H. Cegielski – Poznań

Jeżdżąca po drogach ciuchcia

Rzut okiem na halę. Jak widać dla Poznaniaka fajrant rzecz święta

H. Cegielski – Poznań (zwany także: HCP, Ceglorz) – zakłady zajmujące się produkcją wagonów (teraz i za komuny), lokomotyw (za komuny) a obecnie też modernizacjami złomów EN57. Zakład ten to klasyczny przykład, że wytrwałością i pracą ludzie się bogacą, gdyż początkach istnienia był on zaledwie bazarem, a dopiero później (gdy handel żelaznymi przedmiotami pozwolił zgromadzić duuuużo hajsu) zajęła się produkcją maszyn rolniczych. Założone w 1846 roku przez Hipokryta Hipolita Cegielskiego.

Historia

Przed I wojną światową

Był sobie taki jeden Poznaniak, który postanowił sobie na bazarze otworzyć sklep żelazny, który w miarę rosnącej sprzedaży łyżek, noży, widelców i garnków zbierał coraz więcej kasiurki. Gdy dochód był coraz mniejszy w związku ze spadającą sprzedażą (bo na co komu sztućce skoro nie było co nimi jeść w związku z wszechobecną bidą), Hipolit postanowił otworzyć fabrykę machin i urządzeń rolniczych. Najwyraźniej miał nosa do interesów, bo przebranżowienie też pozwoliło zgarnąć kupę hajsu. W 1860 roku rozpoczęto produkcję samochodów parowych, nazywanych lokomobilomi. Było spokojnie oż do 1872 roku, gdy syn założyciela, spadkobierca-Stefan nie prził, przepił, przechulał wypłaty dla pracowników (niepotrzebne skreślić) fabryki i nie doprowadził do ruiny finansowej zakładu, wtedy wkurzeni pracownicy nie mający za co kupić se napoju wyskokowego i zagrychy po ciężkim dniu pracy zorganizowali pierwszy strajk. Wtedy to by przetrwać Stefan musiał wrzucić cały majątek zakładu na giełdę tym samym przekształcając zakład w spółkę akcyjną, co mu i tok no dobre nie wyszło.

Dwudziestolecie międzywojenne

Dynamicznie rozwijający się zakład wchłaniał kolejne mniejsze, sąsiednie zakłady. Coraz więcej osób dostawało zatrudnienie. Rozpoczęto produkcję tramwajów. Wszystko było pięknie do czasu, gdy wielki kryzys na Wall Street doprowadził do kryzysu i tym razem wyjątkowo to nie było z winy Stefana. Tuż przed II wojną światową związku z coraz bardziej rosnącym zagrożeniem od strony Adolfa dla Polski, zakład zaczął produkować broń wojskową i elementy ekwipunków dla żołnierzy taką jak: armaty, działa przeciwlotnicze a także wozy taborowe, manierki żołnierskie, skrzynie amunicyjne, obrabiarki, działa przeciwpancerne i inne cudawianki.

II wojna światowa

Po wkroczeniu Nazistów Niemców zakłady w Poznaniu zostały skonfiskowane i w listopadzie 1939 roku sprzedano wszystko koncernowi Deutsche Waffen und Munitionsfabriken (DWM). W tym okresie w fabryce produkowano różnorodne elementy przez tonią siłę roboczą na potrzeby armii wujka Adiego, od elementów optycznych, poprzez rowery, motocykle, zapalniki, łuski, lawety po kriegsloki, części do samolotów i U-bootów. Po alianckich bombardowaniach i w związku ze zbliżaniem się Armii Czerwonej wyzwolicieli Niemce ewakuowali fabrykę, pozostawiając zdewastowane hale.

Czasy jedynego słusznego ustroju

Po wojnie zakład skolektywizowano, a w 1949 roku nadano mu jakże zaszczytną nazwę na cześć jedynego słońca wszystkich narodów socjaldemokratycznych Zakładów Metalowych im. Józefa Stalina. Poznaniakom ta nazwa tak się niespodobała, że w czerwcu 1956 roku, z związku z powiększającą bidą, syfem i ubóstwem jeszcze większym niż za rządów Stefana postanowili urządzić strajk tak wielki, że rozwścieczeni Poznaniacy zdołali przejąć dwa czołgi i rozbroili kilka posterunków Milicji i UB. Po tych wydarzeniach władze tak bardzo bały się roboli z fabryk, że 1 listopada postanowiły zmienić nazwę zakładów na: Zakłady Przemysłu Metalowego H. Cegielski w Poznaniu, Przedsiębiorstwo Państwowe. W 1956r. kupiono od Szwajcarów licencje produkcję silników okrętowych, o żeby było ciekawiej to do dnia dzisiejszego HCP jest głównym producentem silników okrętowych w kraju, choć Poznaniowi do morza daleko, o główne stocznie w Szczecinie i Gdańsku zamknięto, więc gdzie to wszystko idzie?. W 1958r. skończono produkcję obciachowych kopalni smrodu parowozów. W 1970r. rozpoczęto produkcję Suki w ilości 270 sztuk oraz podrasowanych jej wersji w liczbie aż 54 sztuk i spalinówki tak potężnej, że aż naraziła się naszemu wielkiemu bratu ze wschodu, dlatego powstały aż 2 dwie sztuki (SP47). Potem produkowano już tylko elektrowozy: jamniki (ET41) w ilości 200 sztuk w latach 1977-83, siódemki w liczbie 240 sztuk w latach 1983-92 oraz coś co właściwie więcej stoi jak jezdzi (EM10) w zawrotnej ilości 4 sztuk w latach 1990-91.

Dzisiaj

Oprócz produkcji wagonów typu 110, 111, oraz innych tego typu, którymi raczymy się w Interregio lub Intersriti, to aż do dnia dzisiejszego niewiele działo się po upadku komuny. Aż tu nagle w roku 2016 Zakłady HCP, postanowiły zrobić konkurencje dla Newag Nowy Sącz i ZNTK Mińsk Mazowiecki przerabiając złomy EN57 na turbokible, tak dobre, że aż lepsze od innych. Modernizacja jest tak zaawansowana, że pojedzie więcej niż 120km/h, a rozrząd jest praktycznie calutki nowy, bez przeróbek i podróbek, dzięki czemu ma być jeszcze mniej awaryjny. Ale czy tak będzie czas pokaże.