Partyzant
Partyzant (powstaniec) – żołnierz walczący po stronie wolności, braterstwa i wyzwolenia[1]. Największy ich poczet posiada Polska, druga jest Francja, a trzecie jest Ju-Es-Ej. Eksperci uważają, że partyzanci stanowili 92,836% zabitych żołnierzy świata.
Wartość bojowa[edytuj • edytuj kod]
Wartość bojową partyzantów można obliczyć ze wzoru:
gdzie:
- WB – wartość bojowa (w trupach na sekundę)
- IB – ilość broni (w sztukach)
- SR – siła rażenia (w trupach na sekundę)
- IP – ilość partyzantów (w sztukach)
na przykład wartość bojowa 1000 kosynierów wynosiła:
Średnia wartość bojowa polskich partyzantów wynosiła WB=0,026 t/s.
Nazewnictwo[edytuj • edytuj kod]
Nazewnictwo tych oddziałów było różne w różnych krajach. I tak na przykład:
- w USA – działacze niepodległościowi,
- we Francji – rewolucjoniści,
- u Kacapów – mendy (w ZSRR zdrajcy stanu robotniczo-chłopskiego),
- u Szwabów – gnidy (biologicznie na to samo wychodzi).
Właściwości[edytuj • edytuj kod]
W poszczególnych państwach powstańcy mają różne właściwości:
- w Czechach – aktywują się w momencie odwrotu okupantów lub braku piwa
- w Polsce – mało skuteczni, liczni i ponad miarę kreatywni
- w USA – jest ich kupa, są prawie jak regularne wojsko i lubią rzucać herbatą do morza (na odległość)
- we Francji – stanowili ok. 96% ludu, lubili burzyć budynki i gilotynować
- w Japonii – w czasie walk przebywają w lesie, 50 lat po walkach – dalej siedzą w lesie
- w Jugosławii – sami bez pomocy Aliantów potrafili wyzwolić swój kraj spod okupacji nazistów
- w Rosji – skuteczni, umieją przejąć władzę i poruszać się po wodzie
- w RPA – Murzyny z dzidami, lubią bić Burów (miejscowa mieszkanka Szkopów z Holendrami)
- w Mongolii – bez znaczenia strategicznego albowiem nie ma tam lasów
- w Starożytnym Rzymie – nie byli nawet ludźmi[2], a jednak prawie wygrali (por. Spartakus)
Zastosowanie[edytuj • edytuj kod]
Partyzanci na przestrzeni wieków służyli do:
- walki o niepodległość,
- zapewnienia rozrywki obcemu wojsku,
- wysadzania mostów, szyn itepe,
- wyłudzania od porządnych obywateli zapasów,
- zamykania w obozach jenieckich,
- jako ruchome tarcze do treningów obcych wojsk.
Występowanie[edytuj • edytuj kod]
Środowiskiem naturalnym partyzantów są polskie lasy oraz szwabskie i kacapskie obozy jenieckie. Często pojawiali się w małych wsiach, żebrając o papu i kocyki. Zasiedlali też jaskinie.
Klasy[edytuj • edytuj kod]
Partyzanci dzielą się na:
- kosynierów – chłopi z kosą, mała wartość bojowa,
- drągalierów – ludzie z drągami, też mała wartość bojowa,
- ptaszników – myśliwi ze śrutówkami, umieli strzelać (jednak dość kiepsko),
- piechotę powstańczą – mieli broń palną, zlikwidowani, bo zabijali za dużo wrogów,
- żuławów śmierci – jak wyżej
Polska myśl techniczna[edytuj • edytuj kod]
Jako że powstańcy polscy nie mieli dostępu do fabryk broni, tworzyli ją z tego, co mieli. Tak powstały:
- kosowóz – już załadowana trumna na kółkach[3]; wystawały z niej kosy
- działa drewniane – jak zwykłe, tylko strzelały ok. jeden raz, wysadzając przy tym obsługujących je ludzi.
