę.
  – Nie ma wódki – odpowiedział kelner.
  – W takim razie poproszę wino – ponowił Stirlitz.
  – Wina też nie ma.
  – A piwo jest? – zapytał podejrzliwie Stirlitz.
  – Piwa niestety też nie ma – odparł skonsternowany kelner.
  – Widocznie łącznik z Moskwy przybył dzień wcześniej – domyślił się Stirlitz.
• Idąc ulicą Stirlitz spostrzegł małego chłopca w chałacie, z długimi pejsami i w jarmułce na głowie.
  – Jak urośnie, to pewnie będzie Żydem – prędko domyślił się Stilitz.
• Stirlitz wyjrzał przez okno i ujrzał ludzi z nartami.
  – Narciarze – pomyślał Strirlitz i sam się zdziwił swojej przenikliwości.
• Stirlitz zobaczył, jak banda wyrostków pompuje kota benzyną. W końcu kot się wyrwał, przebiegł kilka metrów i upadł.
  – Widocznie benzyna się skończyła – pomyślał Stirlitz.
• Stirlitz jechał nocą swoim służbowym czarnym Mercedesem. W pewnym momencie zobaczył w światłach reflektorów Kaltenbrunnera, dającego rozpaczliwe znaki na poboczu drogi. Stirlitz z kamienna twarzą pojechał dalej. Nie minęło pół godziny, a Stirlitz znowu zobaczył Kaltenbrunnera, stojącego obok drogi i rozpaczliwie wymachującego rękami. Stirlitz udał, że nie widzi, i pojechał dalej. Znowu minęło pół godziny i Stirlitz znowu ujrzał Kaltenbrunnera, stojącego na poboczu i wzywającego pomocy. Ta prosta obserwacja ostatecznie utwierdziła Stirlitza w przekonaniu, że poruszał się obwodnicą berlińską.
• Stirlitz wszedł do gabinetu Müllera i zauważył, że nikogo nie ma. Podszedł do sejfu i pociągnął za uchwyt, żeby się tylko przekonać, czy się nie otworzy. Po upewnieniu się, że jest sam, wyciągnął broń i wystrzelał cały magazynek, ale sejf ani drgnął. Następnie położył granat ręczny pod sejfem i wyrwał zawleczkę. Gdy dym opadł, Stirlitz jeszcze raz spróbował otworzyć sejf. I znów bez powodzenia.
  – Hmmm... – doświadczony oficer wywiadu wreszcie wywnioskował. – Musi być zamknięty.
• Stirlitz pojechał na wielką akcję w Alpy Francuskie. Bladym świtem wyszedł przed schronisko, wyjął lornetkę i popatrzył przed siebie. Zobaczył mężczyznę z deskami na nogach i z kijkami w rękach.
  – Pewnie to narciarz – pomyślał Stirlitz.
• Stirlitz zobaczył ludzi w sowieckich mundurach, umazanych błotem twarzach, z pepeszami w rękach.
  – Zwiadowcy – pomyślał.
• Na korytarzu Stirlitz zobaczył Kathe, a za nią dwóch żołnierzy z karabinami i plecakami.
  – Na wczasy – pomyślał Stirlitz.
• Stirlitz poszedł do lasu, ale ani borowików, ani podgrzybków, ani nawet pieniek nie było.
  – Pewnie nie sezon – pomyślał Stirlitz, siadając na zaspie.
• Stirlitz spojrzał przez okno. Poraził go niezwykły blask.
  – Oho, osiemnaste mgnienie wiosny – pomyślał.
• Stirlitz wszedł do gabinetu i ujrzał Müllera leżącego na podłodze i nie dającego oznak życia.
  – Otruty – pomyślał Stirlitz, przyglądając się rączce siekiery wystającej z piersi.
• Stirlitz, spacerując po berlińskich ulicach, ujrzał grupę smagłolicych mężczyzn z bujnymi ciemnymi brodami i w turbanach na głowach.
  – Turyści – pomyślał Stirlitz.
• Stirlitz gnał swoim 600-konnym Mercedesem do Berlina. Obok niego pędzili SS-mani na motocyklach.
  – Paparazzi – pomyślał Stirlitz.
• Stirlitz podszedł do szafy i nacisnął guzik – szafa odsunęła się od ściany ukazując ukryte przejście. Nacisnął ponownie – i szafa przysunęła się z powrotem.
  – Ukryte przejście! – zrozumiał Stirlitz po chwili myślenia.
• Idzie sobie Stirlitz poboczem drogi. Nagle minął go samochód Bormanna. Idzie Stirlitz dalej. Po pewnym czasie znowu minął go samochód Bormanna. Stirlitz idzie dalej przed siebie. Znów minął go samochód Bormana.
  – Rondo... – pomyślał Stirlitz.
• Stirlitz z troską patrzył w ślad za swoim łącznikiem, przedzierającym się na nartach przez granicę.
  – Czeka go piekielnie trudne zadanie – pomyślał.
  Lipiec 1944 roku dobiegał końca.
• W poniedziałek Stirlitza wyprowadzono z celi, aby go rozstrzelać.
  – Taaak, ciężko zaczyna się ten tydzień – pomyślał Stirlitz.
• Stirlitz spacerował po Berlinie wieczorową porą. Koło jednej z kawiarni zauważył grupkę wyzywająco ubranych pań.
  – Blad'i (ros. kurwy) – pomyślał Stirlitz.
  – Pułkownik Isajew – pomyślały kurwy.
• Stirlitz rano, podczas golenia, spogląda w swoje odbicie w lustrze.
  – Stirlitz – pomyślał Stirlitz.
  – Stirlitz – pomyślało lustro.
• Stirlitz, spacerując latem nad rzeką, zauważył nad brzegu człowieka z wędką.
  – Jak biorą? – zagadnął.
  – Dobrze – odpowiedział człowiek.
  – Wędkarz – pomyślał Stirlitz.
• Stirlitz pomyślał. Spodobało mu się. Pomyślał więc jeszcze raz.
• Stirlitz się zamyślił. Spodobało mu się to, więc zamyślił sie jeszcze raz.
• Odcinek 333: Stirlitz myśli.
• Stirlitz obudził się koło pierwszej. Druga też była niezła.

Dialogi telepatyczne

• Müller, wyglądając przez okno, ujrzał podążającego gdzieś Stirlitza.
  – Dokąd on idzie? – pomyślał Müller.
  – Nie twój zasrany interes! – pomyślał Stirlitz.
• Idzie Stirlitz przez las i zobaczył w dziupli parę dużych, żółtych oczu.
  – Dzięcioł – pomyślał Stirlitz.
  – Sam jesteś dzięcioł – pomyślał Bormann.
• Stirlitz pracuje za biurkiem w swoim gabinecie. Nagle, w oknie na przeciwko, spostrzega sowę siedzącą na drzewie.
  – Ale głupia ta sowa, przecież to środek dnia – trzeźwo myśli Stirlitz.
  – Sam jesteś głupi – myśli Bormann.
• – Ale ma paskudny ryj, i do tego uśmiecha się jak dureń od ucha do ucha – pomyślał Bormann, spoglądając na Stirlitza. – Zaraz jak mu dam po tej wrednej mordzie...
  – A ja się tym czasem tobie odwinę – pomyślał Stirlitz, dalej się uśmiechając.
  – A ja na końcu cię tak walnę, że padniesz jak długi – ze złością pomyślał Bormann.
  – A ja się zasłonię i skontruję w odpowiedzi – pomyślał Stirlitz.
  – A... – mimowolnie pomyślał Bormmann.
  – Be – automatycznie pomyślał Stirlitz.
  – Ale ich szkolą w tej Moskwie – z uznaniem pomyślał Bormann.
  – A coś ty myślał! – pomyślał Stirlitz.
• Stirlitz siedzi w swoim gabinecie. Ktoś puka.
  – To Bormann – myśli Stitlitz.
  – Tak, to ja – myśli Bormann.
• Idzie sobie Stirlitz lasem, i nagle słyszy za sobą: szur, szur, szur.
  – To chyba żaba – pomyślał Stirlitz.
  – Tak, to ja – pomyślała żaba.