Tekst źródłowy strony Pol Pot

== Maczanie swych sękatych paluchów w polityce ==
[[Plik:PolPot.jpg|thumb|250px|Młody Pol Pot z mordą wypełnioną botoksem]]
W [[1962]] roku partia Pracheachon pożałowała swej [[lewica|lewicowej]] polityki i została zamknięta przez władze. Poniekąd doprowadziło to do rozwoju podziemnej partyzantki komunistycznej, która niczym zepsucie rzeżączki, toczyło zdrowy fallus państwa. Przywódca owej partyjki, Tou Samouth, miał wkrótce przenieść się w [[śmierć|niebiańskie pola ryżowe]], a jego miejsce zajął Saloth Sar. Oczywiście był to zwyczajny zbieg okoliczności, że mężczyzna silny fizycznie zmarł zapewne na zawał serca, a za nim zaraz zjawił się Salcio.  

W trosce o dobro państwa, król Sihanouk nakazał mordowanie wszystkich polityków, którzy odważyliby się zejść z jedynej ścieżki. Z tego względu Saloth przeniósł swe cenne ciało na pogranicze z Wietnamem. Poszukiwał tam chętnych dusz i psychologicznego wsparcia ze strony innych komunistów. Posiadając zaplecze oraz intelektualistów gotowych do mordowania innych intelektualistów, zaczęła się rozwijać ideologia [[Khmer Rouge]]. Za klasy posiadające uznano khmerskie chłopstwo, które zakiszone w lasach, średnio orientowało się w aktualnej sytuacji geopolitycznej, o teoretykach komunistycznych tym bardziej nie mieli pojęcia. Jednak wiele osób (głównie z elit) zniesmaczonych wpatrywaniem się w mordę Norodoma, dołączało do Czerwonych Khmerów, a ich kompletny brak umiejętności przewidywania przyszłych prądów politycznych, miał się odbić na zdrowiu. 

Po tym jak klękał przed władzami [[Wietnam|Wietnamu Północnego]] prosząc o wsparcie, wrócił do Kambodży z poczuciem egzystencjalnego odrzucenia. W [[1966]] partia objęła nazwę ''Komunistycznej Partii Kampuczy''. Tego samego roku rozpoczęła się seria powstań przeciwko władzy królewskiej, co lekko zaskoczyło Saloth Sara, który widział siebie w roli rozdziewiczającego masy chłopskie<ref>Zobacz też: Frantisek L.: ''Sexual development of Communist Kampuchea'', Knowledge & Perverted Sex, [[Krosno]] 1990.</ref> Dlatego już w styczniu [[1968]] roku rozpoczęto atak na bazę w Battambangu. Khmerzy robili to sami, bez pomocy Wietnamu!

Podczas powstania, Sihanouk w typowy dla siebie sposób, uciekł z kraju, skąd zagrzewał swych pobratymców do wykopywania Wietnamczyków z Phnom Penh, co też czyniono dość chętnie, bo główną winą braci ze Wschodu było niebycie Khmerem. Ponieważ protesty zmieniły się w masowy lincz, Norodom poczuł nóż przy gardle, chociaż osobiście znajdował się akurat w Paryżu. Aktualna władza w Kambodży usunęła go z listy władców państwa, więc i w tej sprawie Saloth Sar postanowił zainterweniować. Wprawdzie osobiście króla nie lubił, to w swym małym, komuszkowatym serduchu uznał go za dobry materiał propagandowy. Kiedy w Pekinie Saloth wygrzewał swe rewolucyjne kości, znalazł się tam też Sihanouk, którego zwerbował do działania pewien Wietnamczyk o długim nazwisku. Dzięki temu król wezwał Khmerów do wspierania komunistycznej partyzantki, czyli organizacji występującej przeciwko niemu.

W marcu [[1970]] roku Wietnamczycy wlali się do Kambodży, ale Saloth Sar stał wtedy bardziej z tyłu niż z przodu. Było to wywołane jego wrodzonym poczuciem opanowania oraz skromności. Za to w pierwszych dekretach uwzględniał prawa anty-wietnamskie – [[Tajlandia|Tajlandię]] i [[Laos]] już z góry spisał na straty. Nie wiemy, czy Wietnamczycy wiedzieli, że walczą o zainstalowanie rządu im nieprzychylnego. Pewnie wierzyli, że jak trzeba będzie, to w ramach ''misji pokojowej'' wyzwolą kraj, wypychając na górę bardziej sympatyczne twarze.
Oprócz dekretu, Saloth zdecydował się na ''elitaryzację'' Khmer Rouge. Odrzucał ludzi o poziomie inteligencji wyższym od kiełkującego ryżu, a także [[student]]ów. Jak w każdej podobnej organizacji, gdyby kierownicy przelustrowali sami siebie, musieliby zastrzelić się natychmiast, gdyż reprezentowali grupy, które obiecywali zwalczać. Jednocześnie dążyli do całkowite równości, więc burżuje z miast musieli zdzierać z siebie wszelkie bogate ubrania np. [[garnitur]]y od Armaniego. Co lepsi szczęśliwcy żegnali się także z życiem. Łatwo było się z nim pożegnać – wystarczały czyste dłonie czy [[okulary]]. Każdy kto podniósł [[dłoń]], musiał liczyć się z tym, że ta dłoń zostanie mu odcięta za pomocą [[Motyka|motyki]] albo ostrych liści, czyli standardowego wyposażenia bitewnego Czerwonych Khmerów.

Swoje żałosne umiejętności dowódcze ukazał Saloth Sar podczas szturmu na Phnom Penh. Humanitarny ostrzał przeprowadzano cyklicznie w taki sposób, że ludność wiedziała w której części miasta spadną bomby. Gdyby nie prowokacja studentów, którzy przebrali się za powstańców Khmer Rouge i przejechali na [[rower]]ach przez centrum ogłaszając zwycięstwo rewolucji, Phnom Penh nie padłoby szybko. Ci studenci zostali zresztą potem [[Sarkazm|rozstrzelani]] przez swoich idoli jako osoby związane z intelektualizmem.

Jeszcze przed zdobyciem stolicy, władzę w państwie w praktyce sprawowali Czerwoni. W [[1975]] roku rozpoczęła się prawdziwa imprezka…