Język litewski

Hitleris, Stalinas, Piłsudskis

Praktyczne zastosowanie języka litewskiego

Język litewski (lietuvių kalba) – język, w którym wbrew obiegowej opinii wcale nie został napisany Pan Tadeusz. Służy głównie do znęcania się nad polskimi dziećmi w litewskich szkołach. Używają go również Amerykanie, Australijczycy, Rosjanie, Polacy, Białorusini, Łotysze i Niemcy.

Charakterystyczne dla tego języka jest dodawanie wszędzie gdzie się da (a także tam, gdzie się nie da) końcówki "-as". Przykład:

Zydrunas Savickas. Co gorsza, nawet polskim nazwiskom dodają takie potworki, np. Kazimiežas Marcinkievičius.

Psyt, po litewsku Polska to Lenkija...

Alfabet

Alfabet litewski składa się z 32 liter, oto one:

a ą b c č d e ę ė f g h i į y j k l m n o p r s š t u ų ū v z ž

Niektóre z nich są nam już znane z naszego abecadła, zaś inne powstały tylko dlatego by utrudnić nam życie. W chwili powstawania alfabetu jego twórcy doszli do wniosku, że jest zbyt podobny do polskiego więc na złość braciom Lachom wzięli hurtem kilka liter z języka czeskiego (co nie było zbyt zgrabnym posunięciem bo się muszą teraz męczyć czytając coś po polsku i na odwrót i wzajemnie). Znaki typu č, ė, į, š, ų, ū i ž są jednak łatwo przyswajalne dla ludzi i choć dla niektórych mogą być uciążliwe, dla większości pozostają obojętne.

Krótki opis każdej z liter:

• a (czyt. a) – podobnie jak w Polsce jest pierwszą literą alfabetu. Wygląda dokładnie tak samo. Jest identyczna.
• ą (czyt. aa) – powstała w wyniku eksperymentu, do dołu literki został dodany odwrócony i zaokrąglony przecinek.
• b (czyt. b) – literka ta powstała przez dodanie do | obróconej literki c, a następnie jej upiększeniu.
• c (czyt. c) – powstanie tej litery jest wynikiem odjęcia od b znaku | i przekręceniem na drugą stronę tego co zostało.
• č (czyt. cz) – Litwini nie chcieli być gorsi od Polaków, więc do swojego abecadła włożyli cz, nie chciało im się jednak pisać tak dużo, stąd jego okrojona wersja.
• d (czyt. d) – odbicie lustrzane literki b.
• e (czyt. e) – powstała przez dodanie do literki c dwóch kresek: poziomej i pionowej.
• ę (czyt. ee) – podobnie jak przy literce ą eksperymentowano tu z przecinkiem.
• ė (czyt. ė) – Litwini zastosowali tutaj zabieg upiększający. Literka upodobniła się tym samym do i oraz į.
• f (czyt. f) – przez wiele lat zapisywana jako €, skrócono ją jednak... nikt nie wie dlaczego.
• g (czyt. g) – kolejny eksperyment z przecinkiem. Podobnie jak ą i ę.
• h (czyt. h) – ciekawa litera. Powstała w wyniku przekręcenia o 180^o literki y i ukwadratowieniu jej.
• i (czyt. i) – wiele wieków temu zapisywana jako |, z biegiem czasu zrobiono jednak przerwę w górnej jej części.
• į (czyt. ij) – kolejny już po ą, ę i g eksperyment z przecinkiem.
• y (czyt. y) – literka powstała w wyniku przekręcenia o 180^o litery h i uproszczeniu jej.
• j (czyt. j) – lustrzane odbicie literki į i uproszczenie.
• k (czyt. k) – jej powstanie tłumaczy się faktem dodania do | obróconej o 90^o literki v.
• l (czyt. l) – skrócona wersja |, obcięta z góry i dołu.
• m (czyt. m) – jest połączeniem dwóch liter: r i n.
• n (czyt. n) – powstała przez odjęcie od litery m literki r.
• o (czyt. o) – jest to idealne koło w kształcie trójkąta.
• p (czyt. p) – odwrócona o 180^o stopni literka d.
• r (czyt. r) – powstała przez odjęcie od litery m literki n.
• s (czyt. s) – pewien litewski filozof rysował sobie szlaczki w zeszycie...
• š (czyt. sz) – podobnie jak č to kolejne okrojone zapożyczenie z polskiego. Tym razem literki sz.
• t (czyt. t) – odwrócona literka f, jednak o dziwo kreseczka po środku została nienaruszona.
• u (czyt. u) – literka n po obrocie o 180^o.
• ų (czyt. uu) – ostatni już eksperyment z przecinkiem. Po ą, ę, g i į.
• ū (czyt. ū) – to falowane coś także jest efektem szlaczków w zeszycie filozofa.
• v (czyt. v) – okrojona wersja polskiego w. Jednak dwa v obok siebie dają podobny efekt: vv.
• z (czyt. z) – znów szlaczki filozofa, tym razem odwrócona i kanciasta wersja s.
• ž (czyt. rz) – tak samo jak č i š jest to litera zapożyczona od Polaków. Odpowiednik rz.

Zastosowanie

Litwinów dwóch gdy jeszcze nic nie mówią...
(zdjęcie zrobione przez przypadkowego przechodnia telefonem komórkowym znalezionym przypadkowo u kogoś w plecaku.)

Język litewski można stosować w dialogach między dwiema (lub więcej) osobami, lub w monologach, a także w literaturze i na puszkach po napojach gazowanych. Poniżej zapis fragmentu dialogu dwóch przypadkowo spotkanych ludzi nagranych zupełnie przypadkowo przez przypadkowo przechadzającego się koło nich przechodnia:

• Przechodzień A: Labas rytas! (Dzień dobry!)
• Przechodzień B: Labas! (Cześć!)
• A: Atsiprašau, mano vardas Przechodzień A... (Przepraszam, nazywam się Przechodzień A...)
• B: ? (?)
• A: ...man 23 metai... (...mam 23 lata...)
• B: ? (?)
• A: esu iš Lenkijos... (Jestem z Polski...)
• B: ? (?)
• A: ...iš Wielkie Miasto... (...z Wielkiego Miasta...)
• B: Nesuprantu jūsų. (Nie rozumiem pana.)
• A: Atsiprašau, kiek valandų? (Przepraszam, która jest godzina?)
• B: Dabar yra 15:34:02 (Jest 15:34:02)
• A: Ačiū, labanakt! (Dziękuję, dobranoc!)
• B: iki pasimatymo! (Do widzenia!)

Zobacz też

• Litwa
• Litwini