Asia (zespół)

Czy oni kiedyś byli młodzi?

Asia (ang. Azja, więc to wcale nie jakaś wokalistka) – brytyjski zespół rockowy-popowy, chociaż wszyscy spodziewali się rocka progresywnego i czterdziestominutowych suit. Powstali w 1981 podbijając rynek muzyczny płytą o niezwykle oryginalnym tytule Asia.

Skład

Grali tam chyba wszyscy progresywni giganci, którzy jednak działając wspólnie byli w stanie pisać jedynie krótkie popowe piosenki o seksie, miłości i smutnych oczach. Utarło się jednak, że najlepszy był pierwszy skład zespołu:

• Steve Howe – wykrzywianie się, siedzenie na stołku, okazjonalnie gitara;
• John Wetton – wycie, pijaństwo, wyrywanie laseczek, w wolnych chwilach gitara basowa;
• Carl Palmer – bycie anonimowym, ciągłe przypominanie kolegom, że jest w zespole, perkusja;
• Geoffrey Downes – kejbordy, noszenie włosów.

Dyskografia

Nazywali swoje płyty słowami na literę A. Złośliwi sądzą, że to jedyny powód,dla którego mogli nagrywać kolejne.

• Asia – ho ho ho, same szlagiery, chociaż jeden zerżnęli od Lombardu;
• Alpha – można by powiedzieć, że Asia skończyła się na Alphie, bo po nagraniu tej płyty Steve Howe już nie chciał się dalej krzywo uśmiechać. Ale to zbyt głupio brzmi;
• Astra – kolejna płyta. Szkoda;
• Aqua – chyba album koncepcyjny, wiec o czym tu mówić?
• Aria – niemal jak aria operowa;
• Arena – jedyny pożytek to powstanie zespołu o tej samej nazwie;
• Aura – aura sprzyjała, więc nagrali następną płytę. Szkoda;
• Silent Nation – oho, skończyły się słowa na A. Zawartość płyty nie zgadza się z jej tytułem. Szkoda;
• Phoenix – co do czego? Powrót do klasycznego składu.
• Omega – może w końcu ostatnia?
• XXX – No cóż, spróbujcie wpisać w Google ten tytuł w zestawieniu z nazwą zespołu. Tylko uważajcie, że rodzice nie zauważyli!
• Gravitas – Steve Howe odchodzi z zespołu po raz drugi, a na jego miejsce pojawia się jakiś małolat, który wrzuca na Youtube swoje filmiki z nieudolnymi próbami gry na gitarze. To nie może oznaczać nic dobrego.

Debeściarskie szlagiery

• Heat of the moment – o seksie z przypadkową osobą
• Don't cry – prośba do fanów. Wspaniały teledysk, który wygląda jak film o Indiana Jonesie tylko z lat 60.
• The smile has left your eyes – klasyk żywcem zerżnięty od Lombardu. Niedorzeczny teledysk, śpiew i muzyka. Poza tym świetna piosenka.
• Go – operowy wstęp. Dlatego też nikt nie wie co jest dalej
• Voice of America – prawie jak Radio GaGa
• Rock and roll dream – badziewny automat perkusyjny. Chłopaczki śpiewają o spełnionych marzeniach z dzieciństwa.
• Who will stop the rain? – rytmy afrykańskich szamanów. Więc kto tego słucha?
• Heroine – o uzależnieniach wokalisty.