Oleszyce

Z Nonsensopedii, polskiej encyklopedii humoru

Oleszyce – miasto położone w południowo–wschodniej części Polski, w województwie podkarpackim. Dla większości ludzi „z Polski” jeśli w ogóle znane, to jako „Olszyca”.

Położenie i krajobraz[edytuj • edytuj kod]

Oleszyce położone są na Płaskowyżu Tarnogrodzkim. Z naciskiem na płasko i bez wyżu oraz Tarnogrodu. Z Płaskowyżem Tarnogrodzkim w tym miejscu jest bowiem nieco jak ze świnką morską – ani to świnia, a i z morzem ma niewiele wspólnego. W rzeczywistości osadnicy Oleszyc (XV w.) wykazali się niesamowitą kreatywnością – na obszarze pomiędzy Bieszczadami i Roztoczem udało im się znaleźć skrawek przestrzeni, na której nie ma zupełnie niczego o cennych walorach gospodarczych czy turystycznych i właśnie tam założyli osadę. Na pejzażowej pustyni. Tak, pustynia to właściwe określenie.

W ostatnich latach Oleszyce zyskały kolejną atrakcję turystyczną, czyli ruiny zamku. Niesamowita budowla składa się głównie z zapadniętych piwnic i rozkopanego wzgórza. Mimo to stanowi powód do dumy dla tubylców. Niektórzy sądzą, że w najbliższym czasie powstanie tam jezioro.

Historia[edytuj • edytuj kod]

Oleszyce są osadą założoną w XV wieku. Mieszkańcy z dumą wspominają, że w czasach, kiedy pod osadę karczowano już lasy, w dalekiej Ameryce najstarsi indianie nie spodziewali się, że powstanie coś takiego jak Nowy Amsterdam (obecnie York). Co więcej, jeszcze w początkach XIX w. Oleszyce stanowiły potężny ośrodek metropolitarny liczebnościowo większy od ówczesnej Łodzi. Obecnie stanowią stolicę gminy Oleszyce i pełnią status lokalnego miasta seksu i biznesu. Widok młodych nastolatków mknących w otwartych kabrioletach czy wymuskanych tutejszych „rekinów biznesu” nie dziwi w Oleszycach nikogo. Każdy ma dostęp do telewizji i darmowego (sic!) Internetu i choć raz obejrzał serial pokroju Beverly Hills 90210.

Transport[edytuj • edytuj kod]

Oleszyce znajdują się na trasie kolejowej od Zamościa do Wrocławia (stacja Oleszyce Główne) oraz przy drodze wojewódzkiej od Narola do Jarosławia. Stanowią dzięki temu swoisty łącznik pomiędzy województwem lubelskim oraz lepszym światem i województwem podkarpackim. To bardzo zaszczytna rola dla miasta, nobilitująca bardziej aniżeli dla Panamy łączenie Atlantyku i Pacyfiku. Usytuowanie tranzytowe tłumaczy wysokie ceny biletów - lokalne firmy transportowe są w stanie zażądać około 8zł za przejechanie 30km.

Sport[edytuj • edytuj kod]

W Oleszycach działa klub sportowy Czarni Oleszyce kontynuujący spuściznę Czarnych Lwów, do czego nawiązuje nie tylko nazwa klubu, ale również kolor strojów (czerwono-czarne). Właściwie można powiedzieć, że Czarni z Oleszyc i Lwowa to to samo. Do największych sukcesów Czarnych należy gra przez siedem sezonów w najwyższej klasie rozgrywkowej piłki nożnej oraz dwukrotne podium mistrzostw Polski w hokeju na lodzie, w tym tytuł z 1935 r. Po wojnie i przeniesieniu siedziby klubu do Oleszyc, sekcja hokejowa została rozwiązana, zaś największym sukcesem piłkarskiej był awans do ligi okręgowej. Założono sekcję siatkarską, która generalnie daje radę, nie zbliżając się jednak do przedwojennych sukcesów sekcji piłkarskiej oraz hokejowej.

W przeszłości w Oleszycach występował również lokalny rywal, Legia. Tradycja głosi, że został założony na Kresach Wschodnich przez stacjonujących tam polskich żołnierzy, lub jak uważają niektórzy – przez ludzi, którzy stali obok osób które słyszały o żołnierzach, którzy grali w piłkę na Kresach Wschodnich. Jakkolwiek, obecnie klub się rozpadł, a to m.in. z uwagi na wycofanie się strategicznego sponsora, koreańskiego koncernu motoryzacyjnego Daewoo.

Problem kibicowski[edytuj • edytuj kod]

Tajemnicą poliszynela jest główny konkurent triady, najniebezpieczniejszy układ kibolski w kraju pomiędzy Czarnymi Oleszyce a Czarnymi z Węgrowa i Słupska oraz czarnymi z Brooklynu. W oleszyckim „downtown” można napotkać również grupy zagorzałych legionistów, aktywizujących się zwłaszcza w czasie wakacyjnym przed najważniejszymi rozgrywkami piłkarskimi na świecie – Pucharem Burmistrza Miasta i Gminy Oleszyce (Copa de Prefeito Oleszyce).

Rozrywka i kultura[edytuj • edytuj kod]

Krążą pogłoski, że ktoś kiedyś miał do czynienia z rozrywką w Oleszycach, nie będąc po spożyciu alkoholu lub innych środków odurzających. Z kulturą jest zaś jak z potworem z Loch Ness – niby wszyscy o niej mówią, ktoś postawił pomnik (Miejski Ośrodek Kultury), ale nikt jej nie widział.

Znani ludzie związani z Oleszycami[edytuj • edytuj kod]

  • Robert Korzeniowski – gdy był dzieckiem spędzał wakacje w Oleszycach, po których siłą rzeczy musiał chodzić. Największy sukces oleszyckiej myśli szkoleniowej.
  • Jan Paweł II – w trakcie 51. podróży apostolskiej jadąc do Lubaczowa, musiał mijać Oleszyce. Pozostawił po sobie szkołę podstawową jego imienia.
  • Jan III Sobieski – kiedyś przejeżdżał przez Oleszyce i posadził w nich drzewo. Drzewo ścięto, pozostała willowa ulica jego imienia na Śródmieściu.
  • Stachursky – koncertował na festynie w Oleszycach, a w jakiś czas potem skomponował utwór „Dosko”. W jednym z wywiadów miał powiedzieć: Nigdy nie wkroczyłbym na ten poziom abstrakcji, aby skomponować «Dosko», gdybym wcześniej nie odwiedził Oleszyc.

Sławni ludzie o Oleszycach[edytuj • edytuj kod]



Cquote2.svg

Ich bin ein Oleszycer.
Cquote2.svg

— John Fitzgerald Kennedy, 35 prezydent Stanów Zjednoczonych (Oleszyce, 1963 r.)



Cquote2.svg

Mieliśmy raj i utraciliśmy go. To miasto nigdy nie będzie już takie samo. Dziś wygląda jak Disneyland…
Cquote2.svg

— Sam Rothstein (grany przez Roberta de Niro) w filmie „Kasyno” (reżyseria M. Scorsese, 1995 r.)



Cquote2.svg

Odmawiam udzielenia odpowiedzi.
Cquote2.svg

— Lew Rywin, przesłuchiwany przed komisją śledczą ds. tzw. „Afery Rywina” (2003 r.)

Ciekawostki[edytuj • edytuj kod]

  • Dlaczego w Oleszycach nie tanieją mieszkania powyżej IV piętra? Bo się ich nie buduje.
  • Mówi się, że bracia Coen, twórcy obsypanego Oscarami „To nie jest kraj dla starych ludzi”, pracują nad sequelem i filmem o Oleszycach pod roboczym tytułem „To nie jest miasto dla starych ludzi. Ani dla młodych. Zaraz, zaraz...Czy my w ogóle mamy o czym robić ten film?”.

Zobacz też[edytuj • edytuj kod]