Tekst źródłowy strony Nonźródła:Historia bośniackiego dziecka

{{medal}}
''Niesamowita historia dziecka z Bośni, które cudem wychodziło z każdej opresji.''

== Dzieciństwo w Bośni ==
Jestem z [[Bośnia i Hercegowina|Bośni]]. Mieszkałem w wiosce, ale moi rodzice, trzynaścioro rodzeństwa i w ogóle wszyscy mieszkańcy zginęli w bombardowaniach [[broń chemiczna|bronią chemiczną]]. Ja przeżyłem, bo ukryłem się w rowie. Później bawiłem się z nowymi kolegami na pobojowisku, tylko był problem, bo wszędzie były [[bomba kasetowa|bomby kasetowe]] i kolegom urywało nogi. Wzięliśmy też broń od żołnierzy, którzy chyba spali na ziemi, zapewniając ich, że oddamy, i bawiliśmy się w wojnę. Okazało się że odrzut z karabinu jest duży, bo jeden kolega złamał sobie tę rękę, która mu została, bo zamiast drugiej ma [[kikut]]a, a inny kolega został trafiony w głowę, ale to pewnie były ślepaki.

Po zabawie z kolegami, kiedy chmura chemiczna już opadła, wróciłem do domu, ale okazało się, że są tam już [[Serbia|serbscy]] żołnierze, więc znów ukryłem się w rowie, bo pewnie zdenerwowaliby się, że chodzę bez mamy. Słyszałem, że mówili, że nasza wioska została zaatakowana jakimś iperytem, ale myślę, że to niegroźne.
[[Plik:Ilustr1.jpg|thumb|''Wybuchom i salwom śmiechu nie było końca...'']]
Kiedy [[żołnierz]]e już sobie poszli, wróciłem do domu, i ostrożnie, żeby nie obudzić śpiących rodziców i rodzeństwa, wyjąłem wszystkie oszczędności na wszelki wypadek. Tata powiedział kiedyś, że kradł to przez całe życie, i że to dla mnie na czarną godzinę.

== W Sarajewie ==
Kiedy wziąłem oszczędności taty, postanowiłem pojechać do [[Sarajewo|Sarajewa]], bo mama mówiła, że to duże miasto i że tam jest moja przyszłość. Wsiadłem w autobus, ale nie kupowałem biletu, bo pomyślałem, że dzieci nie muszą. Podróż była przyjemna, nie licząc tego, że autobus najechał na minę przeciwpancerną i kierowcy urwało głowę, ale dalej poszedłem na piechotę – trzydzieści kilometrów w śniegu po kolana i bez [[but]]ów nie było w sumie takie złe, tylko nogi mi trochę zsiniały, ale to pewnie nic złego.

Gdy byłem już pod Sarajewem, okazało się, że jest [[oblężenie]], które zrobili Serbowie. Pomyślałem, że lepiej nie wchodzić im w drogę, bo mama mówiła, że oni nie lubią, jak dzieci są bez opieki. W takim wypadku ominąłem stanowisko karabinu maszynowego i wszedłem do obozu, bo pewnie wszyscy akurat spali, przecież było południe. Niestety, nie wszyscy spali, ale szczęśliwie mnie nie zauważyli i wszedłem do furgonetki ze skrzynkami, gdzie było napisane ''pomoc humanitarna''. Ponieważ nie jadłem nic od dwóch dni, zajrzałem do jednej, ale okazało się, że są tam tylko jakieś [[dynamit|czerwone pałki]] i podłączone do nich kabelki z małym zegarkiem na końcu. Poźniej furgonetka ruszyła.

Gdy wjechaliśmy do centrum miasta, na plac, gdzie stanęliśmy, wbiegła masa ludzi. Dzięki temu udało mi się uciec niepostrzeżenie, i stanąłem obok, by się poprzyglądać, co to jest w tych skrzynkach. Po chwili wszystko eksplodowało. Co prawda dzwoniło mi trochę w uszach, ale uciekłem i na dodatek dowiedziałem się, że ludziom z Sarajewa potrzebne były bomby i je im przysłali.
[[Plik:Ilustr2.jpg|thumb|left|''Droga do Sarajewa nie była taka zła...'']]
Kiedy nastała [[noc]], okazało się, że nie mam gdzie spać. Na szczęście wokół była masa zrujnowanych bloków, w które uderzyły bomby. Poszedłem do jednego z nich, żeby się zdrzemnąć. W nocy okazało się, że nie jestem sam, był za to jakiś pan, który chyba chciał mi zrobić krzywdę, ale włożyłem mu mój [[scyzoryk]] w oko i uciekłem; mam nadzieję, że nic nie zrobiłem temu panu, bo w końcu był dla mnie miły.

== Ucieczka z Bośni ==
Po kilkudziesięciu dniach mieszkania w Sarajewie okazało się, że mogę uciec. W sumie, to [[życie]] tu nie było takie złe, bo i jedzenia było dużo (niestety nie mogłem za nie zapłacić) i nawet bombardowania i snajperzy zbytnio nie przeszkadzali.

Jednak spotkałem dwóch miłych panów, którzy powiedzieli, że mogą mnie zawieźć do Niemiec, do [[Berlin]]a. Gdy zapytałem się, co to jest ten Berlin, pan odpowiedział mi, że to takie miasto, gdzie pieniądze leżą na ulicy i każdy dostaje własny samochód. Ucieszyłem się, bo zawsze chciałem mieć [[samochód]], a w mojej wiosce miałem tylko furmankę. Ci panowie powiedzieli też, że przewiozą mnie za darmo i w dobrych warunkach, tylko muszę im dać moje oszczędności na przechowanie. Zgodziłem się od razu, i kilka dni poźniej wyjechałem.

Wszedłem do transportera wojskowego. Panowie mieli na sobie [[mundur]]y i błękitne hełmy. Wyglądali naprawdę fajnie. Powiedzieli, że na razie muszę ukryć się w [[schowek|schowku]] na kanistry, ale jak wyjedziemy z Sarajewa, to będę mógł wyjść. Póżniej ruszyliśmy.

Po kilkunastu minutach stanęliśmy i usłyszałem, że ktoś wchodzi do środka. Ponieważ się to przedłużało, chciałem już wyjść, żeby zapytać się, czy czegoś nie trzeba pomóc, ale zanim to zrobiłem, [[właz]] się zamknął i ruszyliśmy. Za Sarajewem jeden z panów powiedział, że mogę siedzieć poza schowkiem, ale jak tylko się zatrzymamy i usłyszę puknięcie w ścianę, mam się z powrotem schować. 

Po dwóch godzinach dojechaliśmy do Banja Luki. O nim też mi mama opowiadała, że tutaj jest dworzec i jeżdżą [[pociąg]]i. Wysiadłem z transportera w zaułku i panowie powiedzieli mi, że teraz muszę wejść do [[kontener]]a, który stoi niedaleko. Powiedzieli też, że w kontenerze wiozą tylko odpady sanitarne, że będę miał kolegę, a jedzenie i picie jest w skrzynce z napisem ''skażone''. Wszedłem do kontenera, który po chwili się zamknął. Szkoda, że zapomniałem wziąć od panów moich oszczędności, ale zrobiłem tak, jak mówił [[ojciec|tata]], żeby dać stare dinary jugosławiańskie, które są podobne do naszych bośniackich, ale nie da się nimi płacić.

Jechałem w kontenerze pociągiem dwa dni. Większość czasu spędziłem na rozmowach z moim nowym kolegą. Nazywał się Farouk i powiedział, że jest z [[Somalia|Somalii]], gdzie też jest wojna. Na początku nie mogliśmy się dogadać po bośniacku, ale dogadaliśmy się po arabsku, czyli w tym języku, w którym mówiłem w [[meczet|meczecie]], zanim spalił się razem ze wszystkimi w środku, gdy spadła na niego bomba z białym fosforem. Nasza sąsiadka z wioski nam o tym mówiła. Wiedzieliście, że biały fosfor spala ciało do kości w ułamku sekundy!? Super!

Farouk opowiadał, że jego rodzice, rodzeństwo i wszyscy pozostali mieszkańcy jego wioski też zginęli, ale pocięci maczetami. On przeżył, bo ukrył się w niecce solnej. Później pobiegł do [[Mogadiszu]], które też jest dużym miastem. Tam dowiedział się od mułły, że jego wioskę zniszczyli jacyś Amerykanie i że musi zrobić na nich zemstę, zabijając tylu ludzi, ilu zginęło w jego wiosce, i dodatkowo pójdzie wtedy do nieba. Pojechał do Arabii Saudyjskiej, i poznał miłego pana, który nazywał się [[Osama bin Laden]] i który nauczył go wysadzać różne rzeczy. Po kilku miesiącach poleciał z Arabii Saudyjskiej do Grecji, a stamtąd miał się sam dostać do Berlina, gdzie miał wypełnić swoją misję, która nazywała się [[dżihad]], czy jakoś tak. Pamiętam, że nasz mułła też coś o nim mówił, że jak będziemy zabijać Serbów, to pójdziemy do nieba. W ogóle, Farouk miał podobne [[dzieciństwo]] do mojego. Ale teraz jestem już duży, mam w końcu dziesięć lat i sam jeżdżę pociągiem, więc nie ma co myśleć już o dzieciństwie.

== Nowy dom ==
W Berlinie kontener stał z dziesięć godzin w składnicy tranzytowej i zaczynało już w nim brakować [[tlen]]u. Na szczęście, otworzyli ją jacyś ludzie akurat w chwili, gdy Farouk zaczął tracić przytomność. Wybiegliśmy z konteneru, a ci ludzie zaczęli nas gonić. [[Cud]]em wybiegliśmy ze składnicy.

Później historia się powtórzyła. Znów mieszkaliśmy w jakimś zrujnowanym domu, zaczepiali nas mili panowie, tym razem [[dresiarz|cali łysi i w skórzanych kurtkach]]. Jednak życie w Berlinie nie było już tak fajne, dlatego opowiem Ci o nim kiedy indziej. A teraz muszę Cię przeprosić, bo jestem głodny, a na tym straganie za tobą sprzedawca jest strasznie nieuważny – czytał gazetę nawet, jak ukradłem dwa bochenki [[chleb]]a!

{{book|H}}
[[Kategoria:Nonźródła – epika|{{PAGENAME}}]]