Język polonistów

Z Nonsensopedii, polskiej encyklopedii humoru

Język polonistów – odgałęzienie języka polskiego, stosowane przez nauczycieli „polaka” oraz wszelkich absolwentów uczelni humanistycznych.

Cechy charakterystyczne[edytuj • edytuj kod]

Język polonistów/humanistów opiera się na bezbłędnym użyciu języka polskiego w przypadku pisowni, jednak mówić to nie umiom umią potrafią. Podstawową różnicą jest wymawianie końcówki „-em”, „-om”, „-en" rzadziej „-on” w miejscu samogłosek „ą” i „ę”. W praktyce wyglonda to mniej wiencej tak:

  • pójdem
  • bendem
  • zrobiem, zrobiom
  • chrzonszcz
  • krentacz
  • plonsajonc

Kolejną, dość podobną cechą jest problem z wymową dwóch samogłosek pod rząd. W takim przypadku humaniści często zastępują je spółgłoską „ł”:

  • sytłacja
  • nałka
  • kakało
  • krełacja

Alfabet[edytuj • edytuj kod]

W tym jakże specyficznym języku wyróżniamy też osobny rodzaj alfabetu. Choć litery i ich zapis jest taki sam jak w przypadku języka polskiego, to różnica polega również na wymowie. Jednak tylko w niektórych przypadkach.

Litera Wymowa
A æ
B be
C ce
D de
E æ (brak różnicy pomiędzy A i E powoduje specyficzną wymowę słów w polonistycznym)
F fe (łatwo załapać, nie?)
G ge (wymowa bez „i”)
H h (należy zacharczeć)
I i
J jij
K ke
L le
M me
N ne
O o
P pe
R re
S s (wymawiać jak wonż)
T te
U u
W we
Y e, ygrek
Z ze


Crystal Clear app applixware.png To jest tylko zalążek artykułu z dziedziny językoznawstwa. Jeśli nie jesteś Ruskiem z bazarurozbuduj go.