Edytujesz „Muzyka sakralna”

[[Plik:RS Piotr Rubik.jpg|thumb|200px|Piotrek sprzedałeś się! Nie wybaczymy ci tego!]]

[[Plik:Lewes Bonfire, Martyrs Crosses 02 detail.jpg|thumb|250px|Wiecie co z nim zrobić, nie?]]

'''Muzyka sakralna''' – hardcorowy gatunek muzyki uświetniający [[Chrześcijaństwo|chrześcijańskie]] celebracje, najczęściej grany do [[wino|kieliszka]].

Szacuje się, że muzyka sakralna wywodzi się od tych smętnych [[Średniowiecze|średniowiecznych]] chóralnych pieśni, choć niektóre źródła podają dawniejsze czasy, wskazując na Księgę Psalmów autorstwa Dawida, którego fani nie uznają go jako muzyka sakralnego, bo był [[Żydzi|Żydem]]. Początkowo pieśni sakralne śpiewano tylko w [[łacina|języku łacińskim]] aż do czasów reformacji i odkryć geograficznych, kiedy to wszyscy się wnerwili, w szczególności [[Marcin Luter]] i murzyńscy niewolnicy, pod których naporem Kościół pozwolił na śpiewanie we własnym języku. Niedługo potem muzyka sakralna stała się najpopularniejszym gatunkiem muzycznym, przynajmniej do [[Wczoraj|niedawna]].

Nowe gatunki muzyczne spowodowały rychły spadek zainteresowania muzyką sakralną. Wtedy do dzieła wkroczyli jej najwierniejsi słuchacze – murzyni – i pokazali ludziom, że przy muzie sakralnej można się bawić i sukcesywnie to czynili. Obecnie muzyka sakralna to już prawdziwe imperium, każdy jej słucha, a nawet jak nie słucha, to boi się przyznać.

Nikt nie ma takiego stylu jak sakralni wymiatacze. W ich występach widać wielką siłę i ekspresję. Choć repertuar większości zespołów jest taki sam, to każdy interpretuje go na inny sposób. Głębokie teksty sprawiają, że sale koncertowe wypełniają się niemal po brzegi. Wokół stylu sakralnego utworzyła się swoista subkultura, nazywająca sama siebie [[Sekta|Kościołem]], od nazwy sal koncertowych, gdzie zwykle występują zespoły sakralne. Znane są przypadki gwiazdek pop posługujących się stylem sakralnym dla zdobycia większego grona fanów – przykładem może tu być [[Madonna]] naśladująca [[Jezus Chrystus|Jezusa]] czy też nasz rodzinny wieczór kolęd w [[Telewizja Polska|TVP]].

Do odrębnego stylu sakralnego należy dziki gospel wraz z jego dzikimi wykonawcami. Gospelowcy, jak sami siebie nazywają, normalnie należą do kultury [[hip-hop|hip hop]], a dopiero w kościele przeistaczają się w gospelowe bestie. Podczas wykonywania swych utworów tarzają się po podłodze niczym [[Jimi Hendrix]], organista zapodaje nieziemski [[bit|bicior]], a cała sala buja się na wszystkie strony.

Muzyków sakralnych jest na każdą parafię co najmniej kilku. Różnią się dorobkiem oraz mentalnością, stąd dzieli się ich na pewne grupy.

Tak zwane podziemie, grają na kradzionych bitach kradzione utwory ku uciesze <del>kradzionych</del> tłumów. Prawdziwi undergroundowcy brzydzą się wszelkimi festiwalami, tournée i innymi bzdetami. Wolą śpiewać oklepane już numery dla rodzimej publiczności, która ich docenia. Największym osiągnięciem podziemnego wykonawcy jest zagranie dla [[Biskup|biskupa]] bądź innej lokalnej grubej rybie.

Są to wykonawcy, którym udało się wyrwać z podziemia (zazwyczaj dzięki takim programom jak [[Mam Talent!]]) i wyruszają na ogólnokrajowe tournée. Najczęściej sami wymyślają swoje utwory, wpuszczając trochę świeżości do muzyki sakralnej. Są nieocenioną pomocą dla undergroundowców, gdyż wymyślają im nowe numery.

Artyści, którzy się sprzedali, tacy jak [[Piotr Rubik]]. Powinno się go wymienić dopiero na końcu, ale każdy wie, że i tak miało być o nim. Czarna owca całej muzyki sakralnej. Każdy szanowany organista po prostu się nim brzydzi i tym jego groteskowym stylem. Kto go w ogóle słucha? Jacyś cholerni [[Satanista|sataniści]] chyba. Takiego to tylko z lakierka w mordę i na łańcuch.

Wraz z tym cholernym Rubikiem powstało w muzie sakralnej coś takiego jak nowa fala. Nastolatki zafascynowane <del>białymi</del> czarnymi włoskami swojego idola chwyciła za gitarę i mikrofon wkraczając do kościołów. Tak zrodziły się [[Dzieci z brodą]] i [[Arka Noego (zespół)|Arka Noego]]. Te dwa zespoły dały również początek wielu parafialnym scholom dla [[nastolatek]]. Dzisiaj piosenki nowej fali muzyki sakralnej można usłyszeć na każdym [[Przystanek Jezus|przystanku Jezus]] oraz innych zlotach [[Kościół katolicki|kościoła]].

Do obecnie najlepiej rozpoznawalnych utworów sakralnych zalicza się przede wszystkim pieśni nowej fali, takie jak: ''Taki mały, taki duży'', ''Nie boję się'' i zupełnie odlotowy hit ''To nie ja byłam Ewą'' nawiązujący bezpośrednio do Księgi Rodzaju. Niestety, na listach przebojów górują również komercyjne numery Piotrka. Zaskakująco długo (około 2000 lat) utrzymuje się na listach kultowa pieśń ''Ojcze nasz'' Jezusa Chrystusa.

{{Religie}}