Accept

Z Nonsensopedii, polskiej encyklopedii humoru
A ja drę mordę w Accepcie, a ty nie!

Zaraz, czy Bruce Willis naprawdę gra na gitarze?!

Przeciętny użytkownik JuTuba o Wolfie Hoffmanie, gitarzyście Accept

Accept – niemiecki zespół grający heavy metal, którego największym osiągnięciem było zaśpiewanie nazistowskiej piosenki Heili Heilo w czasach, kiedy wymówienie głośno słowa „Hitler” było faux pass większym niż używanie wtrętów w języku, którego się nie zna[1].

Niektórzy (byli) członkowie zespołu[edytuj • edytuj kod]

Były SS-man frontman w akcji
  • Mark Tornillo – jęk, wrzask, wokal i naśladowanie Uda (od 2009). Radzi sobie w Accepcie całkiem przyzwoicie, chociaż nie posiada wiertarki udarowej w gębie, tak jak poprzedni wokalista.
  • Wolf Hoffman – gitara elektryczna, bycie podobnym do Bruce'a Willisa (zawsze).
  • Udo Dirkschneiderjęki, werbalne imitowanie wiertarki udarowej, zawodzenie, wrzask …mam! Wokal. (1971–1987, 1992–1997, 2005). Okrzyknięty człowiekiem o najbardziej metalowym głosie i nazwisku. Śpiewał kiedyś w duecie z Nergalem aż ten drugi nabawił się kompleksów i dlatego to cudowne wydawnictwo możemy znaleźć tylko na YouTube.

Twórczość[edytuj • edytuj kod]

Zespół uczynił z wojny religię, a z religii wojnę[2]

Jakiś recenzent płyty Krew Narodów

Oprócz wyżej wymienionego wyczynu można uznać, że innym ich wybitnym osiągnięciem jest wplecenie w utwór Serce z Metalu fragmentów Dla Elizy Beethovena i Marszu słowiańskiego Czajkowskiego granych na gitarze, gdyby nie fakt, że przecież coś takiego potrafiłby każdy przedszkolak.

Wybrana dyskografia[edytuj • edytuj kod]

  • Breaker (Hamulec, 1981) – pierwszy album z jajami. Prawdopodobnie dlatego autorem większości tekstów jest kobieta.
  • Restless and Wild (Niespokojni i Dzicy, 1982) – otwiera go wspomniane wyżej Heili Heilo. Jako że świat lubuje się w różnego rodzaju dewiacjach, krążek przyniósł zespołowi światową sławę i zakaz wstępu do Izraela.
  • Russian Roulette (Rosyjska Ruletka, 1986) – stosunkowo odtwórczy album bazujący na poprzednich dokonaniach grupy.
  • Eat The Heat (Zjedz Żar, 1989) – przeciętny początkujący fan zespołu po usłyszeniu tego czegoś pyta: „Co to tu w ogóle robi?”. My uprzejmie odpowiadamy: jest.
  • Predator (Łowca, 1996) – takie byle co wymuszone przez wytwórnię. Udo śpiewa tam tak, jakby wolał zająć się podlewaniem grządek na działce.

Zobacz też[edytuj • edytuj kod]

Przypisy

  1. Dlatego zmienimy go w dalszej części na bardziej ludzki…
  2. Polscy katecheci w gimnazjach mogą wiele na ten temat powiedzieć