Edytujesz „Timajos”

{{t|Timajos}}jedyna zachowana do dziś komedia [[Platon]]a, nazwano ją tak od imienia największego gaduły w  tym dialogu. Występują w nim Timajos, [[Sokrates]], Kritias i Hermokrates.

==Ale o co chodzi?==
[[Komedia]] przez dłuższy czas była uważana za jeden z dialogów Platona, jednak bliższa analiza, dokonana przez niezależnych ekspertów wykazała, że utwór można zaliczyć raczej do komedii.

Utwór zaczyna się w momencie, gdy Sokrates z świeżo przybyłym do Aten Timajosem ucinają sobie pogwarkę o wszystkim i o niczym. Po chwili Timajos, ze śmiertelnie poważną miną oznajmia, że jest synem ojca, brata, wnuka, matki ciotecznej i dziadecznej arcykapłana, który przechodził kiedyś w egipskim Memfis koło beczki ze śledziami. Na jego wymowne spojrzenie sprzedawca, domyślając się zresztą pytania, odrzekł: „solona” i stąd poszła fama, jakoby wujecznym dziadkiem brata świekry jątrwy sneszki stryja córki babci syna siostry jego pasierbicy był niejaki [[Solon]] (gdzieś po drodze zgubiło się końcowe „a”).

Następnie Timajos, z jeszcze śmiertelniejszą miną oznajmia, jakoby ów Solon gadał z jeszcze innym arcykapłanem i ten mu powiedział, iż [[Ateny]] mają już jakieś osiem czy dziewięć tysięcy lat (na starość pamięć już mu zawodziła) i że wcześniej mieszkańcy Aten zwycięsko walczyli z [[Atlantyda]]mi, których pochłonął [[Posejdon]] z kolegami. 

Na to Sokrates, pełen uznania dla wiedzy interlokutora, sadowi wygodniej swoje tłuste cielsko, a my dowiadujemy się kilku szczegółów o Atlantydzie, o której poza Solonem nikt nie słyszał.

== Ontologia ==
W dalszej części komedii następują rozważania co do natury świata. Według Timajosa (a może Platona? któż to wie?) świat jest zbudowany z takich śmiesznych, małych [[trójkąt|trójkącików]], podzielonych na cztery rodzaje: trójkąciki ziemi, trójkąciki powietrza, trójkąciki ognia i trójkąciki wody.
Chociaż Timajos nie mówi tego ''expressis verbis'', jednak naukowcy przypuszczają, że niektóre z tych trójkącików należą do rodzaju „pyszne trójkąciki”.

W dalszej części utworu gaduła niestrudzenie rozwija swoje wizje. Zatem – dusza, pierwotnie była takim wielkim tasiemcem, z równo wydzielonymi segmentami. Potem przyszedł [[Bóg|Bóg/bóg]] z ogromnymi nożyczkami i pociął tę Pierwotną Duszę na kilka mniejszych i stąd ludzie mają dusze. I nie tylko ludzie, bo Timajos, jak większość [[pitagorejczycy|pitagorejczyków]] uważał, że wszystko ma duszę, nawet stołek i kupka śmieci pod dywanem.

Osobną sprawą było w wizjach Timajosa ujawnienie kwestii tzw. Innego. Pojawia się nagle w tekście i nie wiadomo o co chodzi. Prawdopodobnie chodziło Timusiowi o [[homoseksualizm|homoseksualistów]], [[żydzi|żydów]], [[masoneria|masonów]], albo [[cyklista|cyklistów]]. 

== Szczęśliwe zakończenie ==
Po pewnym czasie Timuś się męczy i siada i w tym momencie wpadają sanitariusze, zakuwają go w [[kaftan bezpieczeństwa|przyjazne ubranko]] i odwożą w odpowiednie miejsce. Niestety, ten fragment już w starożytności zaginął i dlatego rewelacje Timusia przez dwa i pół tysiąca lat był brane na poważnie, zaś Atlantydy do dzisiaj poszukują co niektórzy (na przykład [[zbieracz złomu|złomiarze]] z podwórka). Dopiero odnalezienie go przez słynną egiptolożkę Kazię uratowało następne pokolenia badaczy od [[rozszczepienie osobowości|schizofrenii]].

Należy tu dodać, że komedia ta ma jeszcze ciąg dalszy, pt. „[[Kritias]]”, gdzie z braku Timusia, nawija jego kuzyn – Kritias (niestety, ta choroba była dziedziczna…), ale nadmiar absurdu uniemożliwił Platonowi jej dokończenie, zaś napisanie komedii „Hermokrates” było już ponad siły. 

[[Kategoria:Filozofia]]
[[Kategoria:Komedie]]