Edytujesz „Cesarstwo Wschodniorzymskie”

Bizantyjczycy (którzy samych siebie nazywali [[Rzym]]ianami, choć mówili po grecku) mieli wyjątkowego pecha. Na początku okazało się, że mają na zachodzie brata bliźniaka, który jednak upadł, bo papież nie pobłogosławił. Oni musieli kontynuować tradycję i oczywiście byli źli, że ich ukochany Cesarz Konstantyn tak ich w c{{Cenzura3}}a zrobił. Swoją złość wyładowali na okolicznych dzikusach, dzięki czemu coś koło VI wieku okazało się, że nawet na [[Gibraltar]]ze można spotkać Bizantyjczyków. Ten okres był dość ciekawy z tego powodu, że państwem zapanował niejaki [[Justynian I Wielki|Justynian]], co był cieniasem, pantoflarzem i w ogóle wolał [[kościół|kościoły]] budować pomimo faktu, iż jego żona Teodora była [[Prostytutka|kobietą lekkich obyczajów]]. I to jedną z tych najbardziej wyuzdanych oraz w praktyce to ona trzęsła tym wszystkim. Późniejsze czasy to wojny, wojny, i jeszcze raz wojny, w wyniku których Bizancjum kurczyło się coraz bardziej, aż w końcu znikło.