Edytujesz „Na wariackich papierach”

'''Na wariackich papierach''' ([[język angielski|ang]]. '''Moonlighting''', czyli '''Blask księżyca''' czy coś) – amerykański serial nibykryminalny produkowany w latach, kiedy w Polsce zaczynano obalać [[Polska Rzeczpospolita Ludowa|komunę]]. Pierwowzór [[Malanowski i partnerzy|jakichś polskich podróbek]]. W Polsce emitowany już po komunie, kiedy już opinia publiczna miała gdzieś [[Bruce Willis|Willisa]]-detektywa.

Serial opowiada o parze prywatnych detektywów, Maddie Hayes i Davida Addisona. Założyli razem agencję <del>[[Agencja towarzyska|towarzyską]]</del> detektywistyczną. Nazwano ją „Bluemoon”, na cześć niebieskiej [[Zorza polarna|zorzy polarnej]]. Od tego momentu do tejże agencji przyłażą różne menele, zdradzani małżonkowie, wierzyciele [[dziecko|nieletnich]] i inne społeczne szumowiny, które z jakiegoś względu nie mogą pójść na policję. A Madeline i David jeżdżą wysłużonym samochodem po tle miasta przesuwającym się za szybą i snują hipotezy dotyczące śledztwa. Podejrzany zawsze okazuje się niewinny; niewinny jest także szowinistyczny facet, przykuwający nie tylko detektywistyczną uwagę Maddie. W połowie spraw Bluemoon otrzymuje swoją dolę, w drugiej połowie klient jest niezadowolony<ref>Na przykład to on okazał się winny</ref>) i [[Gest palca środkowego|pokazuje środkowy palec]] oprawcom.

„Na wariackich papierach” uznawane jest za serial kryminalny, a to dlatego, że w nim występują elementy takie jak broń<ref>W której rzadko bywa magazynek</ref>, pościgi uliczne<ref>W biały dzień i bez drive-by</ref>, włamania, zabójstwa, defraudacje kilku dolarów i tym podobne. Każdy z elementów zdarza się przynajmniej raz na sezon, dzięki czemu zwiększają one tempo i brutalność serialu.

Co ciekawe, sposoby prowadzenia śledztwa są nad wyraz skuteczne. Mimo braku nowoczesnych technik, Maddie i David niemalże od razu ograniczają krąg podejrzanych do kilku osób, wśród których zawsze jeden jest winny (ten najmniej spodziewany przez samych detektywów i najbardziej spodziewany przez widza). Dodatkowo na pochwałę zasługują metody śledcze. Żeby stwierdzić obecność podejrzanego w pomieszczeniu, Addison nadepnął na worek z [[mleko|mlekiem]], który miał wylot pod drzwiami. Poskutkowało to syfem w mieszkaniu, ale drzwi musieli otworzyć sami.

Każdy, kto oglądał ten serial przez pierwsze kilka odcinków domyśli się, że para głównych bohaterów zacznie na siebie lecieć. W końcu przyciąganie przeciwieństw, pomijanie różnic i tym podobne. Akcja romantyczna rozwija się szybko, bo już w dwunastym odcinku Maddie wykonuje pocałunek w powietrze, ale jednak w kierunku Addisona. I tak to się potem wlecze i wlecze, aż w końcu dochodzą do wniosku, że są dla siebie stworzeni i – cyk. Kilka odcinków później ona jest w ciąży, on w załamce, agencja w rozsypce i serial się kończy happy endem. Po drodze nie obeszło się bez „ucieczek” dla głupich widzów, że niby Maddie z bratem Davida, a David z jakąś tam inną panną.

Serial wyróżnia się spośród innych [[Crime Scene Investigation|siesajów]] dużą dawką humoru. Oczywiście należy przez to rozumieć humor lat osiemdziesiątych: nikt się nie śmieje podczas usłyszenia jakiegoś [[Kurwa (słowo)|ładnego słowa]]<ref>Zresztą w serialu ono nie pada</ref>. Śmieszne są rozmowy toczone w samochodzie o [[najczystszy z czystych nonsensów|byle czym]]. Addison chce rozluźnić atmosferę, rzuca dowcip, Maddie się on nie podoba (dowcip, nie David) i zaczyna krytykować, i tak to się toczy. Śmiejesz się z tego? No właśnie…

W samochodzie toczone są także rozmowy na temat [[seks|ten tego]]. W uproszczonym schemacie wygląda to mniej więcej tak:

David: Ale ta klientka miała [[piersi|balony]]!<br />Maddie: David! Nie traktuj seksu tak płytko!<br />D: Co, nie podoba ci się ciupcianie?<br />M: Tu chodzi o miłość, o uczucia dwojga ludzi, a nie o jakieś tam ciupcianie!<br />D: No nie mów, że to żadna przyjemność!<br />M: Traktujesz kobiety jak przedmioty seksualne!<br />D: A ty niby nie?

Ostatecznie, oboje przyznają sobie rację (choć bardziej ona jemu), co owocuje życiem poczętym.

Co parę odcinków zdarzało się, że twórcy nie mieli co wymyślić. Tworzyli wtedy oderwany od kontekstu odcinek, w którym David nie był Davidem, a Maddie nie była Maddie. Udają oni między innymi [[muzyk]]ów. W tych odcinkach obecny jest tylko wątek romantyczny.

[[Plik:BruceWillis2.JPG|thumb|180px|Addison zmienił zawód]]

* '''Madeline „Maddie” Hayes''' (w tej roli [[Cybill Shepherd]]) – wyidealizowana eks-modelka. Poukładana pani dyrektor w trochę pozamodelkowym wieku. Dziś to takiej postaci pomieszałyby się zmysły i byłaby nieodpowiedzialna, a tu mamy wyjątek z lat osiemdziesiątych. [[Pozer|Pozornie]] nie daje się uwieść i wiedzie spokojne życie. Zagorzała feministka; nigdy nie popuści przestępcy-mężczyźnie.

* '''David Addison''' (grany przez [[Bruce Willis|Bruce'a Willisa]]) – nawet nie wiadomo, kim był w przeszłości. Grubiański i wyluzowany, na wiele spraw ma tępe spojrzenie. Żyje chwilą. Zapominalski – pewnego razu zapomniał się ogolić i zrobił to w swoim gabinecie. Ponadto w swojej szufladzie trzyma [[czołg]]i, [[dinozaury]], puchate i metalowe [[gąsienica|gąsienice]] i tym podobne. Widać, że autor tekstów dla Willisa był dość uzdolniony.

W pojedynczych odcinkach występowali także między innymi [[Whoopi Goldberg]] czy [[Orson Welles]], oczywiście za [[łapówka|niewielką opłatą]].

{{Przypisy}}