Tekst źródłowy strony Scuderia Ferrari

== Historia ==
Stajnia została założona w 1929 roku przez Enzo Ferrariego i stanowiła rozrywkę dla niego samego oraz jego kolegów. Po [[II wojna światowa|wojnie]] wyścigi Grand Prix stały się jednak bardziej prestiżowe, więc [[Fiat]] którym ścigał się Enzo i spółka został udoskonalony. Siedziba zespołu przeniosła się z Bolonii do Maranello, gdzie istnieje do dziś. Kod pocztowy tego miasta to 41053 – może się komuś przydać…

=== Lata 50. ===
[[Ferrari]] zadebiutowało podczas Grand Prix [[Monako]], gdzie Alberto Ascari zdobył podium. Znaczy się nie zdobył, bo w Monako nie ma podium, ale był drugi. Do pierwszego zwycięstwa musieli przeboleć jeszcze cztery drugie miejsca, aż w końcu tor Silverstone w [[Wielka Brytania|Wielkiej Brytanii]] okazał się łaskawszy i Ascari triumfował.

W sezonie 1952 czerwone bolidy zdominowały sezon. Pierwszy wyścig wygrał Taruffi, jednak od następnej rundy za kierownice jednego z czterech samochodów wrócił Ascari, który zwyciężył we wszystkich wyścigach. Rok później Ferrari wystawiło sześciu kierowców, w 1954 ośmiu, w 1955 dziesięciu. Wszystko za sprawą romansu Ascariego z [[Lancia|Lancią]]. Ferrari nie wybaczyło mu tej zdrady i kiedy kierowca znów zasiadł za bolidem ekipy z Maranello rozbił się i zginął na torze Monza. To tłumaczy dlaczego dzisiejsi [[kibic]]e Scuderii są jej tak wierni.

=== Lata 60. ===
Sezon 1961 zapowiadał kolejny triumf kierowcy Ferrari. [http://en.wikipedia.org/wiki/Wolfgang_von_Trips Wolfgang Alexander Albert Eduard Maximilian Reichsgraf Berghe von Trips] pewnie zmierzał po mistrzostwo, jednak duch Alberto Ascariego dał o sobie znać. Kilkaset metrów za szykaną jego imienia (bo na niej zginął) Wolfgang Alexander Albert Eduard Maximilian Reichsgraf Berghe von Trips rozbił bolid na trybunie, zabijając siebie i 12 kibiców. Nawet gdyby przeżył ten wypadek, [[duch]] Ascariego byłby na to przygotowany - samolot, którym Wolfgang Alexander Albert Eduard Maximilian Reichsgraf Berghe von Trips miał wracać do domu rozbił się zabijając wszystkich pasażerów. W odróżnieniu od Alberto Ascariego, Wolfgang Alexander Albert Eduard Maximilian Reichsgraf Berghe von Trips nie otrzymał zakrętu swojego imienia. Ciekawe dlaczego…

Kilka lat później zginął również Lorenzo Bandini.

=== Lata 70. ===
Był to dziwny okres. Ferrari jeździło przez całe lata 70. modelem ''Fiat-12'' – od 1970 do 1974 skazując się na pasmo porażek, a od 1975 roku tym samym modelem zdobyli trzy i pół tytułu z rzędu. Niki Lauda został pierwszym kierowcą Ferrari, który przeżył pojedynek z duchem Ascariego. Ślady po walce są widoczne na jego twarzy do dziś.

=== Lata 80. i 90.===
Po tym, jak Ascari zemścił się na kolejnym zawodniku, [[Gilles Villeneuve|Żulu Wilnew]], Scuderia wpadła w dołek i od 1983 roku nie zdobyła żadnego tytułu. Sprawę zmienić miał Alain Prost, który powygrywał kilka wyścigów w 1990, ale zrzędził i marudził na wszystko tak intensywnie, że Ferrari pokazało mu [[drzwi]] jeszcze przed zakończeniem sezonu 1991. Być może uratowało mu to życie – jeszcze kilka zwycięstw i Ascari mógłby się nim zainteresować…

Prawdziwe objawienie nadeszło w 1996 roku. Wtedy do zespołu dołączył [[Michael Schumacher]] wraz ze swoją ekipą z [[Benetton]]a, w tym [[Ross Brawn|Rossem Brawnem]]. W połączeniu z nowym szefem Ferrari [[Jean Todt|Jeanem Todtem]] ukształtowali oni niezwykle silny zespół i choć do 1999 roku nie zdołali pokonać [[McLaren]]a z [[Mika Hakkinen|Hakkinenem]] za kółkiem, kiedy w końcu im się to udało, szli jak burza. Choć duch Ascariego poszkodował Schumiego w trakcie sezonu 1999, po wyleczeniu kontuzji [[Niemcy|Niemiec]] mknął po kolejne zwycięstwa tak szybko, że nawet Ascari nie był w stanie go zatrzymać.

=== Lata 2000 ===
Lata 2000-2004 to był zdecydowanie czas największych sukcesów Ferrari oraz okres wielkiej nudy w rywalizacji. Na szczęście w tym samym czasie swoją dominację w [[Skoki narciarskie|skokach narciarskich]] rozpoczął [[Adam Małysz]], więc zwycięstwa czerwonych bolidów obchodziły nas jak [[Eddie Irvine|Eddiego Irvine'a]] skoki. Co innego można powiedzieć o Schumacherze, który kumpluje się z [[Sven Hannawald|Svenem Hannawaldem]]. Co ciekawe, Hannawald odważył się poprowadzić bolid, a Schumacher ze skoczni nie skoczył.

Dominacja rozsypała się w 2005 roku. Ferrari wygrało 1 wyścig, w którym startowało 6 samochodów. Luca di Montezemolo – prezes Ferrari zaczął orientować się, że ekipa Schumachera zaczyna dowodzić jego zespołem. Nawet groźba Niemca o zakończeniu kariery nie pomogła i di Montezemolo postawił na swoim. Od tamtej pory kierowcami Scuderii byli Felipe Massa i [[Kimi Räikkönen|Kimi Raikkonen]].