Edytujesz „Ernest Hemingway”

[[Plik:ErnestHemingwayBabyPicture.gif|thumb|100px|Młody Hemingway lubił polatać w haleczce]]
'''Ernest Miller „Papa” Hemingway''' (ur. [[szablon:21 lipca|21 lipca]] [[lata 1891–1900|1899]] w Oak Park w USA, zm. [[szablon:2 lipca|2 lipca]] [[1961]]) – pisarz [[stany Zjednoczone Ameryki|amerykański]], nowelista i dziennikarz. Lubił po kielichu napisać książkę i wyrwać się z domu na [[I wojna światowa|wojnę]]. 

== Dzieciństwo ==
W dzieciństwie żył na atłasach w sześciopokojowej wiktoriańskiej chatynce. Jego matka chciała powić bliźniaki, ale gdy jej się nie udało, stroiła młodego Ernesta i jego starszą o kilkanaście miesięcy siostrę w identyczne ciuchy oraz czesała rodzeństwo na jedną modłę. Syna ostatecznie sfeminizowała, nazywając go Ernestyną. Matka była niespełnioną śpiewaczką operową i liczyła, że syn uda się w jej ślady. Syn udawał się w różne ślady, głównie ślady myśliwych i [[wędkarstwo|wędkarzy]], bo [[wędrowiec|wagabundą]] był zapalonym i wspólne wakacje z matką znosił nie najlepiej.

== Szkoła i wojna ==
W [[szkoła|szkole]] trenował boks i [[piłka nożna|piłkę nożną]], co miało mu się nie przydać w dalszym życiu. Studiów nie podjął i zaczął pracować w [[gazeta|gazecie]], skąd po sześciu miesiącach wyleciał z adnotacją: ''Używaj krótkich zdań. Pisz krótkie akapity. Używaj energicznego angielskiego. Bądź pozytywny, nie negatywny''. Nie dostał się do armii, więc zahaczył się o Czerwony Krzyż.

Został ranny, a w czasie rekonwalescencji [[alkoholik|pił]] i czytał gazety. Wtedy też poznał pielęgniarkę imieniem Agnes. Ze związku nic nie wyszło, z wyjątkiem pielęgniarki, która wyszła za innego i żyła długo oraz z dala od Ernesta. Na jej cześć napisał powieść ''Pożegnanie z bronią'', w której najpierw robi Agnes dziecko, a potem ją [[śmierć|uśmierca]].

== Po wojnie ==
[[Plik:Hemingway und Castro.jpg|thumb|right|300px|Uścisk dłoni prezesa [[Fidel Castro|Castro]]]]
W 1920 zatrudnił się w Toronto przy pisaniu [[Nonźródła:Ogłoszenia drobne|ogłoszeń]]. Mieszkał w ciemnym i zasyfionym [[dom]]u, nazywanym „The Hemingway Apartment”, gdzie złapał depresję, trochę myszy i [[autobus]] za siódmą górę. 

W [[Paryż]]u został wkręcony w lokalną [[śmietanka towarzyska|śmietankę towarzyską]] przez Gertrudę Stein, tamtejszą matronę na tronie, [[pasztet|babsko]] wielkie i bystre. Drugim, chcąc nie chcąc, mentorem Ernesta został Ezra Pound, o którym Ernest napisał później: ''Ezra miał rację w połowie przypadków, ale kiedy się mylił, mylił się tak, że sobie nie wyobrażacie!''

== Początek kariery ==
W kwietniu 1925 roku Ernest spotkał w [[Dingo Bar]]ze Francisa Scotta Fitzgeralda. Panowie zakumplowali się i razem walili do rana. W tym czasie [[żona]] Fitzgeralda nazywała Hemingwaya podróbką, [[gej]]em i fasadowym macho. Była przekonana, że panowie spółkują. Kiedy nabrała pewności, że tak nie jest, zaczęła atakować Hemingwaya za „świetnie udokumentowaną” [[homofobia|homofobię]]. 

Rozwój kariery Hemingwaya doprowadził do stanu, w którym [[krytyka literacka]], inni pisarze i przypadkowi przechodnie w związku z książkami Hemingwaya obwiniali się wzajem o [[homoseksualizm]] u płci obojga, impotencję i prowadzenie brudnych [[wojna|wojen]] podjazdowych. Pisarz Max Forrester Eastman powiedział nawet do Ernesta: „Wyjdź zza tego fałszu włosów na klatce piersiowej”.

== Prawie jak zakorzenienie w USA ==
Następnie Hemingway przeniósł się na Florydę, gdzie prąd jest darmowy, a życie kosztuje [[1 grosz|grosze]]. Wędkował na przemian z wycieczkami do [[Hiszpania|Hiszpanii]]. Po tych – wszakże osobistych – wycieczkach napisał książkę o korridzie, przedstawiając ją jako oficjalną [[religia|religię]] państwa hiszpańskiego.

W 1932 roku pojechał na safari do [[Kenia|Kenii]] i spocił się jak [[mysz]], nie z powodu upałów co prawda, a dlatego, że pochorował się na wszystko to, czym [[Afryka]] odstraszała podówczas turystów. Wykurował się jakoś i już w [[1940]] roku wyszła jego książka „Komu bije dzwon”, opowiadająca o reperkusjach hiszpańskiej wojny domowej i o tym, by zawsze mieć oczy z tyłu głowy.

== Późne życie i śmierć ==
W 1952 Ernest wydał książkę „Stary człowiek i morze”, co było przejawem kryzysu wieku średniego, rok później zgarnął Pulitzera, a jeszcze rok później – literackiego Nobla. Zaczęli się do niego odzywać [[człowiek|ludzie]], którzy nie musieli. Za ostatnio zgarnięte [[pieniądze|pieniążki]] pojechał na safari, aby dwukrotnie rozbić się [[samolot]]em. 

Dokończył książkę, o której zapomniał w 1928 i pił darmowe [[drink]]i z palemką, latając między Paryżem i Hiszpanią. [[szablon:2 lipca|2 lipca]] [[1961]] roku strzelił sobie z shotguna w głowę, zasilając panteon tak hardcore'owych samobójców, jak m.in. [[Per Yngve Ohlin|Dead z Mayhem]] (choć nie było tak „malowniczo” jak w przypadku Deada).

== Wybrana bibliografia ==
* ''[[Pożegnanie z bronią]]'' (1929)
* ''[[Komu bije dzwon]]'' (1940)
* ''[[Stary człowiek i może|Stary człowiek i morze]]'' (1952)

{{medal}}
{{DEFAULTSORT:Hemingway, Ernest}}
[[Kategoria:Amerykańscy pisarze]]
[[Kategoria:Samobójcy]]

[[en:Ernest Hemingway]]
[[es:Ernest Hemingway]]
[[fi:Ernest Hemingway]]
[[fr:Ernest Hemingway]]
[[it:Ernest Hemingway]]