Weselniak

Z Nonsensopedii, polskiej encyklopedii humoru

Weselniak – popularny w całej Polsce taniec ludowy, tańczony zwykle w parach, z ewentualnymi krótkimi wstawkami solo. Mylnie zwany wyrwiłapką, która to nazwa jest zarezerwowana dla salsy kubańskiej i ekstremalnych wersji salsy liniowej.

Pochodzenie[edytuj • edytuj kod]

Jak sama nazwa wskazuje, taniec wziął się z wesel. Szybko jednak rozprzestrzenił się na festyny i inne imprezy pod gołym niebem, imieniny, urodziny oraz dyskoteki w stylu lat '50.

Muzyka[edytuj • edytuj kod]

Tradycyjnie weselniaka tańczy się do weselnego disco polo, jednak możliwe jest go tańczenie do dowolnej muzyki, z naciskiem na słowo „dowolnej”. Sam fakt muzyki jest tu swoistym wyzwalaczem tańca; ani muzyka, ani rytm nie mają większego znaczenia w późniejszym procesie tańczenia.

Opis[edytuj • edytuj kod]

Taniec cechuje spontaniczna dowolność, nie ma ustalonych żadnych klasycznych figur, chociaż wszyscy tancerze podświadomie skupiają się na jednym, ograniczonym zbiorze figur kanonicznych. Zasadą jest utrata równowagi przez partnera i partnerkę, zależnie od stopnia upojenia alkoholowego, zdarzają się również zderzenia z meblami, ścianami lub innymi parami.

Style (tryby) tańca[edytuj • edytuj kod]

W związku z faktem, że weselniak jest tańcem quasimechanicznym i często tańczonym pod wpływem środków odurzających typu alkohol. Właściwsze jest mówienie o trybach, niż o stylach tańca.

Rowerzysta[edytuj • edytuj kod]

Ręce partnera i partnerki są silnie zazębione za pomocą palców i wprawione w ruch kołowy w cyklach naprzemiennych, co skutecznie imituje ruch stóp rowerzysty. Partnerzy poruszają się dookoła siebie po spiralach znajdujących się w przeciwfazie, dzięki czemu rytmicznie przybliżają się i oddalają od siebie. Przy oddaleniu nie występuje charakterystyczne dla innych technik tanecznych napięcie ramion, wskutek czego ruch partnerów zwykle jest przerwany przez stabilność stawów barkowych.

Wieszak[edytuj • edytuj kod]

Tryb uaktywniający się w momencie, gdy partner przesadzi ze środkami odurzającymi, bardzo chce zatańczyć, a partnerka nie jest w stanie mu odmówić. Typowe ustawienie to: kobieta tańcząca na szeroko rozstawionych nogach (w celu łapania równowagi), partner przewiesza się przez partnerkę w następujący sposób: głowę składa na jej ramieniu, lewa ręka zwisa luźno wzdłuż ciała trzymana przez prawą rękę partnerki, prawa ręka kurczowo obejmuje partnerkę w pasie. W związku z faktem, że większość ciężaru spoczywa na partnerce, a partner jest psychicznie wyłączony z prowadzenia, tryb ten nie cechują żadne możliwe do wykonania figury.

Worek[edytuj • edytuj kod]

Tryb ten jest dla odmiany przystosowany do sytuacji, gdy partnerka przesadzi ze środkami ograniczającymi świadomość. Standardowa pozycja to partnerka z luźno przewieszonymi przez partnera dłońmi, trzymana przez partnera w pasie chwytem tożsamym z tym używanym przy przenoszeniu worków z ziemniakami. Jeśli partnerka jest związana z partnerem poprzez małżeństwo, partner przez cały czas tańca odczuwa paraliżujący wstyd.

Szalony Ziutek[edytuj • edytuj kod]

Tryb ten kierowany jest do osób, których wysoka ocena własnych umiejętności tanecznych zupełnie nie współgra z rzeczywistym ich poziomem. Partner w celu odtańczenia tańca zakłada na twarz „uśmiech-maskę” pod tytułem No zobacz, jak się świetnie bawimy, po czym zaczyna prowadzić kolejne figury w przypadkowej kolejności, koniecznie tak, by między figurami partnerka traciła równowagę. Najpopularniejsze figury to do środka – ze środka, zmiana ręki za plecami partnera oraz zrobisz dziesięć obrotów, mówię Ci!.

Dwa na jeden[edytuj • edytuj kod]

Jest to jedyny tryb kierowany stricte do starszych ludzi. Kroki są spokojne, obroty występują sporadycznie i są bardzo wolne. Tryb tańczony zwykle w klasycznej pozycji zamkniętej. W związku z tym, że starsi ludzie przez większość życia odpoczywają, jest on formą nieustannego odpoczynku. Należy zauważyć, że młodzież w celu odpoczynku tańczy przytulanki.