Conan

Conan – Postać fikcyjna, poniekąd literacka, o ile można tym mianem określić jej przygody. Stworzona przez Roberta E. Howarda, pisarza lubującego się w opisach rzezi na miecze i topory z latającymi na lewo i prawo flakami, a prywatnie maminsynka do tego stopnia, że kiedy jego rodzicielka zmarła palnął sobie w łeb ze strzelby, by co rychlej za nią podążyć. Howard napisał o Conanie powieść i kilkanaście opowiadań, ale jego przygody cieszyły się taką poczytnością, że kilkunastu innych pisarzy naraz dopisało ciąg dalszy, wskutek czego seria o Conanie liczy ponad 80 tomów i długością ustępuje tylko serii o Panu Samochodziku. Nie jest też możliwe, by jeden człowiek zdołał to wszystko przeżyć w swoim życiu, bo byłoby ono na te wszystkie masakry i wojny po prostu za krótkie. Pisanie o Conanie świadczyło, że autor nie aspiruje do literackiego Nobla.

Powstanie postaci Conana

Robert Howard potrafił pisać tylko opowiadania o wielkich, tępych osiłkach z mieczem, które z czasem ktoś dumnie określił heroic fantasy. To znaczy pisał też jeszcze horrory i westerny, ale nie dawało się ich czytać, a heroic fantasy można było przekartkować, o ile nic lepszego nie było pod ręką. Przed stworzeniem Conana Howard opisał przygody Njorda, który był wielkim, czarnowłosym barbarzyńcą, potem stworzył postać króla Valusji Kulla z Atlantydy, który był wielkim, czarnowłosym barbarzyńcą. Conan przejął image swoich poprzedników i był wielkim, czarnowłosym barbarzyńcą. Potem Howard stworzył jeszcze kilka nowelek o królu Piktów Branie Mak Mornie, który był czarnowłosym barbarzyńcą, ale w przeciwieństwie do innych bohaterów Howarda był niski.

Życiorys Conana

Conan żył jakieś 12 tysięcy lat temu w fikcyjnej Erze Hyboriańskiej. Pochodził z północnej krainy Cymmeria, gdzie wszyscy byli wielkimi, czarnowłosymi barbarzyńcami. Cymmeryjczycy z bliżej nieznanych przyczyn nie lubili innych plemion wielkich barbarzyńców z północy: Aesirów (którzy byli blondynami) i Vanirów (którzy byli rudzi). Urodził się na polu bitwy ( i o dziwo nikt go nie zadźgał), w wieku 12 lat zasiadał w radzie plemienia, a potem powędrował szukać przygód. Conan był wielki nawet jak na barbarzyńcę z północy, był szybszy, silniejszy i zwinniejszy od większości wojowników swego czasu, co pozwalało autorom jego przygód na znaczne upraszczanie fabuły. Conan był mężem wielkiego serca i jeszcze większego honoru, dlatego też parał się tak honorowymi zajęciami jak złodziejstwo, piractwo, łupiestwo, i walka w najemnych wojskach. Nienawidził wszelkich czarów, a mimo to w każdym tomie swoich przygód musiał pokonać jakiegoś złego czarnoksiężnika i jakieś wielkie bydlę z piekieł przez tegoż czarnoksiężnika nasłane. W wieku 45 lat został królem państwa Aquilonii i wszyscy poddani mówili mu, że rządzi sprawiedliwe i mądrze, bo bali się narazić wielkiemu, czarnowłosemu barbarzyńcy.

Conan a kobiety

Conan jako wojownik prostoduszny nie był zdolny do uczuć platonicznych. Jego relacje z kobietami ograniczały się do pójścia z nimi do łózka i dogodzenia im jak jeszcze nikomu wcześniej się nie udało, ponieważ wszędzie był równie wielki i czarnowłosy.

Metody rozwiązywania sporów według Conana

Jedynym językiem, jaki rozumiał Conan, była przemoc. Być może działo się tak dlatego, że w Erze Hyboryjskiej nie było jeszcze treningów asertywności. Dlatego też osoby, które stanęły mu na drodze były przez niego w malowniczy sposób masakrowane, najczęściej rozcinane na pół. Conan zawsze wygrywał w starciach jeden na jednego, dwóch na jednego i nawet dziesięciu na jednego.

Wpływ Conana na kulturę współczesną

Postać Conana zapoczątkowała literaturę heroic fantasy, w której generalnie chodzi o to, że koleś z wielkim mieczem ratuje świat od zagłady, zabija potwora, zabija złego czarodzieja, odnajduje Magiczny Wichajster, a najczęściej wszystko naraz. Poza tym na co drugiej okładce płyty metalowej pokazani są wielcy kolesie z mieczami (w przypadku płyt ze Skandynawii – także z toporami) bijący się z potworami.