Papuga

Z Nonsensopedii, polskiej encyklopedii humoru
Papuga

Papugi – rząd ptaków o przeważnie fajnych kolorkach i innych ciekawych właściwościach. Obiekt odwiecznej ludzkiej zazdrości. Nic dziwnego – papugi to najpiękniejsze, najmądrzejsze i w ogóle najlepsze zwierzęta na świecie[1].

Charakterystyka pasująca do każdej

Papuga cię zje!
Ara zawstydza żółtków, ale do elektrowni atomowej raczej nie pójdzie

Papugi są z reguły roślinożerne, ale lubią także np. owady. Ponadto odgryzają tylko głowę mrówce. W domu szybko przyzwyczajają się do jedzenia kartek, długopisów, ołówków, gumek, tapet, kabli od padów, książek, krążków od hokeja itp. Ponadto każda papuga jest zazdrosna o opiekuna i staje się zaborcza; potrafi śmiać się perfidnie z drugiej. Jeśli opiekun nie spełnia zachcianek papugi, ta się na niego obrazi i się odwraca plecami. Lubią się panoszyć i asystować przy kąpieli. No i wszystkie równo defekują się po domu, ale odchody ary znacznie różnią się wielkością od wydalin papużki falistej.

Z kolei gdy papuga wysiaduje jaja, zbliżanie się na odległość pół metra jest niewskazane.

Gatunki papug

Inwazja papug

Łącznie na świecie żyje około 300 gatunków papug.

  • Papużka falista – latają stada takich zielonych po Australii, w pozostałych rejonach świata przybierają różne kolory. Nawet czarny. W dodatku niektóre potrafią przeklinać lepiej niż niejeden dresiarz. Niektórzy twierdzą, iż są to farbowane wróble. Potrafią się także niezwykle głośno wydzierać. Nie musisz nawet nastawiać budzika.
  • Nimfa – kakadu-niekakadu, ma opinię niemrawej i bardzo leniwej. Nierzadko szkolą ludzi, aby ci służyli im za domowe środki lokomocji, gdyż same są zbyt leniwe, aby fruwać. Jeśli uda im się zejść na głowę, wycierają o nią swój kuper, tworząc właścicielowi z fryzury siano.
  • Rozelle – dość płochliwe, ale i agresywne ptaki. Ich agresywną inwazję widać na załączonym filmiku[2].
  • Kakadu – różne rozmiary i kolory. Mają czub na główce i na tym się kończy przeważnie nasza wiedza o nich. Niektóre sabotują uprawy w Australii i przypominają anioły, inne (np. żałobnica palmowa) wyglądają jak pół diabła.
  • Kakapo – wielka, nielotna papuga z Nowej Zelandii. Konkurent sów.
  • Kea – i niech ktoś powie, że papugi to ziarnojady i ptaki ciepłolubne. Na przekąskę zjada owce. Nie boi się ludzi, toteż będąc w Nowej Zelandii nie zdziw się, gdy podczas biwakowania pod namiotem nawiedzi cię zwiad kilku tych papug. A w śniegu to się tarza.
  • Kaka – kuzynka kei, żywi się kwiatami. Dobrze gra w nogę. Jest trochę rudawa i również żyje na Nowej Zelandii, w gęstych lasach. Z rodziny dwóch powyższych. Był jeszcze jeden gatunek, ale już dawno wymarły.
  • Żako – z Afryki, szare ubarwienie, czerwony ogon. Ajnsztajny wśród ptactwa. Da się ją nauczyć korzystać z WC, a klatkę trzeba zamykać kłódką, gdyż szybko się uczy ją otwierać.
  • Ara – wielkie, agresywne. Są również mniejsze gatunki, wielkości żako, też potrafiące dotkliwie podziobać. Dziobem może konkurować z bocianem. Największa ara hiacyntowa może ważyć nawet 5 kilogramów, więc nie polecamy uczyć jej siadać na głowie. Wsadzanie palca do dzioba również niewskazane.
  • Nierozłączka – przywiązuje się do drugiej nierozłączki na stałe, a jeśli jest hodowana samotnie, to do opiekuna i już trzeba chodzić do roboty z papugą na ramieniu.
  • Norweska Błękitna – ma piękne, niebieskie upierzenie. Charakteryzuje się też tym, że jej już nie ma, dokonała żywota, kopnęła w kalendarz i spotkała się za swoim stwórcą, tym, że dołączyła do grona aniołków, jest świętej pamięci papugą a oraz tym, że zesztywniała, wyzionęła ducha, a gdyby sprzedawca jej nie przybił do żerdzi, wąchałaby kwiatki od spodu. Znana z debilnego skeczu o papudze Monty Pythona. Niestety, przez występ w takim idiotyzmie dostała ataku serca, co spowodowało, że członkowie wspomnianej powyżej grupy postanowili wystąpić z trupem.
  • Modrolotka – zielonożółte małe coś, z czerwonym lub żółtym czołem. Cholernie wkurzająca. Godna zastępczyni budzika. Potocznie zwana kozą (z przyczyn niewiadomych, jednak przypuszcza się, że nie gardzi ludzkimi kozami z nosa). Mała popierdółka, która powinna występować w filmach jako kaskaderka, dzięki umiejętności włażenia gdzie się da (lodówka, śmietnik, kibel, szafa lub wszelkie inne dziury na terenie domu).
  • Lora wielka – czyli barwnica. Samiec zielony z pomarańczowym, wielkim dziobem, samica czerwono-fioletowa. Jeśli chodzi o mowę, może konkurować z żako. Jeśli ruszy nogą albo się podrapie, można ten dzień uznać za święto. Przypadkowy obserwator uzna ten gatunek za wymarły, ponieważ żyje jak nieżywa.
  • Amazonka – powstała przypadkowo, przez zmuszenie samca powyższej lory wielkiej do kopulacji z żako (gdyby samicą była lora, amazonki byłyby czerwone). Jest razem ze swoją matką najlepszym naśladowcą mowy. Żyje w Amazonii, jak nazwa wskazuje (część na Kubie i w Meksyku) i ujeżdża konie. Występowała w Mam Talent. Jeden z gatunków – amazonka kurika – jest zamiennikiem ary ararauny, którą widać na filmiku.
  • Lorysa – nie gada, żre na miękko – gustuje w robalach. Kolorowa i ładna. Zamiast języka ma pędzel, co ułatwia okradanie kwiatów ze spermy(fachowo: zbieranie pyłku).
  • Aleksandretta – z reguły zielona z czerwonym dziobem (choć istnieje wiele kombinacji). Większa od nimfy, pierwotnie żyła w Indiach, jeden z gatunków na Mauritius. Aleksandretty obrożne powoli opanowują cały świat, w ich posiadaniu jest Afryka i kraje Europy Południowej. Niedługo w Polsce, w przyszłości na Antarktydzie.
  • Konura – mniejsza od aleksy, popularna konura słoneczna ma piękne, złoto – pomarańczowe upierzenie. Są również zielone gatunki. Drze się niesamowicie i tylko nadstawia dziób do dziobania. Niepolecana początkującym. Kiedyś istniała konura pod sympatyczną nazwą karolinka – wymarła, bo miała tego dość.
  • Rudosterka – jedna z podgromad konur. Ma sterówki w kolorze brudnej blachy. Cichsza niż konura, niektóre z nich ładnie ubarwione. Pracowała w zakładach produkujących blachę – stąd kolor ogona. Rudosterka zielonolica doczekała się wielu odmian barwnych.
  • Karłówka – łatwo ją rozdeptać, można zobaczyć tylko pod mikroskopem (najmniejsza ma 8 cm, tfu! 8 nanometrów).
  • Katarzynka – wielkości nierozłączki, można ją spotkać w pudełkach z ciastkami albo w cieście.
  • Wróbliczka – można pomylić z powyższą z tym, że to ona tak naprawdę jest farbowanym wróblem.
  • Łąkówka – żyje na łące, czasami w wolierach. Płochliwa, ale ładnie umalowana.
  • Świergotka – poprzednie wcielenie twojej teściowej albo budzika. Reszta cech, jak powyżej.
  • Afrykanki – zwykle zielone z dodatkiem czegoś. Popularna senegalka jest psem w papuziej skórze – osobnik szeroko znany o imieniu Kili potrafi zdychać na polecenie.
  • Kapturnica – znana z tego, że jest dresem przez swój kaptur, który może rozkładać. Ma ładne kolory i dwubarwne pióra na brzuchu. W Polsce mało znana – nic dziwnego, przecież to Polska.
  • Półkruki – wymarłe gatunki papug przypominające... tak, zgadłeś, kruki. Prawdopodobnie miały czubek tuż za wielkim dziobem i żyły na Mauritius. Słabo latały i głośno się darły. Wielkość dużej ary, podejście do nich kończyło się śmiercią. Jedna z przyczyn wyginięcia dodo.

Powody, dlaczego papuga jest lepsza od człowieka

  • Papuga umie latać.
  • Nie chodzi ani do szkoły, ani do roboty.
  • Nie musi chodzić do kibla. A człowiek może co najwyżej po niej posprzątać.
  • Nie bolą ją zęby. Nie potrzebuje również dentysty.
  • Umie grać w hokeja.
  • Jeśli papuga cię udziobie, możesz co najwyżej cieszyć się, że to właśnie ciebie chciała zjeść.
  • To mit, że papuga ma inteligencję pięcioletniego człowieka. To człowiek ma inteligencję pięcioletniej papugi.
  • Człowiek musi trzymać papugi w klatkach, by te nie przejęły władzy nad domownikami, a potem nad światem.
  • Papuga niszczy człowiekowi uprawy. Człowiek może zniszczyć papudze środowisko, ale jednocześnie zniszczy sobie areał pod uprawy.
  • Jeśli nie chcesz, by papuga mówiła, nie musisz jej uczyć. Żona mówi dużo i umie od razu.

Przypisy

  1. Potwierdzone w 61. odcinku prawdziwie polskiego serialu!
  2. Niektóre osobniki lubią głaskanie po pazurach