Jan Kochanowski
Jan Kochanowski (ur. w 1530 w Sycynie koło Zwolenia, zm. 22 sierpnia 1584 w Lublinie) – prasłowiański prozaik, poeta, gitarzysta cytrowy, dramaturg, skandalista, alkoholik, erudyta, malkontent, filozof, rezydent Czarnolasu.
Dzieciństwo
Legenda głosi, że kołyska Jana Kochanowskiego zapaliła się, a jego ojciec musiał gasić ją łopatą. Z tego też powodu Kochanowski w przyszłości miał ogromne problemy z koncentracją i poprawnym mówieniem. Opanował więc do perfekcji szyfr, zwany poezją, by jakoś-tam porozumiewać się ze światem.
Studia
Studiował na uniwersytecie w Sorbonie, gdzie osiągał nadzwyczaj dobre (jak na alkoholika) wyniki w naukach abstrakcyjnych. Jako student nie miał powodzenia u dziewcząt, gdyż zezował, miał trądzik i krzywe nogi. Z czasem został okrzyknięty „Muzą Słowiańską”. Pisywał dziwaczne teksty, za co został uznany za heretyka i omal nie spłonął na stosie.
Dorosłość
Po studiach powrócił do Polski i kontynuował karierę poetycką. W międzyczasie napisał wiele epickich powieści o charakterze gawęd erotycznych i fraszek mocno osadzonych w fetyszyzmie, między innymi Gładzę twe uszne małżowiny, pani. Wielki wpływ na ten okres twórczości miała śmierć ukochanej córeczki Urszulki, nazwanej tak po traktorze Kochanowskich – Ursusie. Córka umarła, traktor się zepsuł, Jan załamał się, zaczął pić i miewać halucynacje, które inspirowały go do pisania tzw. trenów.
