Tekst źródłowy strony Na wariackich papierach

'''Na wariackich papierach''' ([[język angielski|ang]]. '''Moonlighting''', czyli '''Blask księżyca''' czy coś) – amerykański serial nibykryminalny, produkowany w latach, kiedy w Polsce zaczynano obalać komunę. Pierwowzór [[Malanowski i partnerzy|jakichś polskich podróbek]]. W Polsce emitowany już po komunie, kiedy już opinia publiczna miała gdzieś [[Bruce Willis|Willisa]]-detektywa.

== Z grubsza fabuła ==
Serial opowiada o parze prywatnych detektywów, Maddie Hayes i Davida Addisona. Założyli razem agencję <s>[[Agencja towarzyska|towarzyską]]</s> detektywistyczną. Nazwano ją Bluemoon, na cześć niebieskiej zorzy polarnej. Od tego momentu do tejże agencji przyłażą różne menele, zdradzani małżonkowie, wierzyciele [[dziecko|nieletnich]] i inne społeczne szumowiny, które z jakiegoś względu nie mogą pójść na policję. A Madeline i David jeżdżą wysłużonym samochodem po tle miasta przesuwającym się za szybą i snują hipotezy dotyczące śledztwa. Podejrzany zawsze okazuje się niewinny; niewinny jest także szowinistyczny facet, przykuwający nie tylko detektywistyczną uwagę Maddie. W połowie spraw Bluemoon otrzymuje swoją dolę, w drugiej połowie klient jest niezadowolony (np. to on okazał się winny) i pokazuje fuck'a oprawcom. 

=== Wątek kryminalny ===
„Na wariackich papierach” uznawane jest za serial kryminalny, a to dlatego, że w nim występują elementy takie jak: broń (w której rzadko bywa magazynek), pościgi uliczne (w biały dzień i bez drive-by), włamania, zabójstwa, defraudacje kilku dolarów itp. Każdy z elementów zdarza się ok. jednego razu na sezon (których było 5 na 67 odcinków), co dodaje akcji kryminału tempa i brutalności. 

Co ciekawe, sposoby prowadzenia śledztwa są nad wyraz skuteczne. Mimo braku nowoczesnych technik, Maddie i David niemalże od razu ograniczają krąg podejrzanych do kilku osób, wśród których zawsze jeden jest winny (ten najmniej spodziewany przez samych detektywów i najbardziej spodziewany przez widza). Dodatkowo na pochwałę zasługują metody śledcze. Żeby stwierdzić obecność podejrzanego w pomiezczeniu, Addison nadepnął na worek z [[mleko|mlekiem]], który miał wylot pod drzwiami. Zaskutkowało to syfem w mieszkaniu, ale drzwi musieli otworzyć sami. 

=== Wątek romantyczny ===
Każdy, kto oglądał ten serial przez pierwsze kilka odcinków domyśli się, że para głównych bohaterów zacznie na siebie lecieć. W końcu przyciąganie przeciwieństw, pomijanie różnic itp. Akcja romantyczna rozwija się szybko, bo już w dwunastym odcinku Maddie wykonuje pocałunek w powietrze, ale jednak w kierunku Addisona. I tak to się potem wlecze i wlecze, aż w końcu dochodzą do wniosku, że są dla siebie stworzeni i – cyk. Kilka odcinków później ona jest w ciąży, on w załamce, agencja w rozsypce i serial się kończy happy endem. Po drodze nie obeszło się bez „ucieczek” dla głupich widzów, że niby Maddie z bratem Davida, a David z jakąś tam inną panną. 

=== Wątek śmiechowy ===
Serial wyróżnia się spośród innych [[CSI|siesajów]] dużą dawką humoru. Oczywiście należy przez to rozumieć humor lat 80. Nikt się nie śmieje więc, gdy słyszy jakieś [[fuck]] (zresztą w serialu ono nie pada). Śmieszne są rozmowy toczone w samochodzie o [[dupa Maryni|byle czym]]. Addison chce rozluźnić atmosferę, rzuca dowcip, Maddie się on nie podoba (dowcip, nie David) i zaczyna krytykować, i tak to się toczy. Śmiejesz się z tego? No właśnie... 

=== Wątek seksualny ===
W samochodzie toczone są także rozmowy na temat [[seks|ten tego]]. W uproszczonym schemacie wygląda to mniej więcej tak: 
* '''David''': Ale ta klientka miała [[piersi|balony]]! 
* '''Maddie''': David! Nie traktuj seksu tak płytko! 
* '''David''': Co, nie podoba ci się ciupcianie? 
* '''Maddie''': Tu chodzi o miłość, o uczucia dwojga ludzi, a nie o jakieś tam ciupcianie! 
* '''David''': No nie mów, że to żadna przyjemność! 
* '''Maddie''': Traktujesz kobiety jak przedmioty seksualne! 
* '''David''': A ty niby nie? 

Ostatecznie jednak oboje przyznają sobie rację (choć bardziej ona jemu), co owocuje życiem poczętym. 

=== Wątek pseudoretrospekcyjny ===
Co parę odcinków zdarzało się, że twórcy nie mieli co wymyślić. Tworzyli wtedy oderwany od kontekstu odcinek, w którym David nie był Davidem, a Maddie nie była Maddie. Udają m. in. [[muzyk]]ów. W tych odcinkach obecny jest tylko wątek romantyczny.

== Postacie ==
[[Grafika:BruceWillis2.JPG|right|thumb|180px|Addison zmienił zawód]]
* '''Madeline „Maddie” Hayes''' (w tej roli [[Cybill Shepherd]]) – wyidealizowana eksmodelka. Poukładana pani dyrektor w trochę pozamodelkowym wieku. Dziś to takiej postaci pomieszałyby się zmysły i byłaby nieodpowiedzialna, a tu mamy wyjątek z lat 80. [[Pozer|Pozornie]] nie daje się uwieść i wiedzie spokojne życie. Zagorzała feministka; nigdy nie popuści przestępcy-mężczyźnie.  
* '''David Addison''' (grany przez Bruce'a Willisa) – nawet nie wiadomo, kim był w przeszłości. Grubiański i wyluzowany, na wiele spraw ma tępe spojrzenie. Żyje chwilą. Zapominalski – pewnego razu zapomniał się ogolić i zrobił to w swoim gabinecie. Ponadto w swojej szufladzie trzyma [[czołg]]i, [[dinozaury]], puchate i metalowe [[gąsienica|gąsienice]] itp. Widać, że autor tekstów dla Willisa był dość uzdolniony.
* '''Agnes Dipesto''' (grana przez [[Allyce Beasley]]) – sekretarka, zagubiona idealistka, która uważa, że żaden człowiek nie jest zły, wszędzie kwitnie dobro i sprawiedliwość. Nigdy nie zakłada sukienki krótszej niż do kostek. Gdy odbiera telefon, układa na poczekaniu gotyckie grafomaństwa, co skutkuje dziwnie niską liczbą klientów. 
* '''Bert Viola''' (grany przez [[Curtis Armstrong|Gluta]]) – pracownik-przybłęda, głównym jego zadaniem jest rola żywej tarczy na akcjach detektywistycznych w terenie (tj. miasto albo miasto). Szaleje za Agnes do tego stopnia, że śpiewa serenady pod jej oknem i wsadza sobie różę (z kolcami!) do ust.

W pojedynczych odcinkach występowali także m. in. [[Whoopi Goldberg]] czy [[Orson Welles]], oczywiście za [[łapówka|niewielką opłatą]].

[[Kategoria:Seriale kryminalne]]