Celibat

Celibat – kajdany powołania, najczęściej łamane prawo kościelne. Został ustanowiony w celu, aby księża nie rozdawali kościelnego majątku żonom oddali się służbie wierze. Jednak jako, że księża to też mężczyźni, celibat jest łamany bardzo rzadko często, najczęściej poprzez wieczorną pielgrzymkę do domu wspólnego. O tym, że dany ksiądz złamał celibat może świadczyć obecność dzieci zwracających się do niego wujku. Słowo celibat powstało z wielkiej pomyłki starego mnicha, który przepisując święte pisma zrobił „małą” literówkę w zdaniu „Będziesz żył w celi bracie”.

Wrogowie celibatu

Największym wrogiem celibatu był Marcin Luter. Zakonnik ten zbuntował się przeciwko rozpuście odpustom i stworzył wyznanie, które pozwalała duchownym żenić się (inne różnice są nieistotne). Wrogiem celibatu jest też oczywiście sam Szatan, który to kusi księży do ugryzienia jabłka złamania czystości.

Zło wynikające z celibatu

Celibat jest źródłem zła. Podkreślają to zwłaszcza księża, którzy jego istnieniem tłumaczą następujące zjawiska:

• nadmierne bogacenie się Kościoła;
• konieczność zapewnienia sobie innej rozrywki, np. gry w jednorękiego bandytę;
• seks przedmałżeński bezmałżeński;
• kult pieniądza;
• spadek liczby powołań.

Dobro wynikające z celibatu

Celibat, oprócz wad posiada zalety. Należą do nich następujące fakty:

• można go złamać;
• daje lepszą możliwość kontroli przepływu kościelnego majątku;
• przysparza księżom większego powodzenia.

To jest tylko zalążek artykułu z dziedziny religii. Jeśli sprawy transcendencji nie są Ci obce – rozbuduj go.