Tekst źródłowy strony Indochine


= Indochine =


{{t|Indochine|}} francuski zespół pop-rockowy. Znani są tylko przez starych wyjadaczy i przez napalone na wokalistę nastolatki. Od 30 lat grają każdy możliwy gatunek muzyki udając, że wiedzą co robią. Lata 80' minęły im [[ćpanie|na miłym spędzaniu czasu]].

== Skład zespołu ==
{{t|Nicola Sirkis|}} główny ekshibicjonista w zespole. To on zgarnia wszystkie [[groupies]]. Raczej nie śpiewa, ogranicza się do krzyczenia „putain de public”, „putain de stade” i „merci à vous”. Od czasu do czasu krzyknie samo „putain”. Ot, taki kreatywny.

{{t|Boris Jardel|}} teoretycznie gitarzysta, w praktyce kochanek Nicoli. Lubi krzyczeć „sucker”. Biega po scenie i udaje, że nie przeszkadza mu to, że Nicola albo przed nim klęczy albo się o niego opiera przez cały koncert.

{{t|Oli de Sat|}} gitarzysta rytmiczny, najbardziej [[emo|emowaty]] z zespołu. Swoją żałosną egzystencję podkreśla czarnym eyelinerem. Nie za bardzo wie, co robi w Indochine ale przynajmniej hajs się zgadza.

{{t|Marc Eliard|}} basista. Zaraz po Nicoli ma najdłuższy staż w zespole. Zaczął od grania jazzu, skończył w Indochine. Próbuje jakoś nadać zespołowi klasy, na scenie nosząc eleganckie garnitury ale reszta grupy konsekwentnie niweczy ten plan.

{{t|Mister Shoes|}} któryś z kolei perkusista w zespole.Dostał się do grupy po znajomości, ponieważ postawił piwo Borisowi, który załatwił mu miejsce przy garach.

{{t|François Matuszenski|}} klawiszowiec, dowód na to, że Polacy są wszędzie. Jego przodkowie nie zorientowali się, że wywalenie „ń” z nazwiska może znacznie utrudnić jego wymowę, toteż teraz wszyscy nazywają go „Matu”. Jeśli ktoś jednak decyduje się na wymówienie pełnego nazwiska, brzmi to mniej więcej jak „Matuszenyski”.

== Byli członkowie ==
Przez Indochine przewinęło się tyle osób, że nastąpiła prawie całkowita wymiana składu. Jedynym założycielem będącym do dziś w zespole jest Sirkis. Zagadką pozostaje czy to on powywalał wszystkich, czy sami poodchodzili. Najciekawszymi byłymi członkami są (a jakże!) założyciele:

{{t|Dimitri Bodiansky|}} Rusek z polskimi korzeniami. Pantoflarz, odszedł z zespołu po tym jak żona mu kazała. Zdarza mu się grać na koncertach grupy i utrzymuje dobry kontakt z Nicolą, który został ojcem chrzestnym jego dzieci.

{{t|Stéphane Sirkis|}} brat bliźniak Nicoli. Zmarł w 1999 r. Przyczyną śmierci nie była [[narkotyki|dobra zabawa]] ale zapalenie wątroby.

{{t|Dominique Nicolas|}} to jego zasługą jest początkowy sukces grupy. Był głównym autorem największych hitów zespołu, aż w końcu walnął takiego [[foch|focha]], że odszedł z zespołu. Ot tak. Co, nie mógł?

== Początki Indochine ==
Młody Nicola, wraz ze swoim kolegą Dominique'm w pijackim amoku stwierdzili, że założą zespół. Znaleźli ruska, który umiał grać na saksofonie i po krótkich negocjacjach Dimitri dołączył do grupy. Grali sobie aż w końcu brat Nicoli usłyszał ich, i stwierdził, że albo przyjmą go do zespołu albo poskarży się matce. Wobec takiego argumentu Nicola nie miał wyjścia i od tego momentu zespół liczył cztery osoby. Wydali w 1982 r płytę o wdzięcznym tytule ''L'aventurier'' Krytykom się spodobało, ludziom spodobało, no to teraz trasa, nie? Supportowali ''Taxi girl'' i było na tyle fajnie, że rok później wydali kolejną płytę '' Le Péril jaune''. Znowu trasa, sława i [[panienki|wszystko]] [[dragi|co]] [[libacje|jest]] [[pieniądze|z tym związane]]
Ich trzecia płyta zatytułowana bardzo oryginalnie ''3'' była kolejnym komercyjnym sukcesem. Okazało się,że członkowie zespołu przewidują przyszłość i ubiegli [[Ivan Komarenko|Ivana Komarenko]] wydając singiel ''Tes yeux noirs'' w 1985 r. No sorry Ivan.

== Indochine w latach 1987 - 1991 ==
Nareszcie przełom! Grupa zmienia image na bardziej rockowy i wszyscy przestają ich lubić. Zarzucają Nicoli śpiewanie z playbacku, krytycy nazywają Indochine „bezczelną kopią [[The Cure]]”. Ogólnie przesrane. Robią trasę i próbują jakoś ratować honor ale nie bardzo im wychodzi.

Żeby jakoś ocieplić swój wizerunek płyta ''Le Baiser'' była inspirowana literaturą i filmami. Sporo na niej utworów akustycznych, pojawia się wiolonczela, harfa... Trzeba przyznać że zespół był bardzo zdesperowany. Mała krytyka i całkowita zmiana stylu? Okej...

No i mamy rok 1991! Co to oznacza? 10-lecie Indochine! Yay! To oznacza, że można odgrzać stare kawałki i nazwać płytę - uwaga - Urodzinową! Fani wrócili, krytycy dają łapki w górę... Żyć nie umierać!
...A sorry jednak nie. Na płycie znalazł się singiel ''La Guerre est finie'' co oznacza „wojna się skończyła” a tu, nagle i zupełnie przypadkowo wybuchła wojna w [[Zatoka Perska|Zatoce Perskiej]]... Media stwierdziły, że „tak być, nie będzie” no i bojkot, znowu nikt nie puszcza Indochine w radiach. Krytycy z maniackim uporem piętnują za podobieństwo do ''The Cure'' (wczas im się przypomniało) ale fanom się podobało, więc jest nadzieja!

== Indochine w latach 1993 - 1996 ==
Nie ma nadziei. Wydali płytę [[un jour dans notre vie|Przepraszamy za ''La guerre est finie'']] ale wszyscy wokół grali [[grunge]] i [[techno]], więc nikt ich nie chciał słuchać. Po za tym Dominique Nicolas walnął permanentnego focha i odszedł z zespołu. Zostali tylko bliźniacy. Na szybko udało im się skołować gitarzystę i hej! w 1996 wydają nowy album...

...który, jak się okazało był do dupy. Przeszedł przez Francję niezauważony. Media uważają zespół za banalny ale w sumie co się dziwić, skoro na ''Wax'', bo o tej płycie mowa śpiewają o satelitach. 

== Indochine w latach 1999 - 2005 ==
Kiedy wydaje się, że gorzej już być nie może, umiera Stephane. Wydanie nowej płyty ''Dancetaria'' zostaje odwleczone w czasie. W tym samym czasie do zespołu trafia Oli de Sat, który - kolokwialnie mówiąc - uratował dupę zespołowi. Indochine najwyraźniej lubią być bojkotowani przez media, bo na tej płycie wracają do rockowo-gotyckiego brzmienia. I zdarzyło się coś, czego nie spodziewał się nikt: Album nie jest totalną klapą! Nie jest jakimś sukcesem, nadal o Indochine mówi się niewiele ale pierwszy raz od kilku lat nie spieprzyli roboty! Progres! Wyruszyli w trasę, żeby odbudować szacunek wśród krytyków.

Nastał rok 2000... I w końcu napisali coś czego da się słuchać. Walnęli do piosenek trochę gitary elektrycznej, rozpoczęli współpracę z innymi muzykami... Duży wpływ na ten sukces miała rozmowa Nica z księżycem. Zostali w klimatach rockowych, co przysporzyło im nowych fanów, a co za tym idzie - groupies! 

Zespół zmotywowany tym, że na koncertach przybyło ładnych dziewczyn bez koszulek, postanawiają zostać w klimatach rockowych. Wydają płytę Alice&June. Kolejny sukces, kolejne groupies.