Quorthon
Quorthon albo Quorthon Seth (właśc. Thomas Börje Forsberg, ur. 27 lutego 1966, zm. 7 czerwca 2004), szwedzki muzyk, wiking, autor tekstów, gitarzysta, od biedy basista i jedyny stały członek szwedzkiego zespołu metalowego Bathory (patrz niżej). Przez długi czas jedyny członek. Jego ksywa wzięła się stąd, że Quorton, nordycki demon, był jedynym słowem z mitologii nordyckiej, które muzyk potrafił wymówić. Quothon w 1984 roku przyjął ten pseudonim, bo jego wcześniejsza ksywa, Ace Shot, była za mało diaboliczna, a trzeba było firmować pierwszą płytę.
Quorthon lubił piłkę nożna do czasu, gdy Jan Tomaszewski za dobrze zagrał w meczu przeciw Szwecji, czym zniechęcił Quorthona. Od tej pory były sataniasta lubił hokej. Pytany w wywiadach, czy gra black metal, odpowiadał, że gra death metal, bo myślał że wszyscy pytają o płytę Black Metal zespołu Venom, którą rzekomo miał kopiować.
Quorthon i Bathory
Quorthona założył Bathory w w 1983 roku w wieku siedemnastu lat, po tym jak rzucił szkołę. Żeby to zrobić, dał ogłoszenie do gazety, ponieważ chciał sprawdzić, czy trzy osoby mogą zacząć i skończyć grać jeden kawałek w tym samym czasie.
W początkach zespół miał nosić nazwę Natas, (Satan od końca). Pierwsi, oprócz Quothona, członkowie zespołu mieli ksywy Vans i Hanoi. Ksywa pierwszego wzięła się od marki butów, którą non stop nosił, ksywa drugiego od miasta w Wietnamie, w którym była ponoć świetna trawa. Do momentu przybrania ksywy Hanoi nie miał pojęcia o paleniu. Hanoi został potem ulizanym prawnikiem (patrz: cytaty z Quorthona), a Vans światowej klasy producentem klipów dla długowłosych.
W 1984 roku została nagrana płyta pt. Bathory. Mówiono o niej, że była kamieniem milowym black metalu, ale zespół dopiero długo po jej nagraniu uświadomił sobie, że istnieje coś takiego jak black metal. Płyta powstała w wyniku zapotrzebowania rynku, akurat wtedy, gdy regularni muzycy wyjechali do Anglii i została nagrana z dwoma znajomymi ojowcami Quorthona.
Wszystkie płyty Bathory, z wyjątkiem drugiej, The Return, były nagrywane w wynajmowanych za 200 dolarów garażu (zwanym Heavenshore), na czternastośladowym stole mikserskim z przełomu lat 60. i 70. Niektóre wokale Quorthon nagrywał siedząc na kiblu. Garaż był tak zagracony, że muzycy nagrywali m.in. w schowku na miotły i w łazience. To właśnie dzięki walającym się wszędzie metalowym częściom samochodowym i braku jakiegokolwiek wygłuszenia zespół brzmiał tak jak brzmiał.
Około 1987 roku Quorthon zdecydował, że nie bedzie więcej grał koncertów, bo menedżer obiecał mu trasę, na którą zespół się przygotował, a menedżer ją odwołał. Poźniej zaczęły pojawiać się propozycje koncertów, za które płacono nawet milion marek, ale nikt się nie doczekał nawet godzinnego występu.
W 1988 roku, przy okazji płyty Blood Fire Death, zostały ujawnione ksywy pozostałych członków zespołu, basisty Kothaara i perkusisty Vvorntha. Od tamtej pory wszyscy kolejni basiści Bathory nosili ksywę Kothaar, a wszyscy kolejni perkusiści - Vvornth. Wtedy też zespół przerzucił się z satanizmu na wikingowanie, po części zainspirowany komiksem Conan Barbarzyńca.
W 1991 roku zespół nagrał Twilight Of The Gods, który był tak kiepski, że został oddany wytwórni bez outra i niedokończony, ze słowami, żeby sami sobie dokończyli. Potem został dograny kawałek Hammerheart, w refrenie którego występowała Myszka Miki, ale fani i tak okrzyknęli album genialnym.
Albumy Requiem (1994) i Octagon (1995) powstały jeden po drugim, kiedy Quorthon po solowym albumie pozbył się ciśnienia i zamknął na pół roku w studiu.
W 1996 roku wyszedł nagrany w 1987 album Blood On Ice. Quorthon musiał przypomnieć sobie sporo tekstów i muzyki, ponieważ nigdy ich zapamiętywał, bo nie słuchał swoich albumów. Jedyny moment, kiedy przesłuchał wszystkie, był przed złożeniem kompilacyjnej płyty Katalog (2001). Część Materiałów na Blood On Ice zostało nagranych od nowa, a całe cackanie zajęło pół roku. Żeby nagrać wokale, Quorthon musiał naśladować siebie samego sprzed kilku ładnych lat.
W 2001 roku został nagrany album Destroyer of Worlds, na którym Quorthon zakpił z fanów, a następnie została wydana dwuczęściowa składanka, Nordland I (2002) i Nordland II (2003), ponieważ wytwórnia nie chciała się zgodzić na podwójny krążek.
Kult Bathory
W związku z rodzajem wykonywanej muzyki zespół został otoczony przeróżnymi legendami. Jeden koleś twierdził, że Quorthon umarł w 1991 roku, a wytwórnia znalazła kogoś na jego miejsce, żeby daleć ciągnąć kasę. Inny dzwonił to Quorthona i pytał się, czy to prawda, że nie żyje. Fanka ze Stanów przysłała Quorthonowi kasetę video, na której masturbuje się pod utwór Bathory. Inna, też ze Stanów, przysłała ziemię z grobu, na którym masturbowała się w imię Szatana.
Wychodziły liczne bootlegi. Jednym z nich była koncertówka złożona z niepublikowanych utworów, z dodanymi okrzykami publiczności. Była niewiarygodna z dwóch powodów: Bathory nigdzie nie zgromadził takiej publiczności (największe koncerty były kilkunastoosobowe), a taśma pochodząca rzekomo z 1986 roku zawierała utwory skomponowane w 1989.
Quorthon wielokrotnie dementował, jakoby był rogatym kozłem stąpającym po ogniu z gitarą w kształcie topora. Kiedy do niektórych dotarło, że naprawdę nim nie jest, zwyzywali go najkwieciściej, bo rozwiał ich wyobrażenie o idealnym, fanatycznym wobec swojej sprawy idolu, dzielnym poskramiaczu rogacizny.
Outro
Quorthon zmarł na atak serca w swoim domu w Sztokholmie, 7 czerwca 2004 roku, w wieku 39 lat.
