Wodór

Z Nonsensopedii, polskiej encyklopedii humoru

Bez wodoru, nie byłoby tu niczego, co właśnie widzisz. Dlaczego nie jesteś mu za to wdzięczny?

Anonimowy chemik i jego refleksja

A jakby zamiast wodoru pierwszy powstał np. hel?

Anonimowy nie-chemik i jego pytanie

Nie zadawaj głupich pytań!

Anonimowy chemik i jego odpowiedź

Wodór (H) – pierwszy w układzie pierwiastek chemiczny, niemetal, a mimo to podstawowa substancja szeregu aktywności metali. Wodór z pozoru jest bardzo skromny i uniwersalny. Jeden proton i jeden elektron. Taki układ sprawia, że chce on za wszelką cenę upodobnić się do starszego brata – helu, który ma o jeden elektron więcej. Przez to wodór łączy się z czym popadnie. Z tlenem dając wodę i jon wodorotlenowy, z węglem dając węglowodory, z innymi niemetalami dając kwasy i z metalami dając wodorki. Wodór prawdopodobnie współpracował z SB. Znaleziono jego teczki, w których występował pod pseudonimami Prot, Deuter i Tryt.

Zastosowanie[edytuj • edytuj kod]

Czerpiąc inspirację z kosmosu, wodór świetnie sprawdzałby się jako paliwo napędowe. Jest wszędzie dookoła nas, a nawet i w nas samych. Jako źródło energii, byłby praktycznie darmowy i niewyczerpalny. Dopóki jednak koncerny naftowe nie wydobędą ostatniej kropelki ropy z ziemi, dziwnym zbiegiem okoliczności napędy wodorowe nie trafią do publicznego użytku. Poza tym, wodór składa się na praktycznie każdą organiczną substancję znaną człowiekowi. W połączeniu z tlenem tworzy zabójczy monotlenek diwodoru. Dzięki niemu istnieją alkohol, papierosy i narkotyki, a to dopiero początek listy…

Deuter[edytuj • edytuj kod]

Próbka tegoż właśnie tlenku deuteru(I) wyprodukowana przez nazistów

Deuter jest izotopem wodoru, gdzie do biednego protonu przylazł neutron do towarzystwa. Tworzy związek z tlenem, czyli tlenek deuteru(I), gdzie choćby najmniejsza część powoduje śmierć na miejscu. Mimo to, ten niebezpieczny związek jest używany w elektrowniach atomowych i w wytwórniach bomb atomowych, czyli i tu wdarł się Czarnobyl.

Jon H+[edytuj • edytuj kod]

Wodór, poszukując towarzysza, często, a raczej zawsze, pożycza koledze swój elektron, aby kompan pożyczył mu swój. Gdy przychodzi co do czego, to taki przykładowy chlor, z którym biedak się połączył, zabiera jedyny elektron H. I powstaje H+-czyli sam proton. H+ występuje w kwasach. Bez wodoru, kwas to nie kwas, tylko jakiś wodnopodobny szmatławiec. Niby taki jeden proton, a ile potrafi zmienić! Spróbuj włożyć rękę do kwasu solnego. Teraz!

I jak…? Najbliższy szpital 200m na prawo.

Związki[edytuj • edytuj kod]

  • H – wodór
  • H2 – wodór cząsteczkowy
  • H-H – rapowodór
  • HHH (ha-ha-ha) – gaz rozweselający
  • HOH – woda (a co z H2O?)
  • HO HO HO – święty mikołajnik
  • CHWDP – węglo-wodór w denaturacie fosforyzującym
  • HWDP – fosforowodorodeuterek wolframu
  • CHUI – jodometan uranu(II)
  • MoHEr – erbowodór molibdenu
  • HAu – złotek wodoru (powstający w strunach głosowych psów)

Otrzymywanie[edytuj • edytuj kod]

Wodór można otrzymać w reakcji analizy holmu zgodnie z równaniem: 2 HO → H2↑ + O2



Oznaczenia kolorów
metale
lantanowce
aktynowce
gazy szlachetne
niemetale
półmetale