Grafomania

Z Nonsensopedii, polskiej encyklopedii humoru

Pierwszy, który porównał oczy do gwiazd był poetą-geniuszem, każdy następny – grafomanem.

Anonimowa sentencja o grafomanii, parafraza zapowiedzi do „Snu kochającego psa” J. Kaczmarskiego

Pierwsza polska fabryka gramofonów, zatrudniająca wszystkich krajowych grafomanów.

Adolf Nowaczyński, System Doktora Caro. Utopja humorystyczna (1927)

Grafomania – zaburzenie psychiczne, chorobliwa skłonność do pisania i zadręczania środowiska swoimi wypocinami. Z reguły nie jest leczona przez specjalistów, jako że papieru i długopisów jest pod dostatkiem, a nikt nie musi tego czytać. Wyraz jest częstym epitetem, jakim obrzucają się przedstawiciele różnych klik literackich.

Cechy[edytuj • edytuj kod]

Na Nonsensopedii grafomania uznawana jest za bełkot i ekspresowo leczona ekspresowym kasowaniem. W szkole, na języku polskim, grafomania jest przedmiotem zachwytu polonisty, licznych dyskusji, opracowań i jedynek. Utwór grafomański charakteryzuje się z reguły przegadaniem, brakiem konsekwencji stylistycznej, oklepanymi zwrotami i banałami. Z tego powodu spod oceny wyłączone są najczęściej przemówienia polityków.

Repertuar grafomana[edytuj • edytuj kod]

  • wyważanie otwartych drzwi;
  • tłumaczenie z polskiego na nasze;
  • stare śpiewki;
  • zawracanie Wisły kijem;
  • pisanie na Berdyczów.

Przykłady utworów grafomańskich[edytuj • edytuj kod]

  • Eliza Orzeszkowa, Nad Niemnem;
  • Witold Gombrowicz, Ferdydurke;
  • Henryk Sienkiewicz, Potop.

Przykłady utworów niebędących grafomanią[edytuj • edytuj kod]

  • Henryk Sienkiewicz, Potop;
  • Witold Gombrowicz, Ferdydurke;
  • Eliza Orzeszkowa, Nad Niemnem.

Zobacz też[edytuj • edytuj kod]