Edytujesz „King Diamond”

[[Plik:King Diamond - Rock Hard Festival 2013.jpg|200px|thumb|Nie, facet nie jest normalny]]
{{cytat|I don't wanna be your '''diamond king'''|[[Udo Dirkschneider]] śpiewa, że nie chce być czyimś '''Kingiem Diamondem'''}}
{{cytat|Moim wzorem kapłana jest [[Anton Szandor LaVey]] – skromny, uczciwy...|'''King Diamond''' o swoich wzorach}}
'''King Diamond''' (właśc. Kim Bendix Petersen, ur. 14 czerwca 1956 w Kopenhadze) – duński kastrat wykonujący muzykę [[szatan]]istyczną<ref>Nie mylić z [[Satanizm|satanistyczną]]</ref>, lider [[Mercyful Fate]] i własnego zespołu, który oryginalnie nazwał King Diamond. Prywatnie smakosz [[kot|kocich]] udek i znawca sztuki sakralnej. Uważa przy tym, że miejsce sztuki jest w muzeum, dlatego chce zamknąć wszystkie [[kościół|kościoły]].

== Biografia ==
Zanim jeszcze Kim stał się Kingiem, był piłkarzem. Gdy pewnego razu dostał piłką w głowę, objawił mu się Rogaty i kazał mu grać [[Metal (muzyka)|metal]] i śpiewać metal. Pojawił się jednak jeden mały problem: nie było jeszcze wtedy metalu! Częściowym rozwiązaniem problemu okazało się amatorskie pogrywanie na gitarze w hardrockowym zespole Brainstorm. Szybko jednak chęć bawienia się w muzyka zemściła się na Petersenie. Jedna ze strun pękła i uderzyła go w w część ciała poniżej brzucha. Prawdopodobnie temu zawdzięczamy niezwykły głos wokalisty.

Po przygodach z gitarą, Petersen opuścił Brainstorm i przeszedł do metalowego Black Rose, gdzie jednak czekała go tylko bida z nędzą<ref>Na szczęście dachowce były darmowe</ref>.

Przełom nastąpił dopiero w 1980, gdy dołączył do kolejnego zespołu Brats, który szybko zdominował przy użyciu skórzanego pejczyka i przemianował na Mercyful Fate. Zespół śpiewał o Szatanie, a sam Petersen przyjął pseudonim King Diamond, bo babcia chciała go wydziedziczyć za szarganie nazwiska występami w szatanistycznym zespole, a do tego jeszcze [[Corpse paint|pomalowany jak debil]].

W tamtym okresie twórczość Kinga Diamonda koncentrowała się na śpiewaniu szatanistycznych piosenek, pisaniu szatanistycznych piosenek oraz prawdopodobnie też uczeniu się na pamięć szatanistycznych piosenek. Ponadto wokalista prowadził dialogi z czaszką oraz słyszał głosy w głowie. Gdy te głosy zaczęli słyszeć też fani za pomocą nagłego pojawienia się ich w piosence ''Melissa'', King Diamond zorientował się, że [[opętanie|coś jest nie tak]] i rozwiązał zespół. Stało się to przyczyną założenia własnego zespołu, przez który przewinęli się przez lata tacy ludzie jak [[Snowy Shaw]], [[Mikkey Dee]] czy [[Mike Wead]]. Tamże Kind Diamond robił w zasadzie to samo, ale już bez tekstów, których nigdy nie nagrywał.

W 1992 na skutek morderczych napadów zombie-fanów, zdecydowano się reaktywować Mercyful Fate, które gra do dziś, choć tym ważniejszym zespołem nadal pozostaje King Diamond. 

== Dyskografia ==
* '''Fatal Portrait''' (''Fatalny portret'', 1986) – pierwszy album po rozwiązaniu Mercyful Fate. I w zasadzie to samo, co tamże, z tym, że kilka utworów opowiada historię człowieka, którego prześladują duchy, mówiące „Jonasz” w losowych momentach jego życia.
* '''Abigail''' (''Abigail'', 1987) – tutaj z kolei młoda para o wdzięcznym nazwisku La'Fey<ref>Wystarczy zmienić jedną literkę...</ref> przybywa do starego domu, należącego do rodu La'Feyów. Prześladuje ich rodzinny duch. W tle latają zmartwychwstałe martwe płody i zabójstwo żony La'Feya.
* '''Them''' (''[[Oni]]'', 1988) – album opowiada o Kingu Diamondzie i jego chorej psychicznie babci. Rzeczona babcia widzi duchy zamordowanych dzieci – tytułowych ''Onych'', ale nikt poza wnuczkiem jej nie wierzy. Okazuje się, że dzieci zamordował Amon. Tak, ten [[Re (bóg)|Amon]]. A dom jest jego świątynią.
* '''Conspiracy''' (''Konspiracja'', 1989) – dorosły King wraca do Domu Amona i rozprawia się z duchami.
* '''The Eye''' (''Oko'', 1990) – tu z kolei opowiada się o czasach krucjat. W tle mamy gwałty na zakonnicach.
* '''The Spider's Lullabye''' (''Pajęcza pożegnajka'', 1995) – tu z kolei mamy do czynienia z morderczymi pająkami, które wyzwoliła starożytna klątwa. Prawie jak u Kinga, tyle że [[Stephen King|tego drugiego]].
* '''The Graveyard''' (''Cmentarz'', 1996) – King przybywa do posiadłości nieśmiertelnego majora, gdzie zakochuje się w córce tegoż. Majorowi się to nie podoba, co kwituje krótkim ''sku{{cenzura3}}łaś się, kochanie'' i postanawia ją zabić. Ostatecznie i major i córka kończą dwa metry (wg Angoli siedem stóp) pod ziemią.
* '''Voodoo''' (''Voodoo'', 1998) – tu z kolei o hawajskich obrządkach pseudoreligijnych.
* '''House of God''' (''Dom Boży'', 2000) – tu z kolei mamy wilkołaki i mumie w jednym.
* '''Abigail II: The Revenge''' (''Abigail II: Zemsta'', 2002) – powrót nieumarłego płodu. Tym razem jednak ów płód objawia się kilkaset lat wcześniej i robi sieczkę z mózgu swojej imienniczce.
* '''The Puppet Master''' (''Lalkarz'', 2003) – tu z kolei mamy do czynienia z psychopatyczną żoną tytułowego lalkarza, która zabija i zjada bezdomnych. Niehigieniczne.
* '''Give Me Your Soul...Please''' (''Daj mi swoją duszę... Proszę!'', 2007) – proszę, proszę, PROSZĘ!!! Albo zawsze możesz dostać [[wpierdol]].

{{Przypisy}}

[[Kategoria:Duńscy muzycy]]
[[Kategoria:Muzycy metalowi]]